De boekenwurm in mij is naar boven gekropen. Als kind, als tiener heb ik ontzettend veel boeken verslonden, als volwassene iets minder vanwege zoveel andere verplichtingen in het leven. Nu ik wat ouder ben geworden en dus meer op zoek ben naar innerlijke rust, trekt mijn hart mij automatisch richting de boeken. Ik heb mijn zinnen gezet op de Surinaamse literatuur. Mijn doel is binnen een jaar alle Surinaamse literatuur te lezen. Bel ik naar het Cultureel Centrum Suriname (CCS) om te vragen naar de stappen om lid te worden. 

Een vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn hielp mij met plezier. Toen ik uitdrukkelijk vroeg naar boeken van Surinaamse schrijvers, is mij meegedeeld dat deze boeken niet worden uitgeleend. “U mag ze wel hier in de bib lezen, mevrouw”. Heel even stopte ze en voegde toe: “Als u ze niet hier wil lezen, kunt u ze ook hier kopiëren hoor”. Ik had net een slokje koffie genomen en verslikte me bijna in de bruine vloeistof. Na enkele seconden herstelde ik en vroeg haar stomverbaasd of dat echt gebeurde. Zelfverzekerd bevestigde ze haar verhaal en zei: het is net als kopiëren op de scholen, gebeurt overal hoor. 

In een ruk dacht ik aan mijn schooltijden waar alle kinderen gretig kopiewerk maakten van boeken die geschreven zijn door anderen. Ik dacht terug aan mijn tijden op de universiteit waar ik ook als een kip zonder kop gretig boekwerken heb zitten kopiëren van schrijvers wiens namen ik niet meer kan heugen. Schaamteloos kopiëren, durf ik wel te zeggen. Vanwege mijn liefde voor Surinaamse schrijvers ben ik geschokt geraakt om het feit dat ook hun boeken gretig gekopieerd worden. Beetje hypocriet, nietwaar? Me niet druk maken om het kopiewerk van buitenlandse schrijvers om vervolgens super druk te doen om Surinaamse schrijvers. Alsof beide groepen niet even hard werken. Ik hoorde mezelf aan de lijn zeggen: Ik kopieer geen boeken, geef mij t originele maar! Ik kom alle boeken daar in de bib lezen, zoals t hoort. 

De daad bij het woord voegend, nestelde ik mezelf in de bibliotheek waar ik startte met het boek Sarnami hai van Bea Vianen. Voor mij zag ik literatuur van Albert Helman, Cynthia Mc Leod, Usha Marhé, Gerrit Barron en zoveel andere Surinaamse schrijvers en ik dacht terug aan mijn gesprek met die vrouw aan de telefoon. Hoeveel strijd hebben ze niet moeten leveren om de boeken te schrijven en te publiceren? Hoe hard hebben ze wel niet gewerkt? Wat voor offers hebben zij wel niet gemaakt? Worden ze wel gewaardeerd door Suriname en Surinamers? 

Allerlei vragen gingen door mijn hoofd. Enkele beantwoorde ik zelf: Nee ze worden niet gewaardeerd. Vlak voor mijn neus worden boeken gekopieerd van Surinaamse schrijvers door enthousiaste scholieren. Beseffen ze wel dat ze gouden collecties aan het kopiëren zijn zonder respect te tonen aan de eigenaar van de woorden? Een andere vraag in mijn hoofd die ik ook gelijk beantwoorde. Nee we tonen geen respect voor Surinaamse schrijvers. We kennen, herkennen en erkennen hun niet eens. We doen ook niets voor hen, maar wij nemen de voeding waarvoor zij hard hebben gewerkt schaamteloos tot ons. Respectloos nietwaar! Is het zo moeilijk om onze dankbaarheid te tonen aan onze Surinaamse schrijvers voor alle voeding die zij beschikbaar hebben gesteld aan de hongerige massa?  

Ik schaam me dat wij in het land van Bea Vianen met haar Sarnami hai, in het land van Albert Helman met zijn Avonturen aan de wilde kust, in het land van Cynthia Mc Leod met haar Hoe duur was de suiker, in het land van Usha Marhé met haar Tapu sjen, in het land van Gerrit Barron met zijn Een lach en een traan, in het land van zoveel gouden schrijvers, schaamteloos boekwerken aan het kopiëren zijn. Ik schaam me ontzettend. Ik heb mijn besluit al genomen: Ik kopieer niet meer, geef mij 't originele maar!