Column: Houria Bouteldja

Afgelopen week heb ik Houria Bouteldja ontmoet op een conferentie over islamofobie in Berkeley, California. Ze is van Algerijnse afkomst en een tweede generatie Inheemse in Frankrijk. Ze noemt zichzelf een Inheemse van de Republiek. Die term betekent iets heel anders dan wat wij gewend zijn in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Bij ons gaat het om afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners van de Amerika’s. De Fransen noemden alle mensen in hun koloniën Inheemsen, dus ook de mensen in Vietnam en Algerije.

Houria is leider van een organisatie die zich noemt Les Indigenes de la Republique, de Inheemsen van de Republiek. Zij gaf me inzicht in wat er zich afspeelt in Frankrijk sinds 11 september 2001. Ik schrok ervan.

In 2004 werd een wet aangenomen die meisjes verbood om hoofddoeken te dragen op school. Ik had helemaal niet door hoe ingrijpend dat is in het dagelijkse leven van deze meisjes.
Het is vernederend dat de staat bepaalt hoe je je mag kleden. Kleding is iets persoonlijks en behoort tot de persoonlijke levenssfeer. Nu gaat een ander voor je bepalen welke kleding je wel of niet op je lichaam mag dragen. Als zo’n meisje op school gaat, dan voelt ze de superioriteitswaanzin die afstraalt van de Franse leraren die haar behandelen alsof ze achterlijk is. Dat gevoel wordt bevestigd en bekrachtigd door de wet. En dan denkt de leraar dat hij of zij verder kan gaan dan de wet.
Zo vertelt Houria dat sommige meisjes extra lange mouwen en jurken dragen die hun armen en benen bedekken. De wet zegt hier niets over, maar sommige leraren verplichtten ze om kortere mouwen en kortere jurken te dragen. Dat is echt verbijsterend. Vroeger mocht je geen korte rokken dragen, nu wordt je verplicht om korte rokken te dragen. Dat geeft aan hoe de effecten zijn van een wet die ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer van mensen.

Houria geeft ook voorbeelden van hoe ver de vernedering gaat. Moeders die hun kinderen ophalen van school worden op sommige scholen verboden om het schoolterrein op te gaan met een hoofddoek. Ze moeten aan de poort wachten om hun kinderen op te halen.
Een moslim leraren had kinderliedjes gezongen in haar klas, waarop ook een Arabisch kinderlied. Dat leidde tot een storm van protest. Een comité van ouders werd opgericht die eiste dat de vrouw die in de toekomst niet meer zou mogen doen.

In het Franse parlement is nu een wet in behandeling om in de kinderopvang te verbieden dat vrouwen mogen werken met een hoofddoek. Straks worden moslim vrouwen dus verplicht om hun baan in de kinderopvang op te zeggen of hun identiteit op te geven.

In Frankrijk is er nu een nationale discussie aan de gang over Halal voedsel. Leidende politici voeren in de Franse media een discussie over de vraag of Fransen niet stiekem gedwongen worden Halal voedsel te eten. Fransen eten, zonder dat ze weten, halal vlees. Het lijkt dus alsof halal vlees een ander soort vlees is dan niet-halal vlees, vlees met andere ingrediënten. Dat geeft aan hoe een kunstmatig geschapen klimaat de meest stomme opvattingen produceert.
Halal betekent niet dat men iets toevoegt aan het vlees, maar dat er voor en na het slachten een gebed wordt uitgesproken. Allah is degene die leven geeft en neemt. Dat is alles.
Maar door het hele klimaat in Frankrijk lijkt het net alsof moslims iets toevoegen aan het halal vlees. Wat een ongelooflijke domheid!

Het is geen wonder dat dit klimaat zorgt voor een radicalisering van moslims. Onlangs heeft een moslim jongeman, Mohammed Merah, een zevental moorden gepleegd op militairen en Joodse kinderen. Merah verdedigde zijn daden met een verwijzing naar de onderdrukking van moslims en met name de onderdrukking van de Palestijnen.

Houria schreef naar aanleiding hiervan een artikel met als titel: “Mohamed Merah ben ik en ik ben hem”. Daarin legt ze uit dat ze tegen de moorden is en tegelijkertijd begrijpt waar de woede van Merah vandaan komt: de vernedering van moslims in Frankrijk en in de wereld, de huichelachtigheid van de Fransen, de superioriteitswaanzin etc.

De Fransen creëren hun eigen monsters met hun racistische beleid. En dit voorbeeld dreigt nu overgenomen te worden door landen als Nederland. We gaan een zorgwekkende toekomst tegemoet. Gelukkig hebben we in Suriname een traditie van religieuze tolerantie waar Europa nog wat van kan leren. Suriname moet ontwikkelingshulp geven aan Europa.

Sandew Hira