Column: Rennen met Frank

Vooraf: vanaf vandaag zal Radio Mart in Nederland een gesproken versie van mijn Starnieuws columns uitzenden. De gesproken versie is elke maandag live te beluisteren maar ook achteraf op de website van Radio Mart: www.radiomart.nl.


Frank Kanhai is vrijwilliger bij het Sarnamihuis. Het Sarnamihuis is een instituut dat zich bezighoudt met de geschiedenis, taal en cultuur van Hindostanen, een soort evenknie van het NiNsee.
Het Sarnamihuis onder voorzitterschap van Amar Soekhlal heeft een Nationaal Platform opgezet om in Nederland de activiteiten van alle Hindostaanse organisaties op elkaar af te stemmen in het kader van de herdenking en viering van 140 jaar Hindostaanse immigratie.
Frank is actief in een scangroep, een groep die bezig is om illustraties en kaarten uit oude boeken te scannen zodat ze gebruikt kan worden voor een website met informatie over Hindostaanse immigratie. Nu ze eenmaal bezig zijn, scannen ze ook illustraties voor een website voor 150 jaar herdenking en viering van de afschaffing van slavernij.

Frank heeft diepe indruk op me gemaakt door zijn houding en levensvisie. In de scangroep werd gediscussieerd over de aanschaf van een extra scanner. Frank zei: “Ik koop die scanner. Ik ga thuis scannen. Ik wil het Sarnamihuis niet belasten met de aanschaf. Het voordeel is dat ik leer omga met een scanner en als er iets kapot gaat hoeft het Sarnamihuis mij niet schuin aan te kijken.”
Wat een geweldige houding is dit! President Kennedy van Amerika zei ooit eens: “Vraag niet wat de natie kan doen voor jou, vraag wat jij kunt doen voor de natie.” Dat is de mentale instelling van Frank: “Vraag niet wat de gemeenschap kan doen voor jou, vraag wat jij kunt doen voor de gemeenschap.”

Frank is ook een enorme doorzetter, een man met bittere levenservaring, maar dat heeft hem niet bitter gemaakt. Zijn moeder is 84 jaar oud. Hij zorgt voor zijn oude moeder en praat vol liefde over haar. “Mijn vader heeft ons gezin heel vroeg verlaten. Mijn moeder heeft haar drie kinderen alleen opgevoed. Ze heeft veel offers gebracht voor ons. Het minste wat ik kan doen is de liefde teruggeven die zij ons gegeven heeft.” Hij neemt haar elk jaar mee met vakantie naar Suriname.

Frank was getrouwd, maar het huwelijk hield geen stand. Als uitzondering op de regel wilde en kreeg hij de voogdij over zijn zoon. Die voedt hij nu al jarenlang alleen op. “Vooral de puberjaren waren de moeilijke jaren”, vertelt hij.

Op een vergadering van het Platform 140 jaar Hindostaanse Immigratie kwam Frank met een ingenieus idee. Den Haag organiseert elk jaar in maart de City Pier City Loop (CPC), een hardloop evenement van Scheveningen naar het centrum van Den Haag en terug. Hij doet elk jaar mee. “Kom, laten we dit jaar meedoen met 140 Hindostanen in een trui met de opdruk ‘140 jaar Hindostaanse immigratie’. Daarmee laat je zien dat je er bent. Je brengt ook op een leuke manier de Hindostaanse immigratie onder de aandacht brengen van een breed publiek.”
Ik riep: “Frank, een geweldig idee!” En veel anderen in de vergaderingen vielen mij bij.
“Maar Dew, jij moet ook meedoen.”
Oh jee, dacht ik mij mezelf. Dit gaat de verkeerde richting uit.
“Jij wilt toch ook gezond leven,” zei hij op een voorzichtige manier. De boodschap kwam duidelijk aan: “Ik ben te dik!”
“Eh ja,”, antwoordde ik. “Maar je hebt sporters en mensen die de sporters aanmoedigen.”
Frank zei: “En jij moet behoren tot de groep van sporters.”
Er was geen ontkomen aan. We hebben de afspraak gemaakt. We zouden met een grote groep afgelopen vrijdag in het Haage Zuiderpark verzamelen om te gaan hardlopen. We hebben zes maanden om te trainen voor de CPC. Een rondje om het park is ongeveer 1,5 kilometer.
Afgelopen vrijdag was ik met de auto naar de parkeerplaats gereden van het park. Frank kwam met zijn fiets aan. We keken rond, maar er was verder niemand komen opdagen.
“Het geeft niet, Dew. Dan gaan we gewoon met z’n tweeën.” Zoveel optimisme is aanstekelijk.
“Ja Frank, het geeft niet,” antwoordde ik. “We gaan hardlopen met z’n tweeën en samen een trui met 140 jaar dragen bij de CPC loop.”

