Immigranten, slaven van het neokolonialisme

Veel mensen, onder wie historici, staan er niet bij stil dat het faillissement van de plantage economie in de diverse kolonies reeds in de eerste helft van de 19e eeuw een voldongen feit was. Het inzetten van menselijke productiekrachten, die in de ogen van de kolonisten als eigendoms werkinstrumenten werden gezien, kon niet langer voortgezet worden. Dit omdat de zogenoemde werkinstrumenten op diverse manier getoond hebben dat zij ook mensen zijn die kunnen denken en handelen.

Er is zoals bekend is strijd geleverd tegen het verkeerde paradigma van de kolonisatoren over mens en maatschappij. Wie kan zich nog deze uitspraak herinneren? 'Ik denk dus ik besta'. En wie bestaat zal handelen om te overleven. Dat is ook gebeurd is Suriname. De slaven die als werkinstrumenten werden gezien, hebben getoond dat zij geen geprojecteerde projectielen waren, die op commando van een zichzelf verklaarde super schepping van God moet voortbewegen. Hier de kolonisatoren bedoeld.
De plantage economie werd in Suriname grote klappen toegebracht door de strijd van vele negers en indianen.
Het faillissement was duidelijk inzicht. Dit zou de directe aanleiding zijn voor Nederland om de slavernij af te schaffen 1863 en niets anders.

Immigranten naar Suriname gehaald
In een poging om de plantage economie te redden, zijn contractanten uit Java en later uit India/Hindustan naar Suriname overgebracht. Hierbij moet opgemerkt worden dat deze zogenoemde contractanten onder valse voorwendsel naar Suriname zijn gelokt. Simpelweg zijn deze contractanten de nieuwe slaven in Suriname geworden. Daarmede is mijns inziens het neo-koloniale tijdperk in Suriname ingeluid. Ik denk dat alle nakomelingen van deze contractanten zich zonder enige twijfel kunnen stellen dat hun voorouders de tweede categorie slaven waren in de kolonie Suriname, namelijk de neo-koloniale slaven. De eurocentrische benaming 'contractarbeiders' is een bewuste strategie om de bevolking verdeeld te houden. Dit terwijl de erbarmelijk werk en levensomstandigheid van de koloniale slaven (Indianen en Negers) en de neo-koloniale slaven (Chinezen, Indiërs en Indonesiërs) haast identiek waren.
De uitbuiting van de productiekrachten van beide categorie slaven in Suriname is ongetwijfeld hetzelfde geweest.

In elk geval zijn mensen vanuit andere continenten door de kolonisatoren om puur winstbejag naar Suriname gebracht en niet om filantropische reden zoals enkele nakomelingen weleens denken. Ja, die geluiden heb ik weleens gehoord.
Ik feliciteer de Surinaamse bevolking maar meer nog de nakomeling van de neo-koloniale slaven met de herdenking van 5 juni.

Bert Eersteling