Column: De grote politieke leugen en opportunistische zwervers
02 Feb 2022, 00:59
foto


In 1987 werd onze Grondwet ingrijpend gewijzigd. Een van deze wijzigingen is dat personen die de ambitie hebben volksvertegenwoordiger op het hoogste niveau te willen zijn gedurende twee jaren voorafgaand aan de verkiezingen, in het district waar zij zich kandidaat willen stellen, hun hoofd- en werkelijk verblijf moesten hebben. De zogenaamde residentieplicht. Papier is geduldig. Het is eenvoudig van alles en nog wat op te schrijven; de werkelijkheid is echter vaak weerbarstig.

Zonder sociaaleconomische-maatschappelijke decentralisatie kan je onmogelijk de politieke vertegenwoordiging optimaal decentraliseren. Bij elke bestuurlijke wijziging moet steeds nagegaan worden of de noodzakelijke randvoorwaarden – voor het succesvol uitvoeren van een project – aanwezig zijn. Aangezien de vereiste condities er niet waren - en nog steeds niet zijn - is er tot nu toe geen sprake van een adequate en representatieve uitvoering van de denkbeelden uit 1987. Wat we wel kregen is de grote politieke leugen en vele opportunistische zwervers.
Terwijl de Grondwet spreekt van hoofd- en werkelijk verblijf werd vanaf dag één genoegen genomen met het overleggen van een uittreksel uit het bevolkingsregister als bewijs van waar men woont. Er wordt voorbijgegaan aan het feit dat een uittreksel slechts aangeeft waar men ingeschreven staat, terwijl het voldoende bekend is dat veel burgers verhuizen zonder dit bij het Centraal Bureau voor Burgerzaken (CBB) aan te geven.

Zodra de verkiezingen naderen krijg je vreemde constructies. Je kan toch niet jarenlang in Paramaribo een buur hebben die je elke morgen naar het werk ziet gaan. ’s Middags weer huiswaarts ziet keren, maar tijdens de verkiezingscampagnes woont deze figuur in Coronie, Sipaliwini, Nickerie of een ander district. Van adres veranderen, zonder te verhuizen. Het systeem heeft personen geproduceerd die na iedere verkiezing – al dan niet met hun partijleiding - nagaan waar zij de rest van de komende 5 jaar zullen gaan ‘wonen’. Onnodig te zeggen dat dit opportunistische zwerversgedrag de politiek een slechte naam bezorgt. Het kan toch nooit de bedoeling van het kiessysteem zijn geweest dat politici van het ene naar het andere district zwerven om slechts hun geluk te beproeven? Wat is dan het verschil tussen deelname aan het verkiezingsproces en een avondje casino bezoeken of het spelen van tyekre tyekre?

Door dit gedrag wordt geëtaleerd dat het wel en wee van de kiezers c.q. burgers niet centraal staat, maar het streven naar macht door opportunistisch zwervende politici. Helaas laat het arme gedesillusioneerd volk zich als makke lammetjes bespelen en voor het karretje spannen.

Dit alles schoot mij door het hoofd toen ik vernam dat Paul Somohardjo, voorzitter van de Pertjajah Luhur (PL) naar Nickerie verhuist. Zich kandidaatstellen in Nickerie in 2025 is niet Somohardjo’s hoofddoel, althans dat zegt hij. Maar als het geen hoofddoel is kan het wel een nevendoel van hem zijn; Want – zegt hij – ik sluit niets uit. Maar als je slechts elke week of om de ene week (voor hoe lang?) in Nickerie zal zijn - zoals hij zelf zegt -  woont hij dan niet op het adres waar hij de rest van de tijd verblijft? Is dat dan niet zijn werkelijk en hoofdverblijf?

Met deze residentieplicht in gedachte vroeg ik mij de afgelopen week ook af of de trammelant die door het ervaren DNA lid Mahinder Jogi werd gemaakt over de verblijfplaats van zijn collega-parlementariër Annie Sadi wel zo nodig was. Was het echt al die woorden waard? Was het geen kortere en doeltreffendere weg door een telefoontje te plegen of een app te sturen naar het Centraal Hoofdstembureau (CHS)?

Terwijl men zich in 1987 zo druk maakte om de residentieplicht schijnt het haast ironisch dat anno 2022 in het uiterst westers district en het uiterst oostelijk district van Suriname sprake is van het Mungra Medisch Centrum respectievelijk de Olton Willem van Genderen Boulevard. Beide objecten vernoemd naar volksvertegenwoordigers, die tijdens hun parlementslidmaatschap niet in de respectieve districten hebben gewoond. 

Het is aan te bevelen dat volksvertegenwoordigers zo dicht mogelijke wonen bij hun kiezers, maar ook als ze door een grote afstand van elkaar gescheiden zijn zou dat in het huidige digitaal tijdperk geen rol van betekenis mogen spelen. Wat de performances van de parlementariër betreft zullen het uiteindelijk de kiezers moeten zijn die bepalen of een volksvertegenwoordiger van De Nationale Assemblée hen goed representeert. Mocht dat niet het geval zijn dan zullen ze hem/haar – eenvoudige weg niet meer kiezen.

Hans Breeveld
Advertenties

Sunday 04 June
Saturday 03 June
Friday 02 June