De strijd van de Saamaka, niet alleen een strijd voor de Saamaka

Langa Blo (Lange Adem)! Geen andere Surinaamse uitdrukking beschrijft de strijd die de Saamaka sinds 1997 voeren, zo goed. Geconfronteerd met buitenlandse hout-concessiehouders, die kreken en kostgronden met voedselvoorraden voor een jaar, ongeïnteresseerd weg bulldozerden, richtten de Saamaka zich uiteindelijk tot het Inter-Amerikaans Mensenrechten Verdrag. Een stap waartoe wij gedwongen waren, aangezien wij nationaal de behandeling kregen, alsof wij rechteloos waren en met lede ogen moesten toezien hoe er inbreuk werd gemaakt op onze dorpsgemeenschappen en de manier waarop we leven.

De strijd bij het Inter-Amerikaans Hof was er één, waarbij de voorvechters persoonlijke aanvallen en bedreigingen moesten doorstaan, maar die resulteerde in het collectief gewin van de Saamaka. Vandaag, precies zeven jaar geleden, sprak het Inter-Amerikaans Hof voor de Rechten van de Mens zich uit in de zaak van de Twaalf Saamaka Lo’s tegen de Staat Suriname. De Saamaka hebben echter geen reden om deze dag in blijdschap te gedenken, daar de meest cruciale bevelen vervat in het vonnis nog niet eens deels zijn geïmplementeerd. Erger is het om te moeten ervaren, dat de Staat juist tegen het vonnis van het Inter-Amerikaans Hof handelt.

Het recentelijk toekennen van concessies in het Saamaka gebied en het overeenkomen van een zogenaamde area of interest, die drieëndertig dorpsgemeenschappen rechtstreeks zal beïnvloeden, geven menig Saamaka het gevoel van déjà vu. We kunnen niet anders, dan onze teleurstelling uit te spreken over het niet respecteren van het vonnis en de inbreuk die het veroorzaakt voor de daadwerkelijke ontwikkeling van onze in stamverband levende gemeenschappen.

De strijd van de Saamaka om erkenning en respect van hun mensenrechten, staat niet los van de strijd van elke andere groep of individu om erkenning van de aan hen inherente rechten. De verzameling internationaal vastgestelde normen, standaarden en regels ten aanzien van het gedrag van Staten tegenover zowel hun eigen burgers als tegenover anderen, is immers niet een opsomming van keuzemogelijkheden waarbij Staten naar willekeur kunnen uitkiezen welke mensenrechten wel en welke niet zullen worden gerespecteerd.

De strijd van de Saamaka om uitvoering van dit vonnis van een regionaal mensenrechten tribunaal, waar de Staat Suriname vrijwillig en uitdrukkelijk de jurisdictie van heeft aanvaard, is in principe een strijd voor elke Surinamer. We hebben er immers allen baat bij, wanneer wij erop kunnen rekenen dat de Staat vonnissen zal respecteren, eerbiedigen en uiteindelijk behoorlijk zal uitvoeren. Ook na zeven jaar zetten wij de strijd voort, in de overtuiging van de rechtvaardigheid van onze strijd en het geloof dat het recht uiteindelijk toch zal zegevieren. Wan hati!


Vereniging van Saramakaanse Gezagsdragers (VSG)