Sharona Lieuw-On over 'een jaar amnestiewet' (aangeboden)

Een jaar sinds de amnestie wetswijziging is voorbij en het leek nog alsof het gisteren was dat onze rechtsstaat aangetast werd. In het begin waren er nog velen die de moed hadden om hun mening te uiten. Wie had toen gedacht dat een groep jongeren die zelf dacht de ouderen in de strijd te volgen, nu de strijd levend houdt? Ik kan me nog herinneren toen wij een belofte maakte op het Kerkplein en zeiden dat we alles eraan zouden doen om onze rechtsstaat te behouden. Het leek een mooi begin te zijn.

Maar de tijd wees anders uit. Wie had nou gedacht dat wij jongeren de strijd nog levend zouden houden? Dat wij jongeren het voortouw zouden nemen? Alle ouderen die voor ons stonden, verdwenen naar de achtergrond. Verdwenen om persoonlijke belangen die niet in gevaar mochten komen, angst voor het verleden of als resultaat van intimidaties.

Wie had gedacht dat wij jongeren moedig zouden blijven in moeilijke tijden?
Wie had gedacht dat ondanks de intimidaties in kleine en grotere vormen wij niet zouden opgeven? Vrienden en familie werden vijanden, want hoe durven jongeren die toen nog niet geboren waren te spreken over amnestie? Hoe durven jongeren op zoek naar informatie te gaan en hun eigen mening te vormen en die te uiten? Sedert wanneer is de jeugd zo belast met zaken als gerechtigheid en opbouw van een Suriname waar rechten en plichten gelden voor eenieder?

Voor ons was het een teken dat mensen de jeugd slim noemt als dat hun uitkomt.
Het was een teken dat men jongeren qua morele waarde en intelligentie op een lagere niveau plaatst dan die werkelijk verdienen. Vaak genoeg hoorden we mensen zeggen dat het onze schuld is dat de amnestie wetswijziging tot stand is gekomen. Maar die hebben we toch niet gemaakt? Moe zijn we van al die onterechte beschuldigingen naar de jeugd toe. Moe zijn we van politici die denken spot te drijven met de jeugd. Moe zijn we van politieke verhalen die blind maken voor de waarheid. Moe zijn we van alle angst die onterecht verdeeld wordt.

Het gaat hier om de rechtsstaat Suriname en vele levens die verloren zijn gegaan. Dan hebben wij het niet alleen over de decembermoorden, maar ook over de vele andere levens die verloren zijn gegaan in de periode waarover de amnestie wetswijziging geldig is. Wij Jongeren Tegen Amnestie hebben in een jaar met veel te kampen gehad en elke dag werden wij alleen maar moediger en wijzer ervan.

Vrienden verloren en vijanden tot vrienden gemaakt. De prijs van de mening zullen wij alleen kennen. We zijn er niet zwakker van geworden maar alleen sterker. Vandaag aan de dag zijn we nog even actief als we toen waren. Al is dat niet altijd zichtbaar. De strijdbijl is nog scherp en opgeven kennen we niet, al hebben velen voor ons de moed verloren. Nelson Mandela zei ooit eens "I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear.” Als jongeren die al vroeg de benaming van staatsvijanden kregen, hebben we de betekenis ervan kunnen ervaren. Laf zijn is niet de aanwezigheid van angst maar de overwinning van onze angsten. Degene die met moed leeft, zal geen angsten kennen maar die overkomen. En tot nu toe hebben wij al onze angsten overkomen. Wij hopen dat de rest van de Surinaamse bevolking ook haar angst zal overkomen. Een andere bekende zei ook dat de bevolking niet bang moet zijn voor haar politici maar dat politici bang moet zijn voor haar bevolking.

Sharona Cherriel Lieuw-On