Is het middel erger dan de kwaal?

Wie zich de eerste keer herinnert dat hij/zij vanuit de Van ‘t Hogerhuysstraat richting de brug over het Saramaccakanaal reed – kort nadat de betonnen blokken in het midden van de weg geplaatst waren – zal hoogstwaarschijnlijk de gevoelens van toen kunnen herbeleven. Menigeen zal net als ik gedacht hebben: “Wat een gevaarte! Wat als een bromfietser of een chauffeur met zijn auto tegen zo’n ding aan komt.” Hetzelfde geldt min of meer voor de andere kant van de brug, dus voor het verkeer komend vanuit de M.L.Kingweg.

Dat ik toch slachtoffer zou worden, al was dat een paar jaren nadat de betonnen blokken geplaatst zijn, had ik niet gedacht. Het ongeval heeft er wel voor gezorgd dat ik mij ben gaan afvragen of de afdeling Verkeer van het ministerie van Openbare Werken, Transport en Communicatie er goed aan gedaan heeft om dit middel in te zetten om de kwaal (chaotische situaties) te verhelpen. Temeer daar ik niet het eerste en zeker niet het laatste slachtoffer ben. Naar ik van buurtbewoners begrepen heb, zijn er al vele autobestuurders en inzittenden slachtoffers van die betonnen monsters geworden.

De eerste vraag die beantwoord dient te worden is hoe het komt dat een áántal weggebruikers ten prooi is gevallen aan de goedbedoelde scheidingen. Reden de autobestuurders soms met hoge snelheid of hebben ze niet goed opgelet bij het naderen van die betonnen kolossen? Daar de ondergetekende de andere slachtoffers niet kent, kan hij slechts op persoonlijke titel spreken.
Komend vanuit de M.L. Kingweg realiseerde ik me dat ik moest letten op de knipperlichten die aangeven welke rijstrook vrij is. En dat ik ook te maken zou krijgen met die scheidingen.

Nog voordat ik doorhad waar die blokken waren, kwam ik tegen zo’n monster aan. De auto kantelde en gleed over het asfalt. Op dat moment wist ik niet direct wat er aan de hand was. Toen de auto tot stilstand kwam, realiseerde ik me dat ik met de auto tegen een betonnen kolos was gereden. Na enige inspanning kon ik de stoelriem loskrijgen en op eigen kracht uit de auto klimmen. Maar de vraag hoe het zover is kunnen komen, bleef zich aan mij opdringen. Een van de belangrijkste redenen van het ongeluk is, denk ik, dat er geen enkel waarschuwingslicht was dat ik een levensgevaarlijke situatie naderde. De blokken waren ook niet zichtbaar (geen reflecterend licht of verf). Kortom: er was geen aanduiding dat je als weggebruiker een gevaarlijke situatie nadert. Er was ook geen knipperlicht langs de weg waardoor er geen lichtje bij me is gaan branden. Daar komt bij dat je als autobestuurder op een weggedeelte met twee rijstroken in dezelfde richting niet verwacht dat je plotseling met een zodanige wegversmalling (door die betonnen monsters) te maken krijgt dat je moet bijsturen. Ik moet er wel bij vertellen dat het ‘s avonds was. Het zicht is dus minder. Maar dat neemt niet weg dat de verlichting en andere middelen zodanig dienen te zijn dat de kans op een botsing op die betonnen ‘muur’ vrijwel uitgesloten is.

Een andere even belangrijke vraag is: Had het ministerie danwel de afdeling Verkeer er niet beter aan gedaan om te kiezen voor plastic paaltjes als scheiding, i.c. 'Flexible Elastic Traffic Warning Posts'? Zie daarvoor www.geelian.en.alibaba.com. In elk geval kiezen voor een scheiding die mensvriendelijk is en op elk moment van de dag goed zichtbaar is.
Ik ben ervan overtuigd dat de afdeling Verkeer van genoemd ministerie met de beste bedoelingen de betonnen blokken heeft geplaatst. Naar mijn bescheiden mening heeft men evenwel over het hoofd gezien dat die scheiding mensonvriendelijk is (eufemistisch uitgedrukt) en die blokken elk foutje meedogenloos afstraffen. Gevolg: enorme materiële en niet te onderschatten immateriële schade!!! De vraag dringt zich dan ook op of het middel niet erger is dan de kwaal.

Carlo Guiamo
carogu.giamo78@gmail.com