Ingezonden: De gemiddelde Surinamer versus supermensen

Het was even leiden in last toen twee jaar geleden het salaris van de directeur van de Centrale Bank van Suriname en recent dat van onder meer de directeur van Staatsolie, bekend werd. Het blijkt dat zij per maand bedragen verdienen die vele malen hoger zijn dan wat gemiddelde Surinamers per jaar beuren. Ik vind het echter redelijk dat deze mannen, en anderen in een dergelijke positie, zoveel verdienen. Staatsolie levert een significante bijdrage aan de belastingpot en mede dankzij dit bedrijf kan de overheid salarissen betalen en andere diensten, die zij vanwege haar ontwikkelingsvisie op zich heeft genomen, financieren en de Centrale Bank is de monetaire autoriteit van Suriname.

Het exorbitante salaris van de directeur van het Academisch Ziekenhuis is echter met geen enkele rede te verklaren. Het ziekenhuis is geen inkomsten genererend bedrijf, is in ieder geval niet gericht op het maken van winst; integendeel moet de overheid het bedrijf subsidiëren. Dat is nu eenmaal de ontwikkelingsweg die zij gekozen heeft om gezondheidszorg enigszins binnen bereik te houden van de gemiddelde Surinamer.

Het Academisch Ziekenhuis zal dus ook onder deze directeur subsidie blijven krijgen. Waarom aan zo een man dan toch dat buitenmatige bedrag betaald? De vorige directeur heeft met een lager en niettemin bovenmodaal loon, toch ook uitstekende resultaten neergezet? Ik begrijp uit het wereldnieuws en berichten op het internet dat het een salaris is waarmee bestuurders van doorsnee bedrijven in Amerika naar huis gaan, al helpen zij de ondernemingen waaraan ze leiding geven over de kop gaan. In Nederland halen bestuurders van zorginstellingen geregeld het nieuws, wanneer ze meer verdienen dan de premier (dus boven de Balkenende-norm) terwijl hun instellingen noodlijdend zijn. In deze landen komt er dan ook regelgeving om dergelijke zaken in de toekomst te voorkomen en wij gaan in Suriname deze toestanden nu introduceren?!?

Die 'supermensen' die nodig schijnen te zijn om de staatsbedrijven van de categorie subsidie-eisend te leiden, moeten in hun vuistje lachen om die 'gemiddelde' Surinamers. Waren er echt geen capabele kandidaten die het werk voor minder wilden en konden doen? Of hebben gewoon een heleboel geschikte kandidaten die zich vast hebben aangediend geen kans gekregen om zichzelf te bewijzen?

Ik stel mij voor dat als er sprake zou zijn van crisismanagement, deze directeur gewoon voor een bepaalde periode een zeker bedrag zou kunnen verdienen. Wanneer hij de crisis heeft opgelost, zou hij een premie kunnen krijgen. Maar nu hoor ik dat het een doorlopende zaak is en de man ook een buitensporig pensioen krijgt? Dit soort zaken vergroot sociale ongelijkheid en werkt ontevredenheid in de hand.
Voor de gemiddelde Surinamer stelt men dus een bedrag vast en zegt: daar moet je kalm en tevreden van leven, en de 'supermensen' in onze samenleving, die betaald worden met onze belastinggelden (!), bepalen zelf wat zij verdienen. Een hogere vorm van uitbuiting!

Fenna M.Bouterse