Column: Vliegen

Afgelopen week ben ik met de SLM in Suriname aangekomen. Ik heb geen vliegangst. Ik zweet niet als ik een vliegtuig instap. Ik volg wel een serie op National Geographic over vliegtuig crashes. Het kijken maakt je niet geruster. De serie gaat over de achtergronden en oorzaken waarom vliegtuigen neerstorten. Een conclusie is: er gaan meer mensen dood in het verkeer door auto’s dan in de lucht door neerstortende vliegtuigen. Maar als je eenmaal in een vliegtuigcrash terecht komt, dan is de kans op overleven niet zo groot.

De reis van Amsterdam naar Suriname duurt vreselijk lang. Hoe moet je je tijd doden?
Op deze vluchten is er altijd wel iemand die je kent en met wie je een gesprek kan voeren. Maar je gaat niet negen uur praten.
Ik denk vaak: ik ga veel lezen onderweg. Maar in de praktijk is het eerste wat je probeert te lezen iets van een menukaart. Wat gaan we eten in het vliegtuig?
Het eten tijdens lange vliegreizen is voor mij vaak een ramp. Bij de westerse vliegmaatschappijen is de kans groot dat ik iets voorgeschoteld krijg dat ik niet lust: broccoli, aardappelpuree etc. Bij een Surinaamse of Aziatische maatschappij hoop je stilletjes op rijst kip, nasi of bami.

Ik heb vrienden die alles eten wat je ze voorlegt. Met gesloten ogen genieten ze van alles wat in hun mond gaat. Ik ben gehandicapt. Ik kan dat niet. Eten dat me niet vertrouwd is, daar heb ik op één of andere manier problemen mee.
Ik ben niet de enige. Ik was een keer op vakantie in Thailand. We ontmoeten een Hindostaans gezin met wie we aan de praat raakten. Thais eten is lekker eten. Maar toch hadden zij een fles met tjatnie meegenomen. Als ze naar een restaurant gingen namen ze de tjatnie mee. Het geeft toch een extra smaak en vertrouwdheid aan het eten. Ik kan me er iets bij voorstellen.

Vroeger lachte ik mensen uit die bij het landen van een vliegtuig gaan klappen. Sinds ik de serie van National Geographic heb gekeken, klap ik geestdriftig mee. De gevaarlijkste momenten van een vliegreis zijn het stijgen en landen. Als je drie afleveringen gezien hebt van hoe bij het landen er iets verschrikkelijks mis kan gaan, dan vraag je je onwillekeurig af: gaat het wel goed? Zijn de wielen wel uit de bakken gekomen? Zit hij niet op de verkeerde baan? Gaat hij hellen naar links of rechts?
Ik heb gezien hoe het mis kan gaan op televisie. Vandaar dat ik de laatste keer flink mee geklapt heb bij het landen.

De aankomst is Suriname is een verademing vergeleken bij twintig jaar geleden. Als je twintig jaar geleden bij de douane aankwam, werd je bang. De houding van de man achter de balie had iets intimiderends. Hij zei niets en controleerde je papieren, maar zijn body language stelt je allerlei vragen: Wat kom je hier doen? Waarom ga je niet gelijk weer weg? Als je vervelend doet, sluit ik je op.

Nu is de douane een en al vriendelijkheid. De controle van de papieren is niet veranderd, maar de body language wel: welkom in Suriname. Geniet van uw verblijf in Suriname.

Mijn body language antwoordt: Dat ga ik zeker doen.

Sandew Hira