Suriname eerst!

Een paar dagen terug was ik op een feest. Een echt leuk Surinaams feest. Ik kwam er aan en zag een tafel met hoogwaardigheidsbekleders. Het 'toeval' plaatste de jarige precies aan die tafel. Ik groette de tafel en feliciteerde de jarige. Het was opvallend stil en pas toen realiseerde ik mij, dat mijn groet repliek-loos was gelaten. Ik stoorde me niet eraan tot een van mijn vrienden me vroeg, “E Ali, i du den sma wan sani noh?”. Toen drong het tot me door; mijn politieke voorkeur verschilde met de meesten aan tafel! Erover filosoferend realiseerde ik me dat we op het hoogste niveau precies zo met elkaar omgaan. Hun versus ons, zij versus wij, waarbij men niet langer van mening verschilt met de ander maar gewoon verschilt van de ander.

De geschiedenis heeft ons opgezadeld met kampen die het steeds tegen elkaar opnemen. Veel politici hebben er, voor eigen gewin, dankbaar misbruik van gemaakt. Dat wij niet alle lessen van het verleden hebben meegenomen, blijkt uit het feit dat een vooraanstaand parlementariër de woorden “Miki den kon, we wakti den” in de mond neemt, tegen een deel van de bevolking. Dat een deel hem aan zijn positie als volksvertegenwoordiger heeft geholpen laat hem koud. Ook het feit dat hij het totale volk en niet slechts het deel dat aan zijn partij gelieerd is, moet vertegenwoordigen, deert hem niet. Het is immers geen verkiezingstijd en ook geen kerk, tempel of moskee dus de naastenliefde is even buitenspel. Zijn voorouders zullen zich in hun graf wentelen daar dit immers een van de leuzen was die gebruikt werd door de Staat om 'het volk' te verenigen tegen de 'vijand'. Het volk zijnde iedereen in de kustvlakte (op Marowijne na) en de vijand zijnde alle aan Brunswijk gelieerde personen. Voor de jongeren onder ons; ja er was een burgeroorlog. Een beetje met je oma praten leert je al snel, dat daarbij cocaïne een belangrijkere rol speelde dan ideologie, zijnde de katalysator van deze vuile burgeroorlog.

Wat als we zouden stoppen met verdelen. Wat als we het land een eerlijke kans zouden geven zich te helen. Ja het zou verlieslatend zijn voor velen, maar dat moet ons nu even niet schelen.

Als wij de natie opbouwen plukken wij toch allen samen de vruchten ervan? Alles dat je steelt plaatst slechts een ander in de gelegenheid het van je te willen stelen. We kunnen ons niet permitteren, om als volk, de degens tegen elkaar te blijven kruisen. Wat als alle neuzen in één richting waren. We kunnen verschillen in interpretatie maar een masterplan voor Suriname maken, daar is geen ontkomen aan. Dan besluit niet een toevallige regering dat lid zijn van de Caricom niet past. Dit is een besluit dat verder strekt dan de drie jaren die deze regering nog moet aanzitten. Ik ben niet de eerste die hierover iets neerpennen zal. Ik zal ook niet de laatste zijn. Laten we doen wat goed is voor Suriname. Goed nu, over 3, 5 ja zelfs 50 jaar. Ook al is het omdat wij en onze kinderen dan nog door moeten leven. Stré de fu stré, a no tege Srananman maar gi Sranan.

Alven Roosveld