Volgens Dr. Jorge Delgado Bustillo, directeur van de Centrale Eenheid van Samenwerking bij het ministerie, dat verantwoordelijk is voor de uitvoering van de buitenlandse missies, zijn de andere 13 landen: Andorra, Venezuela, Nicaragua, Suriname, Jamaica, Haïti, Belize, Dominica en de eilandstaten Saint Christopher en Nevis, Saint Vincent en de Grenadines, Grenada, St Lucia en Antigua en Barbuda.

Tientallen andere landen over de hele wereld hebben ook verzoeken gedaan om medische hulp vanuit Cuba. Het ministerie van Volksgezondheid beoordeelt de verzoeken en zal reageren op basis van zijn capaciteiten, zei Dr. Bustillo aan Al Jazeera.

Tot dusver heeft Cuba zelf 170 bevestigde gevallen en vier sterfgevallen, onder wie minstens twee buitenlandse toeristen. Net als veel andere landen heeft het buitenlanders verboden om naar het land te reizen en adviseerde het ouderen en mensen met onderliggende aandoeningen, om thuis te blijven. Maar in tegenstelling tot andere landen heeft het geen landelijke afsluiting opgelegd.

In 1960, een jaar nadat Castro aan de macht kwam, stuurde Cuba een team dokters naar Chili nadat een verwoestende aardbeving het land trof. Drie jaar later stuurde Havana medische hulpverleners om het nieuwe, onafhankelijke Algerije te helpen bij de opbouw van zijn gezondheidssector.

Volgens Helen Yaffe, docent economische en sociale geschiedenis aan de Universiteit van Glasgow, was gratis gezondheidszorg als universeel mensenrecht een belangrijk principe van de Cubaanse revolutie van 1959 en legde het de basis van zijn medisch internationalisme - het idee en de praktijk van het sturen van medische teams om andere naties te steunen.

Cuba ontwikkelde zijn openbare gezondheidszorg, gericht op eerstelijnszorg en preventie, en bouwde een internationaal outreach-programma uit, dat volgens Yaffe gebaseerd was op solidariteit en tot begin 2000 gratis werd aangeboden. Nadat Hugo Chavez aan de macht was gekomen in Venezuela, begon Cuba met het sturen van medisch personeel en opvoeders om zijn Bolivariaanse revolutie te helpen. In ruil daarvoor begon Havana Venezolaanse olie te kopen tegen prijzen beneden de marktprijs. In de eerste 10 jaar van het programma "Oil for Doctors" werden ongeveer 30.000 Cubaanse medische hulpverleners uitgezonden. "Toen Venezuela zei: 'We kunnen hiervoor betalen', ontwikkelde zich de mogelijkheid dat Cuba de export van medische professionals als inkomstenbron voor het land gebruikte," zei Yaffe.

Ondertussen heeft de Cubaanse regering zwaar geïnvesteerd in de biotech-industrie, wat tegenwoordig een andere bron is voor harde valuta voor het kleine land.

In de jaren tachtig werkten Cubaanse wetenschappers, geconfronteerd met verschillende uitbraken van infectieziekten, zoals knokkelkoorts en meningitis, hard om medicijnen en vaccins te ontwikkelen en een preventiegericht gezondheidszorgsysteem te ondersteunen.

Volgens Reed heeft de biotech-industrie van Cuba succesvolle geneesmiddelen ontwikkeld, waaronder een therapeutisch vaccin tegen longkanker en Heberprot-P, die het amputatierisico bij patiënten met diabetische voetulcera verminderen.

Medisch personeel dat voor permanente medische missies in het buitenland werkt, ontvangt naar verluidt 10 tot 25 procent van hun salaris, betaald door het gastland. De rest wordt naar de Cubaanse regering gestuurd. Naar schatting zijn tussen 2006 en 2016 meer dan 7.000 Cubaanse medische hulpverleners overgelopen naar dergelijke missies.

In 2019 beëindigden Brazilië, Ecuador en Bolivia hun overeenkomsten voor medische samenwerking met Cuba. Het aantal Cubaanse medische professionals is gedaald van 50.000 in 2016 tot 28.000 vandaag.

"Het is schandalig dat de Amerikaanse regering de regeringen van arme landen sterk maakt om geen medische teams uit Cuba te accepteren", zei ze, eraan toevoegend dat Cubaanse artsen zich vrijwillig aanmelden voor deze missies uit solidariteit en omdat ze nog steeds meer geld verdienen in het buitenland dan thuis.

"De gezondheidsinfrastructuur is in gevaar en ze hebben een chronisch tekort aan gezondheidsinputs, zowel van medische apparatuur als van medicijnen", zegt Dr. Octavio Gomez Dantes, senior onderzoeker bij het Mexicaanse Nationale Instituut voor Volksgezondheid. "Zelfs de sanitair- en waterinfrastructuur is in slechte staat, en dat zal uiteindelijk grote gezondheidsproblemen opleveren."