column: De jeugd en de toekomst op 25 mei

Als kind was ik al gefascineerd door het kwaad. Doornroosje kon me gestolen worden, ik vond de heks niet alleen veel aantrekkelijker ook veel interessanter. Bedoelde ze het niet goed en werd ze niet gewoon verkeerd begrepen? Ik geloof dat de meeste mensen van nature niet deugen, maar ik geloof ook dat in de slechtste mens ergens diep verscholen iets goeds zit. Ik kan minuten lang gebiologeerd kijken naar foto’s van Hitler waarop hij vertederend een kind knuffelt, of waarop hij liefdevol zijn herdershond aait. Of foto’s van Augusto Pinochet die omringd door zijn lachende en liefhebbende kleinkinderen glunderend van geluk in de lens kijkt.

Datzelfde overkwam me onlangs ook op een foto die ik tegenkwam op het sociaalnetwerk Facebook. Een jonge dame hevig verstrengeld in een omarming met niemand minder dan Desi Bouterse. Hij zag er uit als de lieve oom, of uitgaande van de inmiddels talrijke grijze haren, de lieve grootvader. Een brede lach en zijn hoofd rustend op die van de jonge dame die hij stevig in zijn armen hield. Helaas is het met het historisch besef van de Surinaamse jeugd droevig gesteld. Maar iedereen die toch enigszins de actualiteiten volgt, moet zich bewust zijn van het feit dat Bouterse betrokken is geweest bij moorden of daar op zijn minst, zoals hij dat zelf bij herhaling heeft gezegd, verantwoordelijk voor is geweest. Ik zou me toch twee keer bedenken alvorens een dergelijk persoon lieflijk tegen mijn boezem te drukken.

Het “zij-of-wij” argument dat de NDP aanhang wordt ingestampt houdt in elk geval met betrekking tot mijn oom Bram Behr geen stand. Het enige wapen dat Bram bediende was zijn pen. Een drugsgerelateerde moord door militairen op Uitkijk heeft hij uitvoerig in een traktaat beschreven, gevolgd door andere door het toenmalige militaire bewind gepleegde misdaden. Dat heeft hem zijn leven gekost. Het was moord. Duidelijk en simpel.

Ik koester geen wrok tegen Bouterse of veroordeel hem niet. Wie ben ik? Ik probeer ook bij hem naar dat goede te zoeken. Wat gaat er door hem heen wanneer hij zijn hoofd op het kussen naast mevrouw Bouterse legt? Waar denkt hij aan als hij door het bos loopt omringd door schaduwen en geluiden? Dissociatie is een verdedigingsmechanisme van de menselijke geest om zich te beschermen tegen traumatische ervaringen. Heeft Bouterse de moorden totaal uitgeschakeld in zijn geest en is hij nu de lieve en grappige oom die het beste met land en volk voor heeft?

Ik hou net als Bouterse van schaken en strategie. Ik durf er een heleboel onder te verwedden dat in de bibliotheek van huize Bouterse boeken zijn te vinden van Sun Tzu, Machiavelli, Von Clausewitz en andere strategen, krijgsheren en staatsgeleerden. Ik heb bewondering hoe hij zijn lijnen uitstippelt en zijn partij en kader strak in het gareel houdt. De NDP is de grootste en meest multi-etnische partij van Suriname. De NDP jeugd is het beste georganiseerd van alle politieke jeugdgroeperingen en het fanatisme waarmee zij Bouterse verdedigen is weliswaar vaak naïef, maar ook ontroerend.

Als ik naar de analyses van Robert Ameerali luister, kom ik tot de conclusie dat de Mega-Combinatie als winnaar uit de bus komt en regeringsmacht verwerft. Wanneer de rechters van het 8 decemberproces een veroordeling uitspreken over Bouterse, zal er dan vanuit de regering, waar Bouterse dan op wat voor manier dan ook deel van uitmaakt of invloed op uitoefent, amnestie worden afgeroepen? Meesterlijke zet. Schaakmat?

Ik kijk nog eens naar de foto van de jonge dame met Bouterse en lees de berichten van andere NDP-jongeren die idolaat en vol bewondering zijn van hun leider en tegenspraak en kritiek met ongekende felheid bestrijden. Ik denk aan de paarse vlaggenzee en de adorerende blik in de ogen van deze jongeren. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst! Bouterse kent de geschiedenis.

Henry Carbière Falls
Voor reacties: carbiere@sr.net