WK brengt hosselaars terug in het straatbeeld

De verkiezingen zijn voorbij, maar het vlaggenseizoen loopt door. Met dit verschil dat de partijvlaggen langzaam plaats maken voor de vlaggetjes van favoriete landen die deelnemen aan het wereldkampioenschap (WK) voetbal. Hiermee komen ook de hosselaars van stal. Alsof ze vier jaar van de aardbodem waren verdwenen. Als vanouds sieren ze de drukke kruispunten met hun koopwaar. Uiteraard met attributen die stuk voor stuk gelieerd zijn aan het WK. Van namaakvoetballen tot grote en kleine autovlaggen. En zoals de Somalische rapper K’Naan het zingt:“When I get older I will be stronger. They’ll call me freedom, just like a wavin’ flag.”

De broers Romeo en Cedric Irodimedjo wagen zich tussen de auto’s om hun spullen aan de man te brengen. “We moeten verkopen toch? We staan op scherp, we wachten niet tot iemand ons roept. Bij elke auto gaan we vragen. Dit jaar staan we bij dit kruispunt, tijdens het vorige WK waren we in de stad. Die mensen kopen nog niet echt man, maar over vier dagen zijn we misschien uitverkocht”,vertelt Romeo haastig want een automobilist wenkt hem voor een vlag van Argentinië. “Een grote vlag kost vijf en een kleine tweeënhalve SRD”, vult Cedric aan. De voetballen mogen dan nep zijn, de verkoop is er niet minder om. In het kwartiertje dat Starnieuws erbij stond werden zes ballen verkocht.

Voor de één een maandje van voetbalfun, voor de ander een maand van voetbalgeweld. Vooral onder vrouwen zitten genoeg erkende voetbalhaters: “Ik heb mijn man al gezegd dat hij naar zijn stomme WK mag kijken, maar zodra het nieuws begint moet die tv voor mij ter beschikking staan. En hoe dat dan moet als er vrienden op bezoek zijn? Nou, dan gaat de show gewoon niet door. Dan moeten ze maar ergens anders gaan kijken”, zegt Yvonne Pardie een beetje boos. Ze geeft toe dat ze een broertje dood heeft aan het allesoverheersende sportevenement. Haar vriendin Marjan Bell heeft er minder moeite mee: ”Ik vind het leuk hoor. Ik maak dan altijd iets lekkers klaar, ik hou van die discussies van mijn man en zijn vrienden. Ze voetballen niet eens maar moet je ze horen: eeuwig spelen ze alsof ze allemaal even deskundig zijn.”

Een omu Snesi in de binnenstad is een enorm plasmascherm aan het uitproberen. “Umu fu san ede ye poti tv in winkri?” vraagt een opgeschoten tiener die bij de kassa staat te wachten. “Poti tv tok, luku voetbal, WK tok, sma kon bai, bal e lai, tang molo langa ini winkli luku tv, dan bai molo sani toch.” legt umu in gebrekkig Sranantongo uit.” De opgeschoten tiener maakt een tjoeri, lacht schamper en werpt umu voor de voeten: “Eeeh umu ie denki ie koni noh?”
Voor hetzelfde geld levert de aanwezigheid van televisietoestellen in winkels de komende dagen allerlei scheldkanonnades op, wanneer umu snesi ervoor kiest naar het WK te kijken in plaats van met de klanten af te rekenen.

De Braziliaanse Lisa runt een kledingzaak in de binnenstad: “Alla potjie weri Brasil, mi lobi Brasil, mi na fu Brasil.” De dagen waarop haar thuisland op het veld staat, zal ze haar winkeltje vroeg sluiten om de wedstrijden ongestoord te kunnen volgen. In haar uitstalkast worden naast de kleding ook nog fluitjes, haarbandjes, haargrijpers, vlaggen, polsbandjes, bandana’s en een zelf ontworpen oorbel, die je maar aan een kant draagt maar die tot over je schouder reikt te koop aangeboden. Natuurlijk met of in de kleuren van werelds beste voetballand(door critici beaamd): BRAZILIE.

Eén ding staat vast: de handel zal zeker munt slaan uit het wereldvoetbalfestijn. Los van het feit dat de tv’s, voetbalshirts, petten en alle accessoires grif verkocht worden, zullen de “djogo’s” rijkelijk vloeien. “It’s time for Africa”.

(tekst en foto: Sharon Crawford)