"Geven jullie me mijn zoon terug"

“Mijn zoon, mijn zoon, mijn enige zoon is van me weggerukt. Achttien jaar. Here geef mij kracht. Heer ik smeek U. Geven jullie me mijn zoon terug. En op zo’n wrede manier.”
Deze wanhoopskreten komen van Nathasia Walker, de moeder van Clayton Simons. Hij werd zondagmiddag in de Jan Adhinstraat vlak bij de muur van het Franklin Essedstadion doodgestoken. Vanmorgen heeft zij samen met haar gezin, leerlingen en leerkrachten van de Lagere Technische School, en voetballers van Jai Hanuman bloemen gelegd op de plek des onheils. In een stoet waren ze vanaf de school aan de Jagernath Lachmonstraat naar de plek gelopen.

De sfeer was bedrukt. Het verdriet was van de gezichten af te lezen. Klasgenoten pinkten een traantje weg. Familieleden zochten steun bij elkaar, en hadden moeite hun tranen te bedwingen.
Terwijl ieder op zijn eigen wijze worstelde met zijn emoties , sprak dominee Michael Persaud de volgende woorden: “Men steekt geen olielamp aan om haar onder een mat te zetten, maar men zet hem op een standaard. Dan straalt het licht uit voor allen die in het huis zijn. Zo moet ook u licht laten uitstralen voor de mensen. Dan kunnen zij het goede zien dat u doet en zij zullen uw Vader die in de hemel is eer bewijzen.”

Persaud benadrukte dat de bedoeling van God met elk mens hier op aarde is een licht te zijn voor elkaar en elkaars leven aangenaam te maken. “Het is nimmer Gods bedoeling geweest dat we elkaar het leven ontnemen. Het is een zware last op onze schouders en een groot verlies als we een jonge man grafwaarts moeten dragen, maar ook een leermoment, een waarschuwing en een uitnodiging om lichten te zijn, door goed te doen en je te verzetten tegen het kwade. De duisternis heeft zijn intrede gedaan, de familie is een zoon kwijt, de voetbalvereniging een doelverdediger, en de Technische School heeft nu meer dan voorheen een slechte naam. Laten wij er verandering in brengen door een houding van licht te hebben."

De voetballers van Jai Hanuman vormden een kring met de armen over elkaars schouders geslagen. Frank Neon, voorzitter van de club sprak: "Clay, bij elke wedstrijd zullen we je gedenken. We verliezen in jou een ware sportmakker. Rust in vrede Clay."
De yell klonk: “Hup, hup SV Flora. Hup, hup SV Flora, Hup hup Jai Hanuman." Zo nam de groen-wit gestreepte club afscheid van hun speler, dicht bij het speelveld waar hij voor het laatst heeft gevoetbald.

Volgens René Simons, vader van de overledene, was zijn zoon een rustige jongen die van mooie kleren hield. Hij was thuis toen hij te horen kreeg wat er met zijn zoon was gebeurd. “Ik ging er gelijk heen. Hij heeft in mijn handen zijn laatste adem uitgeblazen. Ik ben doelverdediger; hij was dat ook. Ik ben een eerlijke en rustige zoon onschuldig kwijtgeraakt."
Over het incident kan Simons niet veel kwijt, hij laat dat over aan Justitie. Maar hij is wel overtuigd van de onschuld van zijn zoon. “Mijn jongen is op 11 februari achttien jaar geworden."

De familie heeft nog niet bepaald wanneer de uitvaart plaatsvindt.

(Sharon Crawford)