WK 2010: Natuurlijk 'kraakt' Suriname voor Brazilië

Er zouden veel vaker WK’s moeten worden georganiseerd want deze weken zijn veel Surinamers het roerend met elkaar eens: Brazilië is favoriet. De tuinman, de buurman, de krantenverkoper, ons groentevrouwtje, zelfs de Chinees ‘klaakt’ voor Brasil. Al zijn in dat laatste geval vermoedelijk ook commerciële belangen in het geding.

Waag het dan ook niet om ook maar een beetje sympathie te koesteren voor pakweg Noord-Korea, de tegenstander in de eerste wedstrijd. Of straks voor de dappere mannen van Ivoorkust. Pure heiligschennis. Een van mijn dochters, die van dertien om precies te zijn, voelt de sfeer in het land zoals wel vaker haarfijn aan. Samen met haar vriendin is ze van de week op slag verliefd geworden op de Braziliaanse middenvelder Nilmar, die niet onverdienstelijk inviel tegen Noord-Korea. Kaká ziet er ook wel goed uit, vindt ze, maar die lijkt haar toch een tikkeltje te netjes en te verlegen. Ik vind het allemaal best, zo lang ze maar niet gaat zitten dwepen met die Cristiano Ronaldo. Maar die speelt bij de Portugezen en daar maken de Goddelijke Kanaries gehakt van volgende week.

Waar zou dat toch vandaan komen, dat gekraak voor de zuiderburen? Daar zijn een paar voor de hand liggende verklaringen voor. Brazilië ligt vlakbij en er wonen genoeg Brazilianen in Suriname. Eigenlijk valt Suriname dan ook als een vanwege die vreemde taal wat buitenissig Braziliaans district te beschouwen. Iets gewaagder wordt het om te veronderstellen dat de Surinaamse voetballiefhebbers zich zo hartstochtelijk met het Braziliaanse voetbal vereenzelvigen omdat ergens diep van binnen een zekere gelijkenis met de eigen spelopvatting sluimert. Ze zien het liefst dat lokale spelers net zo goed met een bal overweg kunnen als Braziliaanse vedetten. En wanneer we voor het gemak de lastige omstandigheden waaronder Surinaamse voetballers in eigen land moeten presteren achterwege laten, zijn veel kenners het erover eens dat de Surinaamse velden nog altijd overlopen van het talent.

Een andere verklaring ligt in de geschiedenis. De wat oudere Surinaamse voetbalsupporter denkt met weemoed terug aan de tijden waarin Braziliaanse topploegen het land aandeden. Remo, Paisando en Santos, nog met Pelé, die destijds speciaal werd gecontracteerd door good old André Kamperveen. De gedachte alleen al doet watertanden. Hoewel de nostalgie tegelijkertijd zwaar valt omdat de jongens van eigen bodem zich destijds tenminste nog aardig konden meten met de Braziliaanse baltovenaars.

Al met al valt prima te begrijpen waarom zowat elke Surinamer hoopt dat Brazilië er straks met de beker vandoor gaat. Toch kleeft er ook iets verdachts aan de overwegingen van de Surinaamse voetbalsupporters. Want wat doen ze wanneer de Brazilianen er straks in de achtste finale per ongeluk uit liggen omdat ze de penalty's iets slechter nemen dan hun tegenstander? O, geen punt hoor, dan is iedereen voor Spanje. Pardon, Spanje? Ja man, die zijn hartstikke goed, ze zijn niet voor niets Europees kampioen. Kijk, daar heb je het al: veel Surinaamse liefhebbers kiezen voor zekerheid, voor een waarschijnlijke winnaar. Geef ze eens ongelijk in deze moeilijke tijden met wisselkoersen als jojo’s, prijzen die meegaan in opwaartse maar niet in neerwaartse trend en de onrust rond de presidentsverkiezing.

Toch ben ik bang dat veel voetballiefhebbers straks bedrogen uit komen. Brazilië sneuvelt zoals gezegd omdat ze het niet nodig vonden om op strafschoppen te trainen. En Spanje heeft inderdaad een prachtig team dat prima kan combineren maar dat vormt geen garantie voor succes. Barcelona redt het ook niet elke keer.

Ik geef daarom het welgemeende advies om voor de afwisseling een keer voor Afrika te kraken. Mogelijk profiteert het hele continent ervan en bovendien levert het meer geld op bij de bookmakers. Zet uw SRD's niet op Zuid-Afrika, Kameroen of Nigeria, dat ik overigens vooraf hoger had aangeslagen. Die landen komen tekort. Algerije geldt als een echte dark horse maar daar zijn de Franse invloeden nog te groot. En Frankrijk bakt er niets van deze keer. Behalve voor de mannen van Ivoorkust die er trouwens veel beter uit zien in het oranje dan de bleke bakra boys, kunt u gerust voor Ghana kraken. Het mag iets verder weg liggen maar de banden met Suriname zijn er niet minder om. En dat is waar het allemaal om draait bij het kraken: verwantschap en identificatie die uiteindelijk tot pure hartstocht leiden. U twijfelt? Kijk dan nog even naar de Ghanese vlag.

(Diederik Samwel)