Column: Winterse herinneringen

Buiten ligt een dik pak sneeuw. Binnen zit ik warm bij de kachel achter mijn laptop te luisteren en te kijken naar clips van Bob Marley.
De strenge winter brengt herinneringen terug aan de tijd dat ik in een bandje speelde, ver terug in de jaren zeventig. Toen waren de winters net zo streng.

Indian Selection heette dat bandje. Ik was bassist. We speelden op de gekste plekken in Nederland. Surinamers schudden graag met hun billen, het maakt niet uit waar. Ooit speelden we in de kelders van de flats in de Bijlmermeer. De ruimte was zo krap dat we in de ene kelderbox met de band speelden en de Surinamers in de andere kelderboxen en de gang van de kelder met hun billen schudden.
De feesten waren altijd gezellig. Dansen, muziek, flirten, eten, kortom het goede van het leven geperst in enkele uurtjes tijdens hartje winter ergens in Europa.
De Hindostaanse feestjes konden wel eens uit de hand lopen. Soms zaten we te spelen en brak er zonder waarschuwing een vechtpartij uit, ergens in de zaal. We wisten dat we dan altijd moesten doorspelen, geen langzame schuurnummers, maar panja bigi poku om de aandacht van de mensen van de vechtpartij af te leiden en maar hopen dat er geen doden zouden vallen.

Ooit speelden we tijdens een strenge winter ergens in het zuiden van Nederland. Op de terugweg –rond 2-3 ’s nachts – reden we langs boerderijen en grote weiden die bedekt waren met dikke pakken sneeuw. Het was koud. Plotseling zagen we in een weiland een vrouw in lang wit gewaad met gespreide handen naar de hemel kijken. Maar op de snelweg rijd je zo hard, dat je dat beeld in een flits ziet.
Het was diep in de nacht. De chauffeur was sober, maar de rest had een borreltje op en iedereen begon te fantaseren over wat we net gezien hadden. Was het een verdwaalde boerin? Was het een geest? Een spook? Iemand uit een gesticht?
We wisten het niet en eigenlijk wilde niemand het weten? De chauffeur drukte wel dieper het gaspedaal in. We kwamen veilig thuis maar spraken er niet meer over.

Leven met een muziekbandje is best vermoeiend, vooral in de winter. Meestal waren we vrijdag en zaterdagavond bezet vanwege de vele feestjes: verjaardagen, huwelijken, culturele hoogtijdagen. Voor die paar uurtjes plezier was je al toch vele uren meer kwijt met sjouwen van instrumenten en rijden naar godvergeten plekken in Nederland waar Surinamers woonden.

Ik heb maar enkele jaren in het bandje gespeeld. Daarna ging de kwaliteit omhoog. Maar ik koester warme herinneringen aan de koude winternachten met Indian Selection.

Sandew Hira

reacties: sandewhira@amcon.nl