Column: Eerbetoon

Overal ter wereld worden objecten zoals straten, pleinen en gebouwen naar personen vernoemd. Op deze wijze wordt eer betoond aan personen vanwege hun uitzonderlijke prestaties. In Suriname gebeurt dit ook. Maar vaak is deze gebeurtenis een sluitstuk van het eerbetoon, terwijl het juist zou moeten beginnen. Een eerbetoon is niet alleen goed voor de familie en vrienden van degene die wordt geëerd, maar moet vooral dienen als inspiratiebron. Deze personen zijn namelijk voorbeeldfiguren, die met hun prestaties anderen hebben gestimuleerd of nog stimuleren om ook bijzondere prestaties neer te zetten; om niet bij het minste en geringste af te haken. Doorzetten is het devies. En zeker niet verworden tot mensen waarvan klagen de belangrijkste prestatie is.
Voorbeeldfiguren moeten worden geëerd. We maken echter mee dat er mensen in straten wonen, vernoemd naar Surinamers met uitzonderlijke prestaties, maar de bewoners veelal weinig of niets weten van de personen naar wie de straat vernoemd is.
Toen ik de afgelopen week de vele kritieken hoorde en las over onze hoogwaardigheidsbekleders, de verspilling en hun exhibitionistisch gedrag – luku san mi habi -  moest ik onwillekeurig aan iemand denken, die ondanks de belangrijke functies die hij heeft bekleed eenvoudig bleef, terwijl hij anderzijds veel jongeren tot grote hoogten heeft helpen brengen.
Ik herinner mij het als de dag van gisteren dat ik op de Van ‘t Hogerhuysstraat reed. Ter hoogte van Suroto zie ik een man staan. Hij lijkt op Caprino Alendy … dacht ik bij mezelf …. maar hij kan het toch niet zijn? Alendy was toen hoofd van Mulo Latour, maar ook vicevoorzitter van de Nationale Assemblee. Ik stop en rijd terug en zowaar is het de heer Alendy.  
Meneer Alendy wat is er aan de hand?
Ik heb mijn auto net bij Suroto afgegeven en ga nu terug naar school.
Ma … wordt u opgehaald?
Neen, ik wacht op de bus.
Neen, meneer Alendy ik breng u even naar school.
Als hij ingestapt is vraag ik: … maar u zou toch door een auto van De Nationale Assemblee opgehaald kunnen worden?
Dat zou kunnen, zegt Alendy, maar het is toch verspilling om en auto van het Onafhankelijkheidsplein hiernaartoe te laten rijden voor een korte rit naar Mulo Latour?
Heer Breeveld - zoals hij mij altijd noemde - we moeten met z’n allen toch bezuinigen. Dit is mijn bijdrage.
Hij deed mij denken aan een zinsnede uit de laatste preek van Martin Luther King in 1968. King sprak over The Drum Major Instinct. Hij brak een lans voor bescheidenheid en toegewijdheid aan de medemens:
Het is een goede zaak dat objecten naar voorbeeldfiguren worden vernoemd, maar het is noodzakelijk ook te vertellen wat de verdienste van deze mensen aan de samenleving is (geweest).
Hans Breeveld