Acuut probleem maakt dialysepatiënten wanhopig

Ruim 60 dialysepatiënten zitten met een acuut probleem door het bereiken van hun verzekeringsplafond. Hierdoor zijn hun dialysebehandelingen en medicijnen niet meer gedekt en moeten ze alles uit eigen zak betalen. Deze patiënten hebben een Basiszorgverzekering (BZV), waarvan het plafond voor dialyse is vastgesteld op SRD 62.500 per jaar. Zij vragen dringend de aandacht van alle betrokkenen hiervoor.

Op basis van dit wettelijk vastgesteld bedrag kunnen slechts ongeveer acht maanden aan dialysebehandelingen en medicamenten worden vergoed. Voor de resterende maanden moeten de patiënten zelf betalen. Afhankelijk van het aantal dialyses en medicijnen, gaat het om bedragen tussen SRD 25.000 en SRD 30.000 per patiënt. Dit kunnen zij niet opbrengen.

Neville Veira, voorzitter van de Vereniging van Nierdialysepatiënten in Suriname, roept de overheid, verzekeringsmaatschappijen en dialysecentra op om de koppen bij elkaar te steken om een oplossing te vinden voor dit acuut probleem. Een optie is het optrekken van het plafond, waarbij het huidige bedrag van SRD 62.500 als minimum kan gelden en het maximumbedrag in overleg zou moeten worden vastgesteld, zodanig dat de patiënten hun behandelingen rustig kunnen ondergaan zonder dat zij nog zelf op zoek moeten gaan naar middelen. Veira zei dat voor het komende verzekeringsjaar deze optie bekeken zou kunnen worden.

Landelijk probleem
Deze problematiek treft landelijk alle dialysepatiënten die een basiszorgverzekering hebben. Ook de Patiëntenraad van het Nationaal Nierdialyse Centrum (NNC) maakt zich ernstig zorgen hierover. Vertegenwoordiger Titia Gunther merkt op dat er bij de dialysezorg een heleboel kosten komen bijkijken, die niet vergoed worden door de Basiszorgverzekering. Gedegen informatie naar de samenleving toe en in het bijzonder de dialysepatiënten, over de mogelijkheden die zij al dan niet hebben, ontbreekt vooralsnog, stelde Gunther. Theo Mase van de Zorgraad zegt dat dit zorgpunt reeds aan de overheid is voorgelegd. Hij merkt op dat het gaat om een probleem dat niet met een premie opgelost kan worden, daar de premie anders onbetaalbaar zou zijn.

“We hebben te maken met een probleem, waarbij de overheid zijn verantwoordelijkheid moet nemen om daar, waar de burger het niet kan opbrengen, bij te springen,” stelt Mase. Veira zegt een gesprek ter oplossing van deze problematiek zeker toe te juichen. Voor het acute probleem dat nu speelt, geldt echter dat er een onmiddellijke oplossing moet komen. Sommige patiënten moeten nu al zelf betalen en zijn wanhopig op zoek naar middelen. Van een patiënt is bekend dat die kinderen, familie en vrienden heeft gevraagd om in te springen en zowel in Suriname als in Nederland wordt een bijdrage geleverd. “Maar het gros van de patiënten verkeert niet in die gelukkige omstandigheden,” benadrukt Veira.

Naarmate de tijd verstrijkt, zullen er meer patiënten bijkomen die met dit probleem geconfronteerd zullen worden. Jagdiespersad Karya is daar één van. Tijdens een persconferentie maakte hij duidelijk dat dialysepatiënten die hun behandeling noodgedwongen moeten missen, een zekere dood tegemoet gaan. “We zijn allemaal kind van dit land en we kennen de financiële situatie. Het is onmogelijk voor vele dialysepatiënten om elk jaar die SRD 30.000 op te hoesten,” voegt Veira daar aan toe. Sommigen zijn trots en gaan niet rond met het petje. Anderen willen langer leven en vragen aan familie, vrienden en kennissen om een bijdrage. Maar wat gebeurt er met de mensen die deze mogelijkheden niet hebben? “Je gaat rustig liggen en wachten op de dood. Want als een patiënt twee weken niet dialyseert, is het van binnen helemaal vergiftigd. Twee weken is voldoende voor de dialysepatiënt om rustig heen te gaan,” illustreert Veira de ernst van de situatie.