De  brug over de Corantijnrivier hoort om verschillende redenen niet tot de prioriteiten van onze samenleving. De grote schuldenlast die nog steeds op ons drukt vereist prudent economisch beleid en is zeker niet gebaat bij het opzadelen van de samenleving met nog een schuld, nu om een brug te bouwen. Een brug waarvan tot op heden de regering niet in staat is gebleken ons te overtuigen, cijfermatig, wat de ‘payback’ op korte, middellange en lange termijn voor Suriname zal zijn. Dit is echter niet het enige argument. 

Een misschien nog fundamentelere issue is dat Guyana tot heden aangemerkt kan worden als agressor wanneer het gaat om de eerbiediging van onze landsgrenzen. De kwestie ‘Tigri’ is nog steeds een heet hangijzer. Tijdens de regeringen Bouterse en Santokhi is blijkbaar deze issue niet eens meer op de agenda van de Caricom geplaatst. En wij kunnen ons daarbij terecht vragen stellen. Wat krijgt de Surinaamse regering hiervoor terug? Is het misschien o.a. één van de concessies voor ondersteuning voor een hoge functie binnen de OAS? Is het opgeven van ons territoir, wat onomkeerbaar zal zijn, voor een tijdelijke persoonlijke functie, een besluit in ons aller belang?

Ons bekruipen heel vervelende gevoelens wanneer het steeds meer erop gaat lijken dat de regering onze vastgelegde en internationaal erkende posities ook ter discussie wenst te gaan stellen in met name het onderhandelbaar maken van de jurisdictie over de Corantijn door Guyana bevoegdheden mogelijkerwijs toe te kennen op de te bouwen brug. Onze soevereiniteit en grondgebied moeten conform de Grondwet beschermd worden en dat is de hoofdtaak van de president. 

Wij doen dan ook een dringend beroep op de president daar volledig inhoud aan te geven en de bouw van deze brug te parkeren totdat de kwestie ‘Tigri’ volledig is opgelost. En president, er is voldoende ruimte voor het bouwen en slaan van bruggen in eigen land. Ook zijn er bruggen die moeten worden stukgeslagen. Om met het laatste te beginnen: de doorvoerbrug voor cocaïne.  Er moet stevig worden opgetreden tegen de drugstransporten waarbij wij als land dienen als een doorvoer brug. 

En dan zijn er kloven die moeten worden overbrugd zoals o.a.: De kloof tussen het recht op gezondheid en het gezondheidszorgbeleid, onderwijs en het onderwijs systeem, bescherming van de samenleving en het beleid naar de gewapende machten, In feite de noodzakelijke overbrugging van de ontstane diepe kloof tussen de levenstandaard van de huidige regering en de totale Surinaamse samenleving. Er is voor velen geen brug naar  hoop noch naar toekomst meer in ons land. Zie het vertrek van vele onderwijzers,  zorgpersoneel en onze jeugd. 

Als het op onze vriendschapsband met Guyana aankomt is de belangrijkste brug die daar gebouwd moet worden die van herstel van het vertrouwen, waarbij Guyana uitvoering geeft aan de afspraken zoals gemaakt in Maart 1970 in Trinidad en Tobago. En de volgende brug is die naar het Internationaal Gerechtshof ter beslechting van dit grensgeschil.

DA’91 doet een dringend beroep op de regering Santokhi om de opdracht in de Grondwet ter harte te nemen. Wij mogen nooit riskeren dat Guyana zijn claims uitbreidt tot delen van de Corantijnrivier en in het ergste geval delen van ons Surinaams grondgebied vanwege korte termijn (persoonlijke) belangen van een regering en/of delen daarvan. Een wijze regering kent en leert uit de geschiedenis van een relatie. Guyana klaagde ons aan over de zee grens, de kwestie van de 150 visvergunningen waar Suriname internationaal verguisd werd door Guyana en het ongeremd registreren van het ‘Tigri’ gebied als Guyanees grondgebied, recentelijk weer bij de behandeling van het grensgeschil met Venezuela. Suriname verdient het om een de trotse natie te zijn die respect geniet van al haar buren.