Ik merk het namelijk ook op bij mijn project ZO- de Bibliotheek voor ZelfOntwikkeling. Met nu al 20.000 boeken (Mijn ambitie is 100.000+ boeken binnen 3 jaar. Op naar het grootste lifeskills- kennis en documentatie centrum in de Caribbean!) een serieus te noemen initiatief.

Het zijn de buitenlanders die tot nu toe de meeste aandacht besteden en het meest gebruik maken van de collectie van de Bieb voor ZO. Vooral van de Diaspora kamer met boeken over Suriname en de diaspora landen (o.a. India, Indonesië, China, Afrikaanse landen, Nederland en Caribisch Gebied).

Het beangstigt en het doet mij als sociaal/cultureel ondernemer veel pijn om te zien hoe onprofessioneel (emotie boven ratio) de Surinaamse overheid met het Moengo Tembe project lijkt om te gaan. Het Moengo Tembe project heeft, naast het "boosten" van het zelfvertrouwen van de lokale mensen en de talentvolle Surinaamse kunstenaars en creatieve mensen, laten zien wat voor internationale kruisbestuivingen, samenwerkingen en marketing/toeristische exposure waarde gecreëerd wordt wanneer een Surinamer zelf SAMEN met buitenlandse vakgenoten werkt aan bewustwording, ontwikkeling en marketing van eigen (multi) cultureel erfgoed en creatief talent/potentieel.

Sommige Surinamers, vooral hebzuchtige speculanten kopen een pand en breken het gelijk af zonder rekening te houden met de geschiedenis, de culturele erfgoed-waarde van het object of de locatie.

Het zijn vaak de buitenlanders, waar wij soms zo op afgeven, die proberen te helpen om Surinaams cultureel erfgoed te behouden en te leren waarderen. Uit ervaring wetende dat ook uit het koesteren van cultureel erfgoed, naast volkstrots en volksontwikkeling een enorme toeristische en wetenschappelijke marketing- dus economische waarde - te halen valt. (Denk maar aan de aantrekkingskracht van New York, Londen, Amsterdam, Parijs, Rome, Istanbul, Beijing- de meeste grote steden. Brasilia is de officiële hoofdstad van Brazilië maar Rio heeft door haar cultureel erfgoed haar toeristische waarde behouden.)