Column: Gi yu mi lobi wan

Vorige week zat ik te luisteren naar een tribute to Suripop in de Bijlmermeer.
De eerste en enige keer dat ik Suripop meemaakte, was toen ik met mijn vrouw en kinderen op vakantie was in Suriname in 2008.
We hadden geen flauw idee van de sfeer die rondom dit unieke evenement hangt, totdat we er middenin zaten: de liedjes die gedraaid worden op de radio, de hoogoplopende discussies over wie de favorieten zijn en het toeleven naar de show in de Antony Nesty hal.
Je moet er geweest zijn om het te voelen: de sfeer van opwinding en verwachting.
Mijn zoon heeft een CD gekocht met die liedjes van dat jaar. We draaien ze met regelmaat in de auto. Iedere keer weer brengen ze die sfeer terug van nostalgie en vreugde.

In de tribute to Suripop werden de liedjes van Suripop ten gehore gebracht door Bryan B, Manoushka Zeegelaar Breeveld, Lola Green en mijn dochter Pravini. Allen zongen stuk voor stuk met hun prachtige stemmen, en met veel passie en gevoel. Als vader raak je natuurlijk altijd ontroerd als je naar je dochter kijkt als ze zingt over liefde en geluk.
Maar het opvallendste optreden was van iemand, van wie ik het helemaal niet had verwacht en die ik ken als een radikale grappenmaker, de radiopresentator Glenn Godfried. Die zong het liedje Gi yu mi lobi wan. Mijn mond viel open van verbazing. Niet alleen zijn stem was prachtig, maar ook zijn optreden en vooral het moment waarop hij met zijn armen wijd open keek naar zijn vrouw in het publiek en uit volle borst zong:
“Gi yu mi lobiwan
a sturu na mi se
sa waran aladey
gi yu”.
Als je je realiseert dat sommige Surinaamse mannen niet gauw zulke gevoelens uiten in het bijzijn van andere vrouwen, omdat ze dan misschien sjans verliezen bij die vrouwen, dan is het des te mooier om dat zo te aanschouwen: luidkeels, mooie stem, mooie tekst en met wijde armen, alleen voor haar. Zijn vrouw moet gelukkig zijn.

Dat liedje Gi yu mi lobi wan is ook zo’n verschrikkelijk mooi lied. Ik heb op YouTube twee filmpjes gevonden die de sfeer van de muziek en tekst prachtig weergeven. Beide filmpje tonen heerlijke foto’s die elkaar opvolgen, terwijl het lied speelt.

In het ene filmpje zie je een moeder met haar kleine dochter. De film was gevuld met beelden die alle ouders zo goed kennen: de baby in de badkuip, het optutten van de kleine schat voor haar verjaardag, de pop die ze hartstochtelijk zoent; het baby-broertje naast wie ze ligt op bed en die ze hard knuffelt; een knap leuk klein meisje dat opgroeit in liefde en geluk.

Het ander filmpje is net zo ontroerend: een bruine Surinaamse jongen en een blank meisje uit Nederland: hij als kleine jongen in Suriname, zij als een jong verlegen meisje in Nederland. Later zijn ze beiden in een innige brasa verwikkeld; de ene keer zijn ze bij een waterval in het binnenland van Suriname, de andere keer beklimmen ze een berg in de sneeuw; zij breed lachend, hij sportief en vrolijk. Dan is er een foto waarop ze zwanger is, gelukkig en met een brede smile op haar gezicht.

Als ik het liedje hoor Gi yu mi lobi wan en de filmpjes bekijk dan weet ik één ding zeker: geluk bestaat en het is heel dichtbij.

Sandew Hira