Preventie of sensatie, waar sta je?

Een jonge vrouw van 30 liet gisteren het leven door de Saramaccarivier in te rijden en exact gisteren werd er in samenwerking met het ministerie van Volksgezondheid en het Pan American Health Organization (PAHO) een cruciale training gehouden voor eerstelijnsgezondheidswerkers voor de preventie van zelfbeschadiging en suicide.

Deze inspanningen omvatten vroege detectie, effectief beheer en het vergroten van bewustzijn. PAHO/WHO biedt verdere technische en financiële ondersteuning voor een situatieanalyse en versterking van de monitoring van zelfverwonding en zelfmoord.

Met een werkervaring van ongeveer 20 jaar in medialand, leerde ik één ding vroeg: 'zien doen, horen doen, LAAT DOEN!'
Op de training mocht ik 2.5 minuut spreken over de rol van de media op korte, midden en lange termijn over preventie suicide. Arts en Surinaamse consultant van de PAHO, Fauzia Poese, bood mij de gelegenheid, waar ik haar erkentelijk voor ben. Haar verzuchting op vele fronten galmt nu en zal zeker nog lang blijven galmen in mijn oren.

Op een klein aantal inwoners van 600.000 in Suriname raakt een deel van de gemeenschap verbijsterd van het aantal suicidegevallen. Woorden zijn aanstootgevend, waar wij als mensen nog veel te slordig mee omgaan.

In een televisie interview dat ik afnam in 2017 zei de spreker, die zich inzette voor preventie suicide, "als er vandaag breed in de dagbladen woorden voorkomen als 'weer zelfmoord' 'weer suicide' mag je weten dat er nog twee tot drie levens zullen volgen." Ik heb dat onthouden en kan ook nu nog zeggen dat deze theorie in de praktijk wordt bewezen. Waar wij nog bijkomen van het nieuws dat een jongeman eerst vermist en later dood is aangetroffen in de Surinamerivier, tilde gisteren een jonge vrouw het aantal zelfdoding cijfers omhoog.

Moeten de media het nieuws niet verslaan dan, zult u zich afvragen? Jazeker, maar laten we het overlaten aan deskundigen via de georganiseerde structuren, na overleg met bevoegde instanties en/of betrokkenen die het verhaal brengen ter preventie en niet voor sensatie!

Social media zijn zo makkelijk toegankelijk dat iedere gebeurtenis met een sensatiesaus wordt gedeeld door wie dan ook. In een live video, terwijl een auto met een lijk uit het water wordt gehaald, wordt er over gewalst, erdoor gesproken, gelachen alsof het de normaalste film is die wij live brengen.

Ja, ook ik als burger wil zien wat en hoe alles gebeurt. Maar moet dat echt zo respectloos aan toegaan? Wat is morgen mijn toegevoegde waarde aan dit maatschappelijke probleem? Wat als wij morgen wakker worden tegen het nieuws aan, nog een Surinamer pleegt zelfmoord door een live video die eenieder kon bekijken. En net een Surinamer dusdanig raakt om ook hetzelfde te gaan, doordat hij of zij denkt 'ik zie het niet meer zitten!'  

Wat dacht je aan naar bed gaan vanavond en hopen morgen een leven te redden?  
Een SDG-doel zegt: Leave no one behind.
We prediken over "Een verandering begint bij jezelf"