Eigen lof stinkt!

Maar soms moet de waarheid gezegd worden; eigenlijk moet altijd de waarheid gepredikt worden. Toen President Bouterse in zijn persconferentie jl. terugging in het verleden en de opmerking plaatste dat in 1990 aan de heer Hans Breeveld gevraagd werd minister van Binnenlandse Zaken te worden, zat ik erbij en keek ernaar.

Ik had toen geen behoefte om een wedervraag aan de President te stellen, omdat het voor mij een zaak was van onvoltooid verleden tijd. Toen ik echter de reactie (oratio pro domo), van Hans Breeveld over die uitspraak op de radio hoorde vond ik het welletjes.

De essentie was dat de NDP geen kader, geen deskundigen heeft om ministers posten te kunnen invullen. Nu ben ik niet zo een politieke freak maar mijn sympathie als revolutionair gaat nog steeds uit naar de NDP.

Het voorval van de overgangsregering in 1990 waarbij invulling moest worden gegeven aan de samenstelling van een nieuwe regering en daardoor ook een raad van ministers, daar was ik als ambtenaar op Binnenlandse Zaken persoonlijk bij betrokken en hierdoor was ik goed geïnformeerd over de voortgang met betrekking tot de onderhandelingen.

Bij de bespreking van de toenmalige bevelhebber met de afgezette regeringsleiders, de vicepresident tevens voorzitter van de NPS, de heer Henck Arron, de voorzitter van het parlement tevens voorzitter van de VHP, de heer Jagernath Lachmon, en anderen, werden namen van kandidaten genoemd die eventueel ministersposten zouden kunnen invullen.

Nadat enkele namen werden genoemd door de bevelhebber Bouterse om de post van Binnenlandse Zaken in te vullen, vroeg de heer Henck Arron, “waar blijft u met mijn kandidaat? Van der San is mijn kandidaat. Ik heb vertrouwen in die man, hij werkt op het ministerie, is deskundig en aan zijn integriteit valt niks op te merken”. Aan voorzitter Lachmon werd toen gevraagd naar zijn mening en hij antwoordde als het om die man gaat, ben ik er volledig mee eens (terwijl hij dacht dat het om Armand ging. Hij kende de jurist).

Over deze invulling heeft Hans het zeer bruin gebakken, want achteraf begreep ik waarom de bevelhebber samen met de heer Herrenberg linea recta naar mij toeliep in het paleis met de mededeling dat hij mij vraagt om de post van minister van Binnenlandse Zaken in te vullen. Oorspronkelijk was ik niet zijn kandidaat. Hoewel iemand die er bij zat mij vooraf had voorbereid over hetgeen zich daar had voltrokken, begreep ik niet helemaal waar het over ging. Toen de bevelhebber met de vraag kwam vroeg ik om erover na te denken.

Dat Hans in zijn oratio de persoon, die in de periode van mijn bedenktijd als smeerlap had gefungeerd de hemel in prijst, kan ik voor wat hij voor hem heeft betekend begrijpen.
Want dan komt de logische vraag waarom ben je dan geen minister geworden? Voor mij is dat op dit moment niet relevant. Waar ik op wil wijzen is dat wij niet moeten vergeten (ook in politicis niet) om steeds in de rechte verhouding tot de Meester te blijven.

Eugène van der San