Waarom ook Real sneuvelde

Het Spaanse voetbal is de maatstaf voor menig Surinaamse voetballiefhebber. De belangrijkste wedstrijden uit de Primera Division worden zonder uitzondering rechtstreeks uitgezonden. Geen wonder dat het voetbal in eigen land danig in het slop zit, want wie thuis eerst heeft genoten van Real of Barça, zit daarna toch even met zijn ogen te knipperen op de tribune bij pakweg WBC tegen Transvaal.

Kwestie van relativeren zou je zeggen, door bijvoorbeeld alleen al naar het verschil in begroting te kijken, maar niet iedereen verstaat de kunst van het relativeren. En voetballiefhebbers al helemaal niet. Want hoe kan het eigenlijk dat twee van de beste clubs ter wereld, Barcelona en Madrid, allebei een negatief vermogen van ruim een kwart miljard euro hebben opgebouwd? Maar een voetbalfan wil niets weten van sluitende begrotingen. Die wil aantrekkelijk voetbal zien en dan het liefst uit Spanje. Punt.


Het is voor diezelfde voetballiefhebber, ook buiten Suriname, dan ook des te merkwaardiger, om niet te zeggen onverteerbaar, dat gisteren na Barcelona ook Real Madrid uit de Champions League werd gewipt. Maar eigenlijk was dat lang zo verrassend niet als de uitschakeling van Barcelona een dag eerder. Want waar de Catalanen in de twee wedstrijden tegen Chelsea vooral veel pech hadden met schoten op paal en lat en een hele bende opgelegde kansen om zeep hielpen, daar waren de Madrilenen in ruim drieënhalf uur voetbal simpelweg de mindere van Bayern München.

Strafschoppen
Uit en thuis maakten de Duitsers het spel, waren ze fanatieker, wonnen ze meer duels, dwongen ze meer kansen af, hadden ze betere opkomende verdedigers, en, dat vooral, kozen ze voor de aanval. Real kan ook uitstekend aanvallen - volgens velen hebben ze zelfs de beste aanval van alle Europese topclubs - maar de ploeg doet dat in de echte topwedstrijden met veel te weinig overtuiging. Daarin wachten ze liever af om toe te slaan uit de tegenaanval of na balverlies van de tegenstander.

Dat de beslissing gisteren pas viel in de strafschoppenserie was veel verrassender. Na de (te) makkelijk gegeven penalty in de vijfde minuut en de tweede goal op de rand van buitenspel, stond Bayern binnen het kwartier met 2-0 achter. Toen had Robben al een fraaie kans laten liggen en dat bleek een voorbode voor de rest van de partij. Want na een kwartier trokken de Duitsers het spel naar zich toe.

Spannend tot het einde
Ook Bayern kreeg een strafschop die niet elke arbiter geeft, maar als de leidsman consequent was geweest had hij de bal vlak voor rust na een handsbal van Pepe nog een keer op de stip kunnen leggen. De scheidsrechter wás, hoewel hij bepaald geen slechte wedstrijd floot, alleen niet consequent. Vlak voor tijd had hij namelijk ook Real nog een pingel kunnen geven na het shirtje trekken van doelman Neuer. Zoals hij rechtsachter Arbeloa (geen aanvallende kwaliteiten) die zeker drie zware, en in totaal een stuk of zeven overtredingen maakte, na een uurtje spelen naar de kleedkamer had moeten sturen. Mede daarom bleef het tot het einde spannend, ook nadat de Duitse spits Mario Gomez vlak voor tijd verzuimde de gelijkmaker binnen te schieten.

Ook de verlenging was zinderend. Maar daarin leek Real het al op te geven. Er liepen meer Spanjaarden dan Duitsers op hun tandvlees en dat had zonder twijfel te maken met de topper tegen Barcelona van afgelopen zaterdag. Toch had ik Mezut Ozil, die veel belangrijker is voor Real dan Ronaldo (twee goals maar verder niet in de wedstrijd), nooit naar de kant gehaald als ik José Mourinho was geweest.
Daarna toonde Mourinho opnieuw aan zaken net iets anders in te schatten dan de eenvoudige stukjesschrijver want hij maakte nog een tweede fout. Dat hij niet op strafschoppen had laten trainen, was het probleem niet. Zo lang hij maar de juiste spelers aanwijst om ze erin te schieten. Les één: laat dat in een serie nooit over aan vedetten. Sla de annalen van WK’s, EK’s en Europacupfinales er maar op na. Van Baggio, Baresi, Van Basten, Beckham en de broers De Boer, tot Cocu, Davids, Gerrard, Lampard, Platini en uiteraard Clarence Seedorf. Daarom had coach Jupp Heynckes Arjen Robben niet op zijn lijstje gezet en had hij Franck Ribéry al gewisseld.

Een troost
Zoals je democratieën hebt waar het recht niet altijd zijn beloop krijgt, gaan voetbal en rechtvaardigheid ook lang niet altijd samen. En als elke wedstrijd werd gewonnen door het beste team, was het lang zo leuk niet om voor de buis te zitten. Maar twee halve finales met een onverdiende winnaar was ditmaal kennelijk te veel van het verkeerde. Vandaar dat Robben en Ribéry en co het, helaas zonder die geweldige David Alaba (een 19-jarige verdediger die wel kan aanvallen en penalty's kan benutten) het over drie weken opnemen tegen het Chelsea en hun onvolprezen spelersvrouw.

Eén troost rest de voetballiefhebber. Reken maar dat Barcelona en Real in september gretig aan het nieuwe seizoen beginnen. In Suriname kan iedereen zijn hart blijven ophalen.

Diederik Samwel