Nieuwe meetwaarde geeft beter zicht op bloedsuiker diabetici

De HbA1c-waarde geeft een beter inzicht in het bloedsuikergehalte van mensen met diabetes. Die waarde mag voor diabetici maximaal 60 mmol/mol zijn en voor niet-diabeten 43 mmol/mol.

“Prikken op een nuchtere maag is een momentopname. Sommige patiënten gaan drie dagen voor het bezoek aan de arts op een streng dieet en wanneer ze gaan prikken, lijkt alles goed. Maar met de HbA1c kun je niet sjoemelen, want daar meet je het gemiddelde van de bloedsuiker over de afgelopen drie maanden,” zegt Wandy Soemodihardjo, manager van DiaBetre tevens diëtiste.

Preventie belangrijk
Iemand wiens HbA1c-waarde erg hoog is, zou zeker om de twee of drie maanden moeten meten. Een hoge HbA1c-waarde is een directe indicatie voor complicaties. Zo kunnen de ogen achteruit gaan. “Als de bloedsuikers niet goed geregeld worden, kan het leiden tot blindheid,” zegt Soemodihardjo. Ook treden er beschadigingen op aan de bloedvaatjes in de nieren. Eenmaal beschadigd, blijft beschadigd. Maar door preventie kun je dit proces wel remmen en voorkomen dat het erger wordt.

“Voorheen werd de bloedsuikerwaarde in procenten aangehouden, waarbij de maximale waarde 7% mocht zijn. Maar we kregen mensen binnen met een waarde van 20%! Blijkt soms dat hun bloedsuiker al drie maanden zo slecht gereguleerd is.” Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat bij 1% hoger dan de normale waarde al beschadiging plaatsvindt, zonder dat de patiënt onmiddellijk klachten heeft.

Belang goede bloedsuikers
Diabetes vormt samen met hypertensie een van de grootste risicofactoren voor nierbeschadigingen. Wanneer de bloedsuikers niet goed geregeld zijn en over een lange periode niet binnen de ‘normale’ grenzen zijn, terwijl de bloeddruk ook nog hoger is dan 130/90, dan is dat vragen om problemen. “Soms lopen mensen met een bloeddruk van180/90 rond. En men voelt ’t niet. Diabetes en hypertensie zijn nou net die aandoeningen, waarbij het te laat is als je iets voelt. Mensen gaan pas iets doen aan hun gezondheid als ze iets voelen, want ze denken: ‘Ik voel me niet ziek, dus er is niets aan de hand.’”

Soemodihardjo waarschuwt hier tegen en zegt dat deze twee chronische aandoeningen vergeleken kunnen worden met het houtluizeneffect: als je ze ziet, ken je de schade aan het gebouw nog niet, pas als je de muur opentrekt. Maar dan is het al veel te laat. DiaBetre blijft daarom hameren op het belang van preventie. Daarbij is de patiënt is de belangrijkste factor in het succes van de behandeling. Stap voor stap wordt samen met de patiënt de behandelmethode besproken. Begrip en ondersteuning voor de patiënt zijn in feite onmisbaar. “Wij hebben partners, zonen, dochters hier die zeiden: 'Dat wist ik niet, dat m’n moeder of vader zó veel moest doen als diabetespatiënt'. Dan komt wel een stukje helderheid en inzicht, én begrip.”