Dokter Buyne, zoals iedereen hem noemt, hoopt dat jongeren inspiratie zullen putten om, net zoals hij dat heeft gedaan in zijn werkzame leven, nuttige dingen te doen voor de Surinaamse samenleving en voor het land Suriname. Met het boek deelt hij zijn leven zoals beleefd in de jaren ’30 tot 1961 in Suriname – daarna vertrok hij als arts naar Nederland voor de specialisatie psychiatrie en draagt hij zijn kennis over van onder meer de Creoolse cultuur en van de Surinaamse keuken. Hij heeft ondertussen 15 kookboeken in eigen beheer uitgebracht. De biografie eindigt met een hoofdstuk over de Creoolse cultuur, waarin de integrale tekst is opgenomen van een lezing die Buyne in 1989 hield voor het Instituut ter Bevordering van de Surinamistiek, het IBS. In deze lezing met als titel ‘Orale tradities bij stadscreolen’ vertelt dokter Buyne boeiend wat hij van ouderen heeft meegekregen over volksvertellingen, de anansitori’s, lobisingi’s en odo’s. Dit hoofdstuk dat van historische waarde is, is aangevuld met een niet-orale Creoolse traditie van vroeger, de setdansi waaraan Buyne in zijn jeugd ook heeft meegedaan omdat zijn vader een setdansi-groep leidde.

Ex-president Ronald Venetiaan vindt dat Roy Khemradj erin is geslaagd de lezer mee te nemen op het levenspad van Buyne, ‘met zijn worstelingen, met zijn successen en teleurstellingen, met zijn momenten van vreugde en pijn. Khemradj geeft ons ook een inkijk in de manier hoe Otmar is omgegaan met de permanente uitdaging om in zijn leven zijn talenten optimaal in te zetten en steeds te werken naar hetgeen hogerop te bereiken is.’

Zijn voorwoord eindigt Venetiaan met een speciaal geschreven gedicht in het Sranan dat herinneringen oproept aan de plantage Vier Kinderen in het district Para, waar de moeders van zowel dokter Buyne als van Ronald Venetiaan vandaan komen – de familie Sno. De familie Buyne komt van de koffieplantage Nieuw Clarenbeek aan de Boven-Cottica. 

Het gedicht is een ode aan de voorouders. Volgens Venetiaan hebben zij de basis gelegd voor wat Otmar Buyne heeft betekend in en voor de gemeenschappen waarin hij heeft mogen dienen en bouwen. Zij hebben ook de basis gelegd voor de inspiratiebron die hij voor velen is geweest.

De auteur hoopt dat de biografie van Otmar Buyne als voorbeeld mag dienen voor anderen om levensverhalen van een generatie die gaande is, vast te leggen. “Deze inspanning zal onze eigen Surinaamse geschiedenis, geschreven door eigen Surinamers, verrijken.” Als voorbeeld hiervan noemde Khemradj het hoofdstuk over 25 februari 1980, waarin Buyne voor het eerst in zijn leven vertelt wat hij op die dag van de militaire machtsovername en in de dagen daarna heeft beleefd. Buyne was toen directeur-geneesheer van het Militair Hospitaal.

Een recensie van Kan niet bestaat niet – het kleurrijke leven van Otmar Buyne.