Assembleelid Jennifer Vreedzaam
De gezondheidssector in Suriname verkeert in een zware crisis, daarover zijn we het allemaal eens. Iedere burger komt ermee in aanraking, of het nu gaat om de zoektocht naar medicatie, het ontbreken van bedden bij opnames, of het vertrek van ondergewaardeerd zorgpersoneel. Het blijft een grote dilemma dat onze samenleving bezighoudt.
We zijn ons al drie tot vier jaar bewust van de verloedering van de gezondheidssector. Tevergeefs hebben velen en ook ik vaker aan de bel getrokken. Maar inmiddels is overduidelijk dat deze bel gericht is aan dove mans oren van beleidmakers. 

Er wordt niet geluisterd naar de kreten van de samenleving.
-Hebben we niet luid en duidelijk om beter beleid geroepen toen het aantal COVID-slachtoffers binnen een jaar van 3 naar 1.246 steeg?
-Hebben we niet geprotesteerd toen de minister tijdens deze crisis besloot op vakantie te gaan en ons achterliet met een telefoonrekening van 750.000 SRD?
-Hebben we niet onze stem laten horen toen we twee jaar later nog steeds onze COVID-vergoedingen niet hadden ontvangen?
-Hebben we niet onze onvrede geuit toen onze SZF-basiskaarten werden ingetrokken?
-Hebben we niet luid geroepen toen we opeens SRD1.500 aan premie moesten betalen?
-Hebben we niet geprotesteerd toen de SZF-dekking voor militairen, tegen de grondwet in, werd beperkt?
-Hebben we niet allemaal de alarmbellen getrokken toen ziekenhuizen achtereenvolgens code rood en code oranje afkondigden, waardoor de burgers geen aanspraak meer konden maken op de gezondheidszorg?

Maar toch lijkt een nieuw gebouw van US$ 10 miljoen voor het ministerie van Volksgezondheid de prioriteit te zijn.
Nu we vervallen medicatie krijgen, het volk niet optimaal over hun medicijnen kan beschikken en velen door de felle zon en de hoge transportkosten (waarbij de government take SRD 9 bedraagt) worden getroffen, breekt CODE ZWART aan.  De illusie van een werkende gezondheidszorg is veranderd in een ware ramp, bijna een vorm van genocide zou ik durven te zeggen. De zorgsector staat op instorten. 

De aankondiging van AZP drie maanden geleden, over de kinderafdeling (code ZWART), had direct op de agenda geplaatst moeten worden om mensenlevens te redden, vooral die van onze kinderen. Maar in plaats daarvan gaat de minister wederom op vakantie. Helaas heeft het droevig nieuws ons bereikt dat drie van onze jonge burgers het leven hebben gelaten. Als ik zo vaak in de krant lees dat mensen in elkaar zakken over straat, op het voetbalveld of in de winkel, vraag ik me af waarop we nog trots moeten zijn.

Moeten we trots zijn op het feit dat we wat geld hebben gespaard en macro-economisch een begroting met een kunstmatig klein tekort hebben? Ik zeg u eerlijk: ik geef de voorkeur aan de zorgplicht voor ons volk boven een plusje bij het IMF. Ik heb liever dat we zorg dragen voor onze mensen dan dat we geld op de bank hebben. Want ook dit plusje is met de eigen woorden van de minister van Financiën en IMF een farce gebleken.

Ik als moeder, en gelovig mens, zal nooit aan mijn kinderen kunnen verkopen, “ik heb je helaas niet kunnen redden, want ik spaarde voor je betere toekomst…”. Het lijden van ons volk is onbeschrijfelijk. Het is inhumaan, onmenselijk, tegen alle normen en waarden, asociaal en simpelweg in strijd met de burgerrechten die we hebben. Ik heb mij behoorlijk ingehouden, zoals u merkt, om te voorkomen dat ik, net als Nita, het risico loop om in de rechtbank te belanden. Want nu het stakingsrecht van zorgpersoneel wordt beperkt voor iets waar we recht op hebben, vraag ik me af hoe onze persvrijheid en vrijheid van meningsuiting zullen worden ingeperkt.
Al heb ik de rechtvaardige “illusie” dat wij nog leven in een rechtsstaat.

Jennifer Vreedzaam
Lid van De Nationale Assemblée