We begonnen te rennen. Na een halve minuut riep ik. “Frank, wacht! Wacht! Ik heb pijn in mijn kuiten. Het gaat niet.” Het ging werkelijk niet.
“Geeft niet Dew. Je hebt nooit hard gelopen. Je spieren verzuren. Het gaat tijd kosten. Kom, we gaan gewoon wandelen.” En we wandelden het park twee keer rond.

Intussen vertelde Frank mij over zijn leven en de levenswijsheid die hij had opgedaan. “We gaan 5 km lopen, maar je kunt dat niet doen zonder trainen. We moeten twee keer per week trainen.”
“Maar Frank, op de website van CPC hadden ze het over 1 en 3 km,” zei ik verontrust.
“Dat is voor kinderen, Dew. Het geeft niet, niet iedereen loopt het uit. Dus als het niet lukt, is het niet zo erg.”

Frank legt me de werking van hardlopen uit: “Het gaat je goed doen. Als je hard loopt, vergeet je je zorgen. Maar jij bent meer iemand die schrijft en plannen maakt. Je gaat zien dat je hersenen beter gaan functioneren door een goede doorstroming van het bloed. Je gaat betere plannen maken. Wat denk je?”
Het was 6 uur ’s middags en ik had nog niet gegeten. “Eerlijk gezegd, Frank, ik denk nu alleen maar aan roti doks. Dat beeld krijg ik maar niet uit mijn hoofd.”
Frank: “Het geeft niet Dew. De volgende keer moet je wel iets op je maag hebben.”

We spraken over van alles en nog wat, ook over man-vrouw relaties. Frank heeft veel gezien in zijn leven. Hij is monogaam, maar heeft gezien hoe mannen met verschillende vrouwen hun gezinnen kapot maakten.
“Dew, weet je wat die mannen zeggen als je ze vraagt waarom ze dat doen.”
“Nee Frank.”
“Ze zeggen, we hebben een tollie met stroop. We kunnen er niets aan doen. Daarom komen de vrouwen op ons af.”
Een tollie met stroop! Hoe verzinnen ze het. Maar hij had het echt gehoord.

We hebben niet hard gelopen, maar gewandeld. De volgende keer gaan we het weer proberen. Frank had al een nieuw idee klaar.
“Weet je, in Amsterdam houden ze ook elk jaar een marathon. Ik heb meegedaan met die marathon. Boi, als je in de Coentunnel loopt, dan hoor je al die voetstappen: ‘tjap, tjap.’ Heerlijk. Je vergeet echt al je zorgen.”
“Laten we solidair zijn met onze Afro-Surinaamse broeders en zusters. Dew, je hebt toch veel contacten in die gemeenschap. Kunnen we niet een groep organiseren van 150 Surinamers van alle bevolkingsgroepen met een trui met daarop ‘150 jaar afschaffing slavernij?

Kijk, ik ben natuurlijk voor alle solidariteit met onze Afro broeders en zusters, maar hier begin ik niet aan. De Amsterdamse marathon is niet 5 km, maar 16. Dag Frank. Ik ga gewoon zwaaien aan de kant met de Surinaamse vlag.

Sandew Hira

In reactie op mijn kritiek op zijn onderzoek stelt Shashi Roopram onder de titel “De klok horen luiden” de vraag: hoe kun je oordelen over een onderzoek dat je niet gelezen hebt? Het onderzoek heeft hij namelijk nog niet gepubliceerd. Simpel: hij verschaft zelf breeduit in de media alle informatie die nodig is om het onderzoek te kunnen beoordelen. Hij stelt dat veel Hindostanen op de PVV stemmen en baseert dat op interviews met 20 van de 160.000 Hindostanen die hij heeft geworven via Facebook en Hyves. Meer hoef je niet te weten om te kunnen beoordelen dat de methode niet deugt. Het aantal van 20 is te klein voor een steekproef en de selectiemethode deugt niet want het is niet a-select. Waarom zou ik twijfelen aan de informatie van de onderzoeker zelf?