Column: Politieke Borrelpraat (PBR) deel 10

“Ron, wachte, daar komt Kries, m’o feer’ing.”
“Pas maar op, want hij kijkt niet bepaald vrolijk.”
“Misschien is ook hij z’n dienstwagen kwijtgeraakt en kan hij niet meer op kosten van de belastingbetaler tanken.”
“Kries, f’a waka, we wachtten al op je, wat isser? Je kijkt zo boos. F’a joe tof’ie poster so?”
“Geen kunst, rij ik zo even in zo een *&%$# gat in de weg, nog wel in hartje stad.”
“Maar jij bent niet iemand die zomaar in gaten rijdt, is er iets, hier is je glas, wat? In één teug leeg? Nee, er is iets met je.”
“Ie buitenvrouw gwe lieb joe?”
“Zeur niet, nò? Inderdaad, wan feer’tori miet mie en ik moet het ergens kwijt, ik zit ermee, die buurvrouw van me...”
“San, die ene met die vlotte dochter...”
“Ja, die, als ik je vertel..., ik vraag me af, gebeuren zulke dingen nog in dit land?”
“Hé, nu maak je ons nieuwsgierig, ober, schenk weer in. Vandaag geen politiek, maar een vreselijke tori. Kindermishandeling?”
“Ja, zoiets, in feite nog erger, ai, thanks, proost.....”
“Vertel, dus die buurvrouw heeft je een pak rammel gegeven,omdat je manja’s naast bent gaan stelen...”
“Eh, Ron, no l...., no, wil je, dit is een serieuze tori, bijna mi wan go fom’a klungel, dan is hij nog erbij leerkracht, opvoeder...”
“Heren, geen grappen nu, dit wordt serieus. Kries, vertel, we luisteren...”
“Dus die buurvrouw komt vanmiddag bijna huilend bij ons en ze vertelt ons die tori. Die dochter van d’r zit in de derde Mulo, en ze had wel een paar berekende vijven, maar ze zou overgaan. Wie schetst haar verbazing als ze hoort: zeven berekende vijven, dus blijven zitten.”
“Hé, maar Kries, zulke dingen gebeuren vaker. Die kinderen vertellen niet alles thuis en dan blijkt aan het eind van het jaar....”
“Jim, sorry dat m’e kot’ie tori, maar het gaat nu pas beginnen. Dat schoolhoofd zegt aan Janice, zo heet ze, dat ze niet alleen is blijven zitten, maar dat ze ook is afgeschreven.”
“Dan is ze twee keren of zo blijven zitten.”
“Nee, dit is de eerste keer in d’r leven dat ze blijft zitten en dan wordt ze meteen afgeschreven.”
“Welke school is dat?”
“Ik wil nog geen naam noemen, maar het is een gemeenteschool.”
“Ai, dat is wat lastiger. Soms lijkt het alsof die een staat binnen een staat vormen.”
“Er gebeuren allerlei rare dingen op sommige van die gemeentescholen; de assemblee is toch op eentje in Marowijne gestuit, van de Weslie-weet-ik-veel-gemeente, waar kindonvriendelijke toestanden heersen?”
“Ja, maar ook over schoolhoofden hoor je soms vreemde dingen. Zoals laatst: eentje wordt van toestanden met leerlingen beschuldigd.”
“Maar vandaag staat in de krant dat een ontevreden leerkracht die zelf kinderen slaat, het voor’em gebeerd heeft.”
“Wachte, Kries ga door, wat heeft je buurvrouw toen gedaan?”
“Wel, die is geen sufferd die bang is om voor d’r rechten op te komen, dus ze stapt naar school en inderdaad, meneer het schoolhoofd geeft haar een afschrijvingsbrief voor Janice.”
“Ik ga Ramon A. voor’em sturen, laat die effe openbare werke van’em maken, mik a kies verstang...”
“Maar heeft ze niet gevraagd naar de reden van afschrijving?”
