Het vorige jaar stond Suriname met een gemengde jeugdselectie van lokale en diaspora voetballers onder 20 jaar, op een regionaal toernooi en het resultaat was niet om over naar huis te schrijven. Voor de aanvang van het toernooi waren de verwachtingen torenhoog en waren de verantwoordelijken er stellig van overtuigd dat plaatsing voor de volgende ronde mogelijk was, maar na het toernooi werd er zoals altijd geroepen dat Suriname achter loopt bij de regio. De diaspora spelers hebben een goed niveau, want ze trainen meerdere malen per week en spelen ook regelmatig wedstrijden, maar zijn niet in staat om de slechte resultaten af te wenden. Toen is al gebleken dat het gekozen pad, bijstelling behoeft, maar de verantwoordelijken hebben er geen lering uit getrokken en hebben vastgehouden aan hun strategie waarbij de spelers uit de diaspora het karwei moeten klaren.

Weer eens is onlangs met een nationale selectie van Suriname, internationaal de vloer aangeveegd. In drie wedstrijden kreeg de U-17 selectie van Suriname maar liefst 13 doelpunten tegen en maakte zelf maar 1 doelpunt. In een groep van 4 landen, waarbij de eerste 3 geplaatsten naar de volgende ronde mochten, slaagde de nationale selectie er niet in om ook maar 1 wedstrijd te winnen. Alle wedstrijden gingen verloren, waardoor de Surinaamse selectie zonder ook maar 1 competitiepunt, werd uitgeschakeld voor verdere deelname. De selectie was samengesteld uit lokale spelers en spelers van Surinaamse afkomst, in diaspora. Het werd een totaal fiasco en uit beelden was duidelijk te zien dat de jongeren behoorlijk aangeslagen waren door het aantal doelpunten dat ze om de oren kregen. Het was best triest om te zien hoe de selectie zonder enig houvast achter de feiten aanholde.

Diaspora moet niet gezien worden als een lange termijn oplossing voor ons voetbal en al helemaal niet voor het jeugdvoetbal. Door diaspora jeugdspelers in te zetten wordt er meer kapot gemaakt dan opgebouwd. De spelers die buiten Suriname trainen en spelen, wordt onnodig emotionele schade toegebracht, want ze worden vol verwachting binnen gehaald om vervolgens weggespeeld te worden door hun leeftijdsgenoten uit de Concacaf en daarna uit de mond van de bondscoach te horen dat de scouting in het vervolg beter moet. Deze mededeling moet als een mokerslag bij deze spelers zijn aangekomen. Een ander negatief effect van dit beleid is dat er haast niets gedaan wordt aan de ontwikkeling van jeugdvoetbal, want we kunnen toch bogen op spelers uit Europa.

Verzuimen de voetbalautoriteiten nu om aan voetbalontwikkeling te doen bij de jeugd, dan dreigt het nationaal voetbal op termijn in een zwart gat te vallen. Als we volgen hoe moeizaam de werving van diaspora spelers voor het seniorenelftal verloopt, omdat veel speelgerechtigde spelers nu al aangeven geen band te hebben met het land van hun ouders, dan ziet de toekomst van het Surinaamse voetbal er zeer slecht uit. Als de groep die nu nog bereid gevonden wordt om voor Suriname uit te komen na verloop van tijd niet meer mee kan, zal er geen aanwas zijn omdat de kans bestaat dat de jongeren zich nog minder verbonden zullen voelen en er niet voldoende gedaan is aan voetbalontwikkeling hier te lande. Dat zal desastreus zijn voor het Surinaamse voetbal. Zonder nog meer tijd te verliezen, moet de ontwikkeling van het jeugdvoetbal volgens een lange termijn planning ter hand genomen worden. De jongens moeten vanaf U-13 bij elkaar gehouden worden en gaandeweg voldoende training krijgen en meetmomenten hebben, waardoor ze na verloop van tijd mee kunnen in de regio.