Veel Guyanezen hebben deelgenomen aan stille mars

Een paar honderd personen hebben vrijdag deelgenomen aan de stille mars tegen de toenemende criminaliteit, een activiteit van The Next Generation Suriname. Het overgrote deel van de deelnemers bestaat uit Guyanezen; vrienden, families en collega's van de meer dan 20 slachtoffers van de brute overval op zee. Tot nog toe hebben vijf het overleefd en zijn er drie lijken geborgen. De andere vissers worden nog vermist.

Hoewel de activiteit een succes was, is Xaviera Jessurun van de organisatie erg teleurgesteld: de samenleving, heeft ondanks haar zware kritiek op de regering, omdat die laconiek en langzaam met hulp zou zijn in de tragedie, de kans niet aangegrepen om zelf fysieke steun te betuigen aan de families van de getroffen vissers, en om zich uit te spreken tegen de verruwde criminaliteit in het algemeen.

Voordat er gelopen is hebben een pandita, een imam en een dominee de aanwezigen bemoedigd. Veel aandacht is besteed aan de moorden op zee. Een groep heeft witte ballonnen geschonken. Op papieren bordjes is er kritiek geuit op de houding van de regering in de kwestie van de moorden op zee. Een grote witte kaars is aangestoken, al de slachtoffers van crimineel geweld zijn voor enkele momenten van stilte herdacht. Het leken nog geen honderd mensen die zich op het oude Vlaggenplein hebben verzameld. Maar bij de loop is de groep aangezwollen tot een flinke stroom van mensen met voorop de Surinaamse vlag, omhoog gehouden door een Guyanese vrouw.

“I love Suriname. Me work here, me live here, me got family here. But now me vex,” geeft Keith, een oudere visser die meeloopt aan. “Mi vex, the man they kill, they too much young. This is too much. We have to fight against it.” Een paar meters verder laat een visser zijn stem ook horen. “Fisherman dead, and nobody do nothin’. Justice don't do nothin’!” roept hij boos. Jermain, een jonge visser, wil gerechtigheid: “Justice me want. Justice for the fisherman. We work so hard, dan den man kon tek un’ sani en kir’ unu. A fout toch. They were not just my friends, also my brothers” Hij hoopt dat de regering de vissers tegemoet komt. Manisha heeft haar oom verloren. De regering doet niet genoeg, zegt ze. “Veel mensen hebben familie verloren. Dit is triest. De regering moet iets doen, het lijkt alsof ze niets doen,” vullen de jeugdige Theresa en Manisha aan.

Enkele booteigenaren hebben ook meegelopen. Een booteigenares deelt mee dat van haar crew slechts één man terug is. Drie werkers en een kapitein ontbreken nog. Haar boot is ze ook kwijt, maar de kosten blijven doorlopen. Ze vreest dat de bank ongenadig zal zijn. Ze hoopt dat de mannen nog gevonden worden en de overheid de families van de slachtoffers en de booteigenaren tegemoet komt. Rashida roept de regering op om de mannen die nog op zee zijn te beschermen, om de veiligheid te garanderen. Ze deelt mee dat de boten niet te lang aangemeerd kunnen blijven bij de steigers. De schulden pauzeren niet, deelt ze mee.

Aan het eind van de loop is er samen gezongen en gebeden. Sommige aanwezigen barsten in tranenn uit. De families, vrienden en collega's van de slachtoffers op zee, stellen het zeer op prijs dat de organisatie hen de kans heeft geboden zich te uiten. Aan Jessurun is meegedeeld dat zij een vervolg willen. Dan komen de mensen met de Guyanese vlag, delen ze mee. Jessurun is tevreden maar ook teleurgesteld. “Dat geef ik gewoon toe,” zegt ze onomwonden. “Omdat men het respect niet kan opbrengen voor de mensen die zorgen voor de vistoevoer van het hele land. Men heeft het niet kunnen opbrengen om hun gezicht te tonen ter ondersteuning en medeleven. Ik ben diep teleurgesteld.” Jessurun heeft namens de organisatie voor de houding van de landgenoten en de overheid, verontschuldigingen aangeboden aan de Guyanezen.

René Gompers