WK 2010: De voorspellende gaven van een koortsige zoon

Als de Grieken echt nieuwsgierig waren naar de loop der dingen, raadpleegden ze steevast het orakel van Delphi. Dan hoorden ze van de ijlende priesteres Pythia hoe het zou aflopen. Dat was lang geleden. Vandaag de dag beschikken we over heel andere media. De Duitsers verlaten zich bijvoorbeeld op octopus Paul. Terwijl in Singapore een papegaai met voorspellende gaven schijnt te zitten.

Intussen heeft Engeland op elke hoek van de straat een bookmaker. Staat Italië achter Wesley Sneijder. Hopen ze zelfs in België en Duitsland dat Holland vandaag van Spanje wint. En wat doen ze in Suriname? Daar wemelt het van de krakers die net zo gemakkelijk van favoriete ploeg wisselen als een kind met een melkgebit. Ook vanwege de vaste traditie van het polariseren. Vandaar dat van de week ineens her en der Spaanse vlaggetjes aan de auto’s wapperen.

In Nederland zelf luisteren massa’s mensen naar het fenomeen Johan Cruijff. Al is het goed mogelijk dat het gezag van Cruijff binnenkort drastisch afneemt. Veel kenners beweren namelijk dat hij zijn plaats als absolute voetbalautoriteit bij winst van Nederland vanmiddag moet afstaan aan Sneijder, omdat geen enkele andere vaderlandse voetballer zo veel recht van spreken heeft na het behalen van alle mogelijke titels in één seizoen. Maar ja, Wessie doet het, net als een boel Spaanse voetballers, met een rozenkrans.

Opportunistisch gekraak, de visies van oud-voetballers, een stiekem schietgebed, helderzienden, waarzeggers: voor mij persoonlijk hoeft het niet. Zoals ik ook geen enkel geloof hecht aan tarotkaarten, glazen bollen, de lijnen op mijn handpalm of wat er allemaal in de sterren staat geschreven. Welnee, ik vertrouw op mijn eigen gevoel. Maar dat gevoel valt uiteraard te beïnvloeden. Zo speelde ik per voetbalseizoen in een vaste onderbroek. Droeg ik, tot groot ongenoegen van de teammanager die wekelijks ons spelersformulier moest invullen, rugnummer twaalf in thuis- en nummer veertien tijdens uitwedstrijden en stapte ik altijd als laatste het veld op. De bal in een leeg doel schieten tijdens de warming-up hoorde er ook bij. Dat soort praktijken heeft niets met bijgeloof te maken maar maakt deel uit van de vaste rituelen van een voetballer. Kijk maar hoeveel internationals bij de zijlijn nog snel even de grond aantikken voor de aftrap.

Maar dat was als speler. Heel anders ligt het bij wedstrijden als coach. Ook in die hoedanigheid moet sprake zijn van vaste afspraken en gewoontes. Praatje in de kleedkamer, solide warming-up, team op tijd terug in de kleedkamer voor een laatste peptalk en altijd zelf de waterzak met spons naar de dug-out dragen.

Nog weer anders is het voorafgaand aan wedstrijden van Oranje. In de hoop dat ze winnen kies ik ’s ochtends met iets meer zorg mijn kleren uit. Niet in de nationale driekleur en al helemaal niet in oranje: alleen felroze of lila doet meer pijn aan de ogen. Verder probeer ik me zo veel mogelijk te ontspannen. Niet dat ik daar ook maar een beetje in slaag want onbewust is de ‘focus’ geheel en al gericht op Soccer City, Johannesburg.

Maar gelukkig heb ik sinds een jaar of tien een uiterst deskundige zoon. Zoals al vaker aangehaald is hij dezer dagen herstellende van de stevige griep die het land teistert maar dat brengt hem vandaag precies in de juiste stemming. De priesteres Pythia kraamde immers ook koortsachtig en licht hallucinerend haar voorspellingen uit. Welnu, bij een lichte verhoging en met schorre stem houdt mijn zoon het erop dat Nederland vanmiddag van Spanje wint. Kan zijn dat er een verlenging aan te pas moet komen, maar ze pakken die wereldbeker. En weet u wat het is? Ik geloof hem op zijn woord.

(Diederik Samwel)