WK 2010: Un otra vez, un ultima vez

Maandag zat ik er nog behoorlijk doorheen. Ook omdat het verwerkingsproces hier aanzienlijk langzamer verloopt dan in Nederland zelf. Dat ligt niet aan het tijdsverschil maar ook aan de vertraging waarmee we hier de tv-beelden te zien krijgen. De zojuist op eigen bodem teruggekeerde bondscoach verklaart vanaf een treurig podium op Schiphol dat de teleurstelling nog niet is geweken. Teamspeler als ik ben, sluit ik me geheel en al bij hem aan.

Ik blijk ook heel gevoelig voor de tekst van NOS-verslaggever die de symboliek er voor de zekerheid extra dik bovenop legt. Want daar baant de spelersbus zich, door een zeker naar Hollandse maatstaven bepaald pittige sibibusi, een moeizame weg naar hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Daar worden spelers en staf herenigd met hun familie. Ik gun het ze van harte.

In de loop van maandag durf ik zowaar de gemiste kansen nog eens onder ogen te zien. Ik heb Robben vaak genoeg koelbloediger aan het werk gezien. Ook de karatetrap van Nigel de Jong komt voorbij. De trucendoos van Van Bommel. De reddingen van “Stecklenborough”. De eenzame aftocht, van boven gefilmd, van John Heitinga na zijn tweede gele kaart. De corner die nooit een corner is geworden. En dan wordt tot in den treure de goal van Andres Iniesta herhaald, waar ditmaal geen zweem van buitenspel aan valt te ontdekken.

Dinsdag gaat het alweer stukken beter. En dan ben ik nog niets eens op de koffie geweest bij Balkenende. Laat staan dat ik op audiëntie bij de koningin mocht komen. Die helikopter zou ik trouwens dan weer hebben laten schieten. Niks voor mij. Van Dirk Kuijt begreep ik later dat alleen Van der Vaart onderweg zijn maag niet geheel onder controle wist te houden. Dan de rondvaart door oranje grachten. De huldiging op het Museumplein. De juichende menigte, met honderdduizenden tegelijk. Zo komt een voetballer weer bij kennis.

En ik? Ik heb dat allemaal aan me voorbij moeten laten gaan. De informatie bereikt mij uit de derde, vierde hand. Een goede vriend mailt dat hij vanuit zijn kantoorraam de spelersboot voorbij heeft zien varen. Mijn broer sms’t dat hij opnieuw de fles oude jenever te voorschijn heeft gehaald, ditmaal uit pure vreugde. Het is ook niet niks, die tweede plek.

Leuk voor Amsterdam ook, zo’n intocht. Aardig visitekaartje van de nieuwe burgemeester. Maar je houdt je hart vast bij de gedachte aan een echte wereldtitel. Ze zouden de hoofdstad tot de grond afbreken. En daags daarna achterblijven in totale leegte. Want waar moet het volk dan nog naar verlangen?

Maar die twintig minuten in de auto werkten bij mij nog het beste. Het zal tegen kwart voor zeven ’s avonds zijn geweest dat ik terug reed uit de stad. Tegen de zon in, na een flinke regenbui. Dan krijg je het fraaiste licht en de mooiste luchten. Het leukste kwam uit de radio: Spaanse muziek. Blijkt er bij Apintie een dame achter de microfoon te zitten die heel geanimeerd en in rad Spaans allerlei liedjes aankondigt die de Spaanse nationale selectie in het vliegtuig van Johannesburg naar Madrid heeft aangevraagd. Van The Gipsy Kings en José Luis Guerra tot Julio en Enrique Iglesias.

Heel even knijp ik stevig in het stuur. Ze hebben wel lef bij Apintie. Dan laat ik me rustig achterover vallen. Best toffe muziek eigenlijk. Zoals die Spanjaarden waarachtig nog wel meer in huis hebben waar ze trots op mogen zijn. Barcelona (de stad), Andalusië, Formentera, Miró, Salvador Dalí, Picasso, Gaudí, Almodóvar, Penelope Cruz. Een prima keuken bovendien waarin een octopus vanzelf een calamares wordt, paëlla, albondigas, overheerlijke tapa’s die het mogelijk maken om van de vroege middag tot de late avond te blijven drinken zonder aan tafel te hoeven gaan. En dan ook nog eens al die prachtige voetballers. Geen wonder dat Oranje het heeft moeten afleggen tegen zo’n land. Otra, otra!

(Diederik Samwel)