Noodzaak van communicatie & handelingen anno 2017

De huidige regeringsleider maakt op verschillende niveaus gebruik van loyalisten en ‘futu bois’ om zijn ‘groupthink’ (een verhaal dat uitgroeit tot een gedachtenwereld vol leugens) tot uitvoering te brengen.

Deze gedachtenwereld is gebaseerd op het bij voortduring verkondigen van leugens en argumentaties om het volk te misleiden. Na 2007 zijn deze leugens tot het algemeen gedachtegoed van de Surinaamse cultuur gaan behoren. Deze leugens zijn uitgedijd tot een cultureel probleem, mede veroorzaakt door het afwezig zijn van een collectief bewustzijn. Het ontbreken van zo’n collectief bewustzijn is deels het resultaat van een onvolledige geschiedschrijving, of een geschiedschrijving die vaak niet relevant is en veelal volgepropt zit met persoonlijke en/of partijpolitieke meningen over historische feiten.

Echter, wanneer het weldenkende deel van het volk zwijgt en de verkondiging van leugens niet bestrijdt, staat dit weldenkende deel toe dat het onderscheid tussen waarheid en leugen niet langer gemaakt wordt. Er ontstaat dan een vorm van onverschilligheid en deze onverschilligheid is een van de randvoorwaarden voor fascisme.

De zwijgende groep wordt dan medeschuldig aan het ontstaan en de vestiging van een autoritaire leider. De vermeende elite (politici, intelligentsia en de media) die aldus zwijgt, houdt dan door te zwijgen een autoritaire leider in stand (denk aan het ontstaan van het Duitse en Italiaanse fascisme in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw). De ultieme voedingsbodem van het fascisme en van autoritaire leiders is het ‘sterven’ van de waarheid, en meer nog het sterven van de vrijheid. Wanneer zo’n voedingsbodem in een samenleving bestaat en groeit, is de weg naar idiote wetten en complete verwerping van de rechtsstaat een feit.
Het bovenstaande is onverkort van toepassing op Suriname.

De vraag is nu: wie zal in opstand komen?

Zeer zeker niet het wetgevende deel van de zogenaamde coalitie in De Nationale Assemblee.
De oppositie, om haar moverende redenen, toont onvoldoende daadkracht in het bestrijden van de ondermijning van de rechtsstaat door de huidige regeringsleider. We sluiten hierbij niet uit dat partijpolitieke belangen van de oppositie een daadkrachtige bestrijding in de weg staan en dat deze belangen het volk bij voortduring een toneelstuk voorhouden over ‘goed en kwaad’: de partij van de regeringsleider is slecht en wij zijn goed. Een principiële bestrijding is compleet afwezig.

Het volk kiest eieren voor zijn geld en legt zich neer bij de symptoombestrijdingen van de oppositie, deels door onzekerheid over de toekomst, deels uit angst voor de huidige machthebber: een anti-democraat en een leider die herhaaldelijk de dehumanisering van de Surinaamse samenleving voor ogen heeft gehad.
Het volk heeft zonder noemenswaardige klachten een inkomensachteruitgang van meer dan 50% sinds 2014 geaccepteerd en het weigert om in opstand te komen voor de behartiging van zijn belangen. Zo het volk bij tijd en wijle niet zwijgt, gaat het slechts om een beetje meer geld. De regeringsleider is dan gul, en gooit dan wat pepernoten om de ontevredenen het zwijgen op te leggen.

Intussen is Suriname hard op weg naar dezelfde afgrond waarin de Grieken sedert 2008 zijn beland.
Omdat u zwijgt. Omdat er nu een klimaat geschapen is waarbij waarheid en leugen verwisselbaar zijn en u bij de ‘winnende’ kant wil behoren en niet aan de juiste zijde. U denkt aan uw winst op korte termijn en niet aan de complete vernietiging van uw land die u als erfenis aan uw kinderen achterlaat. Terwijl het toch zo eenvoudig is: ‘Strey de f’ strey, u no sa frede’

Anand Biharie