Hopkinson: Overdenkingen over onze nationale focus

In de achter ons liggende week is het precies dertien maanden geleden dat ik als jonge Surinamer werd toegelaten tot De Nationale Assemblee. Een periode die zich voornamelijk heeft gekenmerkt als te zijn eentje van leren, fouten maken en corrigeren.

Het is vooral het gedeelte dat correctie behelst, gepaard met een diepgewortelde liefde voor dit land, die mij ertoe gedreven heeft om het volgende met u te delen:

Laat me midden in deze periode van protesten beginnen te zeggen dat ik erachter sta wanneer mensen hun mening uiten. Ik ben een liefhebber van debatteren dus vooral wanneer die mening is gestoeld op een grondige onderbouwing, voel ik mij genoodzaakt om aandacht te hebben. Wanneer ik kijk naar de vele uitingen op social media is het helaas vaak zo dat juist die onderbouwing ontbreekt. Dat wil echter niet zeggen dat ik de emoties niet begrijp. Tegelijkertijd moet ik kwijt dat emoties een gevaarlijke speelbal zijn wanneer deze georkestreerd worden door verkeerde belangen.

Dat gezegd hebbende, ben ik niet blind voor de alledaagse zaken. Wanneer ik naar mijn grootmoeder kijk, zie ik ook dat ze nu met slechts enkele honderden SRD’s moet rondkomen, wat door gestegen prijzen een stuk moeilijker is. Maar dan vraag ik me af, hoe extra moeilijk zou het vandaag de dag voor haar zijn als ze die AOV verhogingen in de afgelopen jaren niet erbij had gehad.

Wanneer mijn tante mij vraagt om rekenschap over bustarieven die een tol trekken op haar kinderen die naar school moeten, dan voel ik me uiteraard niet goed. Natuurlijk begrijp ik dat de Staat inkomsten nodig heeft om haar apparaat te draaien. Inkomsten die in een normale situatie uit belastingen komen, maar u weet, net als ik, dat we meer belasting NIET betalen dan wel, en zo dus de overheid noodzakelijke inkomsten ontzeggen. De overheid beslist op haar beurt dan het geld te halen, waar men de belasting niet kan ontduiken. Een logische keuze is een heffing op benzine of door een BTW invoering waarover we al jaren spreken. (Overigens wordt slechts 30% van de belasting op brandstof gedragen door particulieren.)

Vervolgens worden we boos op die overheid – en ik ben het eens dat zaken beter uitgelegd hadden moeten worden – terwijl de eigenlijke boosdoener die oorspronkelijke belastingontduiker is. Let wel; veelal niet de kleine man, maar juist die grote boy.

Maar waar ik het echt over wil hebben, is onze nationale focus. Onze visiebepaling. Een klein deel van de bevolking spreekt zich middels straatmarsen uit dat het anders moet, maar kan nog niet definiëren hoe dat ‘anders’ eruit zou moeten zien of ons gezamenlijk helpen kan om dergelijke situaties waarbij zoals wij nu de gevolgen van een niet-gediversifieerde economie dragen, te voorkomen.

Ondertussen lees ik dat Staatsolie externe financiering gaat zoeken voor near shore boringen die in 2018 moeten aanvangen. Hoewel het rust zou kunnen brengen, wanneer Staatsolie kan aankondigen dat er olie- of gasvondsten gedaan zijn, maak ik mij zorgen over de lange-termijn. Waarom zouden we ons langer blijven focussen op een extractieve sector zoals olie? Wilden we juist niet diversifiëren? Is een van de grootste verwijten aan opeenvolgende regeringen niet geweest dat we geen Spaarfonds hebben kunnen instellen sinds het begin van de grootschalige goudmijnbouwoperatie in 2004? Terwijl Staatsolie zich als underdog opstelt ten opzichte van de overheid is het aan het bedrijf gegund om namens diezelfde staat verregaande overeenkomsten aan te gaan voor wat betreft ons maritiem gebied. Overeenkomsten die onze economie nog jarenlang zullen beïnvloeden en waarover zij geen rekenschap afleggen aan de gemeenschap.

Juist nu we bezig zijn om nog enigszins aan schadeherstel te doen van de Suriname onvriendelijke contracten die we ooit met Alcoa sloten, is de bepaling van een visie noodzakelijk. Een visie die opeenvolgende regeringen vervolgens ondersteunen, opdat het daadwerkelijk lange termijn wordt. Een visie die ons niet langer mono-afhankelijk laat zijn, maar een combinatie is van de reeds bestaande extractieve sectoren en ons eigen Surinaams ding?

Terwijl mensen uit onze hoofdstad – en een handjevol districtskameraden – protesteren, zijn onze landgenoten in het binnenland al jaren bezig te overleven, ons bos (grotendeels) te behouden en hun cultuur te preserveren. DNA-collega Gajadien zei al eerder dat het bos 1,5 miljard US Dollar op jaarbasis kan opbrengen. Ik geloof dat wij ons spaarfonds al die tijd al voor onze neus hebben. Maar dat we te druk bezig zijn politieke steekspellen uit te vechten gegrond op tijdelijke emoties en met als inzet het pluche aan het Onafhankelijkheidsplein 1. Niet-nationaal. En visie ontberend.

Liefde voor dit land zal ik blijven koesteren.

Wan switi wrokoman dey…

Roché Hopkinson
Lid van De Nationale Assemblee
(NDP fractie)