Waardig afscheid pater Geyskens in België

‘Broeders en zusters, het heeft geen zin, u te schrijven over tijd en uur. Gij weet zelf heel goed, dat de dag des heren komt als een dief in de nacht. ...Wij behoren niet aan de nacht en duisternis. Laten wij dan ook niet slapen als de anderen, maar waken en nuchter zijn’. Woorden uit een lezing die indruk maakten tijdens de drukbezochte plechtige uitvaartmis- en eucharistieviering voor pater Gerard Geyskens (78), die woensdagmiddag 2 mei op het kerkhof van de Salvatoriaanse gemeenschap in het Belgische Hamont-Achel zijn laatste rustplaats heeft gekregen.

De dienst werd ook bijgewoond door monseigneur Karel Choennie, die na een bisschoppenconferentie in Rome op doorreis is naar Suriname. Naast een toespraak tijdens de dienst, was het bisschop Choennie die op de begraafplaats de laatste afscheidsceremonie leidde. Dit onderstreepte de verbondenheid van pater Gerard met het Rooms Katholiek Bisdom van Suriname, een land waar hij zo van ging houden dat ook zijn twee andere broers, pater Jef en pater René er kwamen werken. Pater Jef overleed in augustus 2015 en pater René – nu 77 jaar oud - is na een werkzaam leven terug in het klooster te Hamont-Achel – hij is moeilijk ter been.

Rajpur parochie
Pater Geyskens is sinds zijn komst in Suriname in 1988 altijd de parochiepriester geweest van de Heilige Driekoningenkerk aan de Mahonylaan. Voor de Hindostaanse Rooms Katholieke gemeenschap is de plaatselijke omgeving, beter bekend als de Rajpurkerk. Ik ben van die omgeving en sinds mijn doop, eerste heilige communie, misdienaarschap, huwelijk, uitvaartdiensten van mijn vader, moeder en jongste broer en ondanks het feit dat ik al jaren in Nederland woon ben ik altijd verbonden gebleven met mijn kerk en met pater Gerard. Vooral in de jaren 90.

Tijdens vakantie of werk in Paramaribo dronk ik op een vooravond meestal een biertje met hem op zijn terras achter de kerk, om de verhalen aan te horen over zijn parochie. Als journalist had ik er veel baat bij om door pater Geyskens – natuurlijk op basis van vertrouwelijkheid - geïnformeerd te worden over sociaal-maatschappelijke toestanden zoals hij die in zijn parochie Paramaribo-Noord meemaakte. Het is dan ook vanuit deze achtergrond dat ik hem de laatste eer moest betuigen. En toen ik op sociale media beelden had gezien van de drukbezochte herdenkingsdienst dinsdagavond in de Rajpurkerk, voelde ik mij ook vertegenwoordiger van de parochianen in de uitvaartmis in België waar de ontvangen reacties uit Paramaribo overweldigend werden genoemd. Dit sterkte de grote familie Geyskens.

Pater met humor
In de kerk was ook de verbinding met Suriname zichtbaar. Op het altaar stond een preekgestoelte met daarvoor de vlag van Suriname. Daarnaast een brandende kaars op staander; pater Geyskens is niet meer. Bisschop Choennie had het in zijn toespraak niet alleen over de ijver en doortastendheid waarmee pater Gerard zijn missiewerk uitvoerde naar de leer van de Salvatoriaanse gemeenschap. De eerwaarde beschreef Gerard ook als priester die echt van het land hield en die met humor door het leven ging.

"Elke ochtend bij het krieken van de dag stond pater Gerard naast het bed als op de radio het Surinaamse volkslied klonk. Daarna begon hij zijn dagelijks ochtendgebed. En hij kende werkelijk iedereen in zijn parochie; elke familie en de bijbehorende familieleden. "En als hij een familienaam vergeten was dan vroeg hij naar de naam en als die gegeven werd dan zei Gerard meteen, 'nee, ik bedoelde de voornaam'. Zo had hij met humor zowel familienaam als voornaam weer te pakken en dan kon het gemoedelijk gesprek beginnen”, aldus bisschop Choennie.

En terwijl onze monseigneur bezig was met de laatste gebeden – wij stonden aan de rand van het verhoogde en apart omrasterde kerkhof aan een prachtige rustgevende tuin – zag ik op grote afstand pater René op een bankje zitten met zijn wandelstok in de hand. Hij keek naar de menigte van vooral familieleden om de kist en ik dacht weer aan de woorden in de kerk: Gij weet zelf heel goed, dat de dag des Heren komt als een dief in de nacht.’ Mij bekroop vooral het gevoel dat pater René naar zijn eigen uitvaart zat te turen in gedachten verzonken dat hij op datzelfde kerkhof eens verenigd zal worden met zijn broers Jef en Gerard.

roy.khemradj@gmail.com