In
het leven is het een voorrecht om met een verstandig mens van gedachten te
mogen wisselen over de dingen die eraan toe doen. Het is een nuttige, aangename
en vooral leerrijke methode om een bredere kijk op zaken te verwerven om het
even of je dezelfde mening bent toegedaan of niet.
Die
ervaring heb ik mogen hebben in de persoon van Benjamin Mitrasingh,
studiebegeleider van de Academie Hogere Kunst en Cultuur Onderwijs en
goede vriend. Ben was een vraagbaak met een luisterend oor, die de tijd en
moeite nam je serieus te nemen, zonder enig moment je het gevoel te geven, dat
het onderwerp hem niet interesseerde.
Prettig
in de omgang met zijn medemens om het even tot welke rang of stand of klasse je
behoorde. Een aanwinst voor de gehele Surinaamse natie vooral op kunst en
cultuurgebied. Kortom je voelde je altijd op je gemak.
Er
is een berg van vele deugden, maar boven op de berg, op de steile top toornen
spaarzaam, eenvoud, bescheidenheid en ingetogenheid, eigenschappen die Ben
zonder meer kenmerkten en die Ben tot een zeer bijzondere persoonlijkheid
hebben gemaakt.
Eén
van zijn stokpaardjes waar hij de laatste jaren alle wetenschappelijke kennis
en kunde aan wijdde was de ontknoping van het raadsel rond het massagraf van
Mariënburg. Zeventien Hindostaanse contractarbeiders, stakers die zich aan het
begin van de vorige eeuw verzetten tegen de zware werkcondities en de lage
lonen, werden door militairen zonder enige vorm van proces doodgeschoten. Een
onderzoek van nationaal historisch belang zoals Ben het noemde.
Ben
heeft zich de laatste acht jaren ingezet om het massagraf te vinden waar de
lijken van de contractarbeiders in zijn gedumpt na de slachting. Hij wilde op
die plek een gedenksteen plaatsen. Daarmee kon de geschiedenis echt worden
afgesloten. "Dat is heel belangrijk voor ons, maar ook voor het
zelfvertrouwen van de mensen in Marienburg, de schooljeugd (lesbrief) en
de jongvolwassenen daar, die letterlijk op steenworp afstand wonen van de
suikeronderneming en vooral voor de oude 'historische' kampong. Dan hebben zij
ook eindelijk weer hoop op betere tijden", hoorde ik Ben nog zeggen toen
ik samen met hem een bezoek bracht aan Mariënburg.
Als
er stemmen zouden klinken om de roep naar een ere doctoraat postuum voor zijn
wetenschappelijke verdiensten, dan ben ik daarvoor in de voorlinie te
vinden. Mijn woorden zijn maar een lichte schijnsel van Ben als mens in
zijn totaliteit beschouwd.
Ben
bedankt, bedankt en rust zacht.
Wij
zullen trachten je levenshouding door ons doen en laten voort te zetten.
Jennifer
Zandwijken,
Oud-studente
Academie Hoger Kunst en Cultuuronderwijs (AKHCO)