Antwoord aan Stichting 8 December

De Stichting 8 December heeft in Starnieuws gereageerd op mijn voorstel voor de intrekking van de twee amnestiewetten en het indienen van een nieuwe amnestiewet die de slachtoffers centraal stelt. Ook geeft de stichting haar mening over mijn voorstel om een Dag van Nationale Rouw in te stellen. De argumentatie is een combinatie van persoonlijke aanvallen op mijn karakter en een manipulatie van feiten. De persoonlijke aanvallen op mijn karakter ga ik niet beantwoorden. Ik wil ingaan op de manipulatie van de feiten.

De stichting spreekt over de tweede zelfamnestie wet. Maar hoe noem je de eerste wet die het Jungle Commando vrijpleitte voor de misdaden waar de stichting over zwijgt en die intussen algemeen bekend zijn? Waarom niet gewoon bij de feiten blijven, namelijk dat er twee amnestiewetten zijn geweest en niet één, zoals de stichting suggereert door de derde wet die ik voorstel als tweede wet aan te duiden.
De stichting spreekt over straffeloosheid die door de derde wet zou worden ingesteld. Waarom spreekt de stichting niet over straffeloosheid die de eerste wet heeft ingesteld en die betrekking heeft op de slachtoffers van de Binnenlandse Oorlog. Waarom worden alleen de 39 slachtoffers van Moiwana en de 15 slachtoffers van 8 december als slachtoffer erkend en het slachtofferschap van de honderden anderen die zijn omgekomen, ontkend? Juist als je slachtoffer bent van politiek geweld zoals 8 december zou je toch meer inlevingsvermogen moeten hebben voor andere nabestaanden?

Door deze houding is de stichting bezig met politiek en niet met rechtvaardigheid en moraliteit. Op basis van haar politieke standpunten wijst ze de Dag van Nationale Rouw af. Dit is een initiatief vanuit slachtoffers, maar de stichting presenteert het als een van boven opgelegd voorstel. Waarom deze bewuste verdraaiing van de feiten? Waarom is het onmogelijk dat slachtoffers zelf op het idee kunnen komen dat er een Dag van Nationale Rouw moet worden georganiseerd? Het is niet alleen een volledig gebrek aan respect voor de andere nabestaanden, het is ook nog eens een verdraaiing van de feiten.

De stichting zegt een hand te willen reiken aan alle slachtoffers maar stelt vervolgens voorwaarden aan die handreiking, namelijk dat de gesprekspartner vooraf haar politieke opvattingen moet onderschrijven. Waarom die voorwaarde? Waarom gaan we niet zonder enige voorwaarde als slachtoffers met elkaar om de tafel zitten en een conversatie starten? Ik hoop dat de stichting de voorwaarde voor een gesprek laat vallen en alsnog een oprechte handreiking doet door een gesprek te starten zonder enige conditie vooraf.

In het 35-jaar durende conflict in Suriname dat uitgemond is in processen van geweld is de tijd aangebroken om te erkennen dat er minimaal twee partijen waren in dit conflict en slachtoffers zijn gevallen aan alle kanten. De feiten over de misdaden van alle betrokken partijen zijn intussen algemeen bekend. Die erkenning is cruciaal om verder te gaan met elkaar. Die erkenning is nu meer dan ooit aanwezig. Het is jammer dat de Stichting 8 December niet wil deelnemen aan een rouwbijeenkomst waarin ook van de slachtoffers van 8 december zullen worden herdacht. Hun namen zullen ook voorgelezen worden tijdens de herdenking. We zullen één minuut stilte vragen en ook hen daarbij gedenken.
Door de weigering om deel te nemen aan de Dag van Nationale Rouw laat ze zien dat het hen niet gaat om de verwerking van verdriet en om rouw, maar om politiek. De stichting wil op 8 december alleen de slachtoffers van 8 december en Moiwana herdenken. Waarom ook niet de andere slachtoffers herdenken? Dat zou toch heel menselijk zijn geweest?
Met deze houding is de Stichting 8 December hard op weg een plaats te vinden op de vuilnisbelt van de geschiedenis.

Sandew Hira