“Meneertje zegt aan m’n buurvrouw: ‘Vraagt u dat maar aan Janice, ze zal het u zelf vertellen. Ik ben klaar met u, u kunt gaan.”
“Boi, if mi ben de drape... het zou breaking news zijn geworden, ambulance, brandweer, Hi Jet, een-een-vijf, de boel...”
“Joe dat na soso mofo.”
“Soso lobi, sondro trobi, zei onze Kobi...”
“Okay, m’n buurvrouw gaat naar huis en vraagt aan Janice: ‘Kind, denk goed na, is er het afgelopen schooljaar niet iets tussen jou en die directeur gebeurd, denk na kind, er moet wat zijn gebeurd.”
“Verstandige moeder, want je moet ook niet alles op stel en sprong van die kindereen geloven; den doe wan lo kwai sani en dan verzwijgen ze dat voor hun ouders.”
“Intussen mi buurvrouw go naar inspectie onderwijs, daar stuurt men haar naar BVO of BLO of PBO of PPRS, weet ik veel, die sturen haar van Pietje-lutje naar Hottentotje en die sturen haar weer terug naar Inspectie Onderwijs. Je weet toch, dat is het systeem om je te ontmoedigen als je naar je recht zoekt. Maar, buurvrouw loopt dat hele kringetje geduldig af, doet overal haar zegje en terug bij het begin zegt ze onomwonden wat voor troep het daar is.”
“Dat mag je in dit land niet doen, want dan worden mensen rancuneus, ze gaan je pesten, je stukken verdwijnen, je moet steeds terugkomen...”
“Dat zei ik haar ook, toen zei ze me een paar scherpe en krachtige dingen, waaruit duidelijk blijkt dat ze haar recht gaat zoeken en gaat vinden. Ik ken deze vrouw; ze zijn met de verkeerde begonnen.”
“Maar wat zegt die dochter intussen? Kan ze zich niets herinneren, want volgens mij wan san psa echt, die directeur gaat haar niet zomaar afschrijven.”
“Inderdaad, dat zei ik haar ook. Buurvrouw zei me dat ze bleef aandringen bij Janice en toen kwam het er eindelijk uit: er was wel een tak’taki geweest tussen haar en de directeur.”
“Zie je? De jeugd van tegenwoordig, alleen maar sms’en kunnen ze en met fluckberry spelen en beltegoeden opmaken en met vriendjes vrijen...”
“Blackberry heten die dingen en Janice is niet zo een type en scheer niet alle jongeren over één kam. Okay, Janice is niet op haar mondje gevallen, net als haar moeder, maar dat doet ze als ze zich in haar rechten aangetast voelt, en dat is gebeurd op school, want toen kwam de waarheid naar boven.”
“Zo? Dus die tori is nog niet klaar?”
“Nee, nu komt die boy, hou je vast. Ergens in het eerste kwartaal is ze in aanvaring gekomen met een van d’r leerkrachten en die zaak is tot bij de directie beland.”
“Ach, het klassieke verhaal: een opstandig pubermeisje wil geweldig doen en een leerkracht djamt’t fo d’r.”
“Was dat het maar. Nee, mijn buurvrouw moest het echt uit haar halen. Eerst maakte die leerkracht van die dubbelzinnige opmerkingen die sloegen op haar ontluikende vrouwelijke schoonheid, maar ze ging daar natuurlijk niet op in. Toen stapte die klungel over op andere middelen.”
“Hij schonk haar 500 srd beltegoed?”
“Echt niet en Janice kennende had ze het voor hem teruggesmeten. Nee, hij betastte haar borsten, duidelijk en zeker.”
“Wat? Wat een smeerlap. Boi, als hij dat met mijn dochter had gedaan....”
“Ja, ja, we weten het al, Hi Jet, nine-one-one enzo...”
“Ach, soms overdrijven pubers, ze hebben bepaalde fantasieën en eventjes meneer anoe skift’a sma bobbie en direct heeft hij haar betast.”
