Het draaideureffect

Een politieke partij wordt voornamelijk gevormd door mensen die het eens zijn over een aantal politieke beginselen, hoewel er maar weinig partijen zijn waar alle leden het over alle beginselen eens zullen zijn. Desondanks hoopt men, eenmaal aangesloten bij de partij, zaken te kunnen realiseren. En daar gaat het meestal fout. Wanneer een persoon zich aansluit bij een politieke partij zou de focus moeten zijn het nastreven en uitdragen van standpunten en doelstellingen die de maatschappij als geheel (zij het op verschillende niveaus) ten goede zouden moeten komen.

Als politicus sta je dicht bij de samenleving en heb je dus een bovengemiddelde belangstelling voor de publieke zaak. Een brede interesse en een duidelijke identiteit geeft een politicus de ambitie om antwoorden te krijgen op maatschappelijke issues en deze op te lossen. In de politiek gaat het om de samenleving. Eigenbelang is dus ondergeschikt aan het belang van de samenleving. Maar wanneer men een verborgen agenda heeft en het eigenbelang prevaleert, dan zal je altijd ontevreden weglopen als je belangen niet worden behartigd.

Heisa
Anders is het gesteld met partijgenoten die bewust ervoor kiezen zich dienstbaar te stellen aan de samenleving; hun achterban. Ze doen wat er gedaan moet worden voor hun achterbaan en klagen vaak niet en zelf als dingen fout gaan proberen zij met oplossingen te komen. Ze blijven vechten en volhouden, want aan vechten en volhouden hangt een stoer en soms eervol etiket.

De laatste tijd is er veel te doen met partijleden die om welke reden dan ook de partij waar ze jaren lid van zijn de rug toe keren. Er wordt door de tegenstanders en de media ontzettend veel aandacht hieraan besteed. Wat mij is opgevallen is, dat de overlopers zoals ze betiteld worden door gewezen partijgenoten, (wie wegvlucht van zijn wortels, krijgt het stigma van verrader opgeplakt), voornamelijk mannen zijn. Als we goed hebben geluisterd waarom de meeste mannen in conflict zijn met hun moeder partij kunnen wij stellen dat zij vertrekken, omdat zij ontevreden zijn over de huidige rol die zij nu bekleden binnen de partij. Eens hadden zij een rol van betekenis.

Waarom er zoveel heisa hierover wordt gemaakt is voor mij een raadsel, want al jaren verlaten vrouwen hun partij, niet alleen door de ongelijkheid tussen mannelijke en vrouwelijke politici binnen de partij, maar ook door het zogenaamde draaideur effect en er wordt geen poeha van gemaakt.

Het draaideureffect
Wanneer vrouwen door hard werken de politieke top bereikt hebben, blijkt dat het overgrote deel van deze vrouwen vaak genoeg niet blijven in het bestuurlijke van ons land. Kort gezegd, ze nemen relatief gauw weer de deur naar buiten. Hetgeen wel het ‘draaideureffect’ genoemd wordt. Vrouwelijke politici keren relatief vaker dan hun mannelijke collegae na één periode niet terug in het politiek bestuurlijke van ons land. De verklaringen die hiervoor worden gegeven zijn: een gevoel van teleurstelling over de ondersteuning binnen de partij zelf, de kritiek die men vaak krijgt over het eigen functioneren, de cultuur die meestal heerst binnen het politiek bestuurlijke.(Zij die langer daar zitten bepalen wat er moet gebeuren), de combinatie politiek en zorg voor het gezin, maar bovenal gebeurt dit doordat er vaak gekozen wordt voor de zogenaamde beroepspolitici.

Wat we zien gebeuren, is dat deze vrouwen vaak worden geaccommodeerd in een nietszeggende functie, maar hun ondersteuning blijven geven aan de moederpartij. Terwijl anderen voorgoed uit het gehele politiek gebeuren verdwijnen. Natuurlijk is het zo dat dit niet voor alle vrouwen zo is, er zijn enkelen die het wel presteren om langer in de politieke top te blijven. Maar hun aantal is zo klein dat het te verwaarlozen is.

Judith Faerber