Column: Danish Blue
12 Jun 2012, 07:00
foto
Foto: Voetbalzone.nl


Zaterdagmiddag liep ik met mijn kinderen door het Amsterdamse Westerpark. Beetje voetballen en hardlopen, althans dat was bedoeling. Het was alleen nogal druk op de paden en het grasveld. Het leek wel of er een volksverhuizing aan de gang was. Overal zagen we plukjes mensen met een gespannen maar vastberaden uitdrukking op het gezicht. Er werd gezongen en gejuicht en driekwart van de mensen droeg een oranje shirt, muts of sjaal en had rood-wit-blauwe schmink op de wangen. Mannen, van wie er een paar op oranje klompen liepen, dronken bier uit blik met oranje randjes, vrouwen hadden zich getooid met oranje pruiken en kinderen deden zich te goed aan chips uit oranje zakken.

Logisch. Wekenlang hadden media en marketeers hun uiterste best gedaan om de aandacht van het publiek te beperken tot dat ene grasveld in de Oekraïne. Jongetjes stonden na schooltijd bij de ingang van Albert Heijn om voetbalplaatjes te bedelen. Ruim een week vóór er een bal was getrapt hadden de winkels al 80 miljoen euro extra omgezet. En dat tijdens die moordende eurocrisis. Uit onderzoek bleek dat 62 procent van de Nederlanders verwachtte dat Oranje Europees kampioen zou worden.

Actualiteitenrubrieken waren zonder uitzondering overgeschakeld op de sportzomer en de kranten verschenen al dagen met een oranje steunkleur. Het gesprek ging over de kapper die Gregory van der Wiel, Wesley Sneijder en Ibrahim Affelay naar Polen hadden laten vliegen. Er was de spitsenkwestie met Klaas-Jan Huntelaar en Robin van Persie. De eerzucht van Arjen Robben, de hamstring van Joris Mathijsen en de verkoudheid van de bondscoach.

Nou ben ik een fervent voetballiefhebber maar zelfs voor mij zijn er grenzen. Bovendien vind ik oranje een foeilelijke kleur. Vandaar dat ik stiekem naar Suriname begon te verlangen. Zoals ik daar zat tijdens het EK van 2008 en het WK in 2010. Niks oeverloos voorbeschouwen op tv, nauwelijks acties bij de supermarkt en ook geen eindeloze stroom voetbalspecials. In Suriname hebben de consumenten namelijk geen 80 miljoen euro extra te besteden. Alleen de vlaggetjes op de auto’s verraadden dat er een voetbalkampioenschap op het spel stond.

Tien minuten voor de wedstrijd zetten we de tv aan en dan vertelde Qoesje nog even welke wedstrijd we te zien kregen en dat het vooralsnog alle kanten op kon met zo’n bal. Na afloop een droge analyse van drie wijze mannen en vervolgens ging iedereen over tot de orde van de dag. Geld verdienen en weer opmaken, djogo’s legen of een dutje doen.

Vier jaar geleden maakte ik na twee legendarische groepswedstrijden tegen Italië (3-0) en Frankrijk (4-1) en een zakelijke overwinning op Roemenië (2-0) in een hotelkamer in Georgetown uit nogal wazige tv-beelden op hoe Oranje kansloos ten onder ging tegen een stel fitte en gretige voetballers uit Rusland. Natuurlijk vond ik dat destijds jammer. Maar, bedacht ik: volgende keer beter. Het Nederlands elftal speelt immers vrijwel elke twee jaar een eindtoernooi. En eerlijk gezegd was ik met mijn gedachten ook meer bij de WK-kwalificatiewedstrijd van de volgende dag. Daarin wist het Surinaams elftal zich ten koste van Guyana te plaatsen voor de volgende ronde. Die overwinning hebben we uitbundig gevierd met spelers en staf, een handvol supporters en de ambassadeur. Dat Oranje die zomer geen Europees kampioen zou worden, was ik allang vergeten.

Anno 2012 is natio er niet beter op geworden en denken ze in Holland voor de zoveelste keer dat Oranje wel even die kampioenstrofee gaat ophalen. Althans, tot afgelopen zaterdag. Toen verloren ze zomaar van de Denen. Maar eigenlijk verloren ze van de kapper van Gregory, de bilspier van Joris, het ego van Arjen, de spitsenkwestie en het koutje van de bondscoach. Kortom, ze verloren van zichzelf. In de media en in de supermarkt zijn ze dezer dagen druk bezig om diezelfde conclusie te trekken.

Het is dan ook dat die tickets zo duur zijn, anders zou ik de rest van het toernooi in alle rust vanuit Paramaribo volgen. En dan met een djogootje bij ’t Vat zien hoe Italië en Rusland op 1 juli de finale spelen. Tenzij Holland per ongeluk toch die resterende vier finales wint en in de laatste wedstrijd gehakt maakt van de Fransen. Ik ben wel bang dat ze dan het Westerpark afbreken met hun oranje klompen.

Diederik Samwel
Advertenties