Het gaat nu eens niet over bizarre krantenkoppen en bizarre verhalen, maar over bizarre reclameboodschappen en bekendmakingen. Om met het eerste te beginnen, reclameboodschappen zijn een vorm van communicatie met het doel potentiële klanten over te halen tot aanschaf van producten en diensten. Reclameboodschappen moeten, juridisch gezegd, in overeenstemming zijn met de wet, de waarheid, de goede smaak en het fatsoen.

Agressieve reclame maken of de consument misleiden mag niet. Een adverteerder mag echter wel flink overdrijven in zijn reclameboodschappen. Hij mag bijvoorbeeld zeggen dat hij de beste keukens, of meubels, of ledlampen, of projectoren of wat dan ook verkoopt, zolang het maar bij overdrijven blijft en hij geen belangrijke informatie voor de consument achterhoudt. Ook eigenschappen aan zijn producten toeschrijven die niet bewezen zijn, zijn uit den boze.

Communicatie is een proces van informatie-uitwisseling. Bij communicatie is er altijd sprake van een zender, een boodschap met informatie en een ontvanger. De zender in het communicatieproces probeert informatie over te dragen naar de ontvanger door de boodschap. Maar de boodschap moet wel duidelijk en helder zijn anders heeft communicatie geen zin.

Een reclameboodschap waarin gesproken wordt over kwalitatieve meubels, kwalitatieve keukens, kwalitatieve LED bulbs, kwalitatieve LED lampen, kwalitatieve projectoren en kwalitatieve wat dies meer zij, is van nul en generlei waarde, omdat niets gezegd wordt over de kwaliteit: of die goed of slecht is. Dat is belangrijke informatie die de consument wordt onthouden!

Morgen, zondag 8 september, is Wereldalfabetiseringsdag, de Internationale Dag tegen Ongeletterdheid, ingesteld om over de gehele wereld aandacht te schenken aan analfabetisme. Analfabeten zijn personen die de vaardigheid in lezen, spellen en schrijven niet of in onvoldoende mate beheersen. We maken in het Nederlands taalgebied, waaronder dus ook Suriname, onderscheid tussen analfabeten en laaggeletterden. Laaggeletterden kunnen wel lezen en schrijven, maar beheersen deze vaardigheden niet goed genoeg om te kunnen functioneren in de samenleving.

Volgens een bericht uit Starnieuws van 8 september 2011, is al langer dan dertig jaar niet bekend hoeveel procent van de bevolking van Suriname analfabeet is.. De laatste rapportage dateert van 1980; toen bleken 33.054 landgenoten niet te kunnen lezen en schrijven. In 1984 is de afdeling Alfabetisering en Volwasseneducatie van het (toenmalige) Minov begonnen met het leren lezen en schrijven aan volwassenen, de zogenaamde ‘Bigi Sma Skoro’ of ‘Alfa 84’. In eerste instantie is begonnen mensen te onderrichten in hun eigen moedertaal. Later is op verzoek van de cursisten overgestapt naar het Nederlands. De meeste mensen gaven toen toch de voorkeur aan het Nederlands, omdat dat de voertaal is en zij er meer aan hebben.

De laatste tijd komt het vaker voor dat berichten en/of bekendmakingen van de overheid in het Sranan, het Surinaams dus, vooral op de Radio te horen zijn. Voorbeelden zijn informatie over lepra en tegenwoordig over het Burgerlijk Pensioenfonds, waarvan delen van de tekst in gewoon Standaard Nederlands worden weergegeven.

Op zich een goede zaak, zeker wanneer het erom gaat zoveel mogelijke mensen, zo niet alle, te bereiken en omdat erkend wordt dat niet iedereen in dit land de Nederlandse taal goed verstaat. Curieus is wel dat aan het eind van het bericht in het Sranan, de luisteraars wordt geadviseerd om voor meer informatie ‘ie kan go tapoe computer if noso senior wan e-mail’.

Dat is pas bizar! Want zelfs als het bericht in het Sranan op een of andere website zou staan, wat natuurlijk onbestaanbaar is, dan nog is het boter aan de galg gesmeerd; de mensen kunnen immers niet lezen. Stel dat ze al met moeite zouden kunnen lezen dan wordt het helemaal bizar wanneer laaggeletterden ook nog eens digibeten, mensen die niets van computers weten, blijken te zijn.