Column: Geluk en verdriet

In de Ware Tijd van 10 juni kwam ik een familiebericht tegen dat me de hele week heeft bezig gehouden. Karin Tjon Pian Gi-Frederik plaatste het volgende bericht met een foto van haar en haar man, lachend, jong, fris en genietend van het leven.

Samen oud worden had je beloofd
Over wie de rolstoel duwen zou
Hoe een tandeloze zoen wel niet moest voelen
We lagen in een deuk

Maar nu ben jij er niet meer
Weggerukt uit mijn leven
Nu is met jou zonder jou
Het moest zo zijn

Rust zacht mijn lieve man, rust zacht
Ik las dit bericht met een grote brok in mijn keel. Niet omdat ik Karin en haar man ken. Ik ken ze helemaal niet.
Maar ik ken dat gevoel dat ze beschrijft. Dat gevoel van midden in het leven staan en omringd te zijn door liefde en geluk, terwijl je grappen maakt over ouder worden. Gewoon op de bank zitten, tegen elkaar aangedrukt en televisie kijken zonder te praten.
Of alleen maar de korte gesprekken:
“Heeft Amrit gebeld vandaag?”
“Wat heeft Pravini gedaan vandaag?”

Niks dramatisch. Totdat je dit bericht van Karin leest.

Dan slaat de paniek toe. Dit kan ons morgen ook overkomen, of vandaag. Het verschrikkelijke is dat we niet weten wanneer het gebeurt, alleen dat het gebeurt.
Je durft plotseling geen grappen meer te maken over samen ouder worden. Je denkt aan je moeder, je vader, je broer. Je wilt niet denken aan je geliefde of je kinderen.
De gedachte dat het zo zal zijn, is niet rustgevend. Het brengt een enorm verdriet in je naar boven, een soort uitgesteld verdriet dat nog moet komen maar dat je nu al voelt als je er aan denkt.

De enige remedie is het ritme van het dagelijkse bestaan. Opstaan, tanden poetsen, baden, aan het werk gaan, vergaderen, schrijven, werken, thuiskomen, koken, doen wat je leuk vindt in het leven, en ’s avonds op de bank zitten, met je armen om haar heen en niets zeggen, of alleen over de kinderen keuvelen. Er is zoveel nodig in je leven om je af te houden van de realisatie van die ene vreselijke waarheid dat het leven eindig is. En zo ook de liefde. Zo ook het geluk. Het moet niet zo zijn. Maar het zal zo zijn. Wat erg!

Beste Karin, gecondoleerd. Ik ken jou niet persoonlijk, maar ik ken je verdriet maar al te goed.

Sandew Hira