“Dat zei de directeur ook, toen Janice die zaak had aangebracht.”
“Ooooh, nu begrijp ik die tori, daarom moest ze van school, a sma no wan plei mee nanga Meneer de Krasse en Meneer de directeur-die-het-opneemt-fo-z’n-leerkracht.”
“En toch vind ik dat we jongelui niet zomaar moeten geloven.”
“Dat heb ik mijn buurvrouw ook gezegd en daar was ze het roerend met me eens. Gelukkig kent ze een andere leerkracht van die school goed, een buurtvriendin van vroeger, en ze belde die op en hield haar die case voor. Nou, die was eerst heel voorzichtig, maar toen kwam het er langzaam maar zeker uit. Maar echt zo van: ‘vertel niet dat ik je heb gezegd, ik verzoek je....’ Nou, zo kwam buurvrouw te weten dat diezelfde leerkracht vorig jaar ook met enkele andere meisjes bezig was geweest, hij had met een paar zelfs een relatie en natuurlijk kregen die meisjes opeens hele goeie cijfers. Maar eentje wilde net als Janice niet meespelen, kreeg opeens slechte cijfers en die vertelde toen alles thuis dan a tori bos, so Weidenbossssch. Vaders op school, ze wilden die smeerlap rammelen; volgens mij heeft eentje hem buiten school flink afgetakeld of was het de vriend van een van die meisjes, in ieder geval, desondanks bleef die leerkracht op die school en dit net afgelopen schooljaar kreeg hij Janice in de klas en vielen zijn wellustige ogen op haar.”
“Maar als die andere leerkrachten het weten, zoals die vriendin van je buurvrouw, waarom doen ze dan niets?”
“Dan spelen ze met hun brood, ze zijn in dienst van een gemeenteschool.”
“In dit land ben je vrij om mee te lopen, om ja te knikken, om te slijmen met de leiding en niet om de waarheid naar voren te brengen. Als je durft om wantoestanden binnen de school of het bedrijf naar buiten te brengen, ga je de laan uit.”
“Net als die specialist van het ’s Lands Hospitaal; omdat hij in een interview op verouderde toestanden in het ziekenhuis had gewezen, en hoe slecht juist de sociaal zwakkere patiënten daar worden behandeld, wordt zijn contract niet verlengd.”
“Ik heb dat artikel gelezen; er stonden alleen ware feiten in.”
“Ja, maar die wijsneuzen uit Holland denken alles beter te weten en hebben op alles kritiek.”
“Okay, maar in plaats dat men verbetering brengt in die situatie, gaat men de klokkenluider te lijf. Nu gaat hij weg, honderden patiënten zitten zonder een goede specialist en de overgeblevenen zijn al overbelast, wat een toestand.”
“Maar net zoals op die gemeenteschool die Kries aanhaalt, de rest weet dat het waar is, maar zwijgt uit broodvrees.”
“Leven we al die jaren dan echt in een vrij land of in een verkapte onderdrukkingsstaat?”
“Maar bepaalde mensen blijven zich maar enorm druk maken dat de huidige regering geen weerspiegeling is van de samenstelling van de bevolking.”
“Ik denk dat die mensen zich druk maken omdat die beerput van hun afgelopen beleid nu opengaat en ze proberen met een laag bij de grondse etnische ophitscampagne een rookgordijn te leggen en de aandacht af te leiden.”
“Heren, ik moet weg, die vrouw sms’t me net, er zijn weer nieuwe ontwikkelingen in die zaak van buurvrouw. Ik hou jullie op de hoogte.”
“Hé Kries, vóór je weggaat, noem ons de naam van de school, nò.”
“Nee, nu niet, een volgende keer misschien. Maar die rotte appels moeten weg van die school en niet de leerlingen die tegen die rotte appels opkomen.”

Rappa

Voor reacties: litap@cq-link.sr