Uiteindelijk komt het neer op twee facetten: de principiële en technische kant van belastingen.

Een fundamentele vraag rijst: waarom blijft de plicht tot belastingbetaling onder alle omstandigheden bestaan, zonder de mogelijkheid van weigering door de gemeenschap? In een maatschappij gebaseerd op wederzijdse overeenstemming lijkt het ontbreken van het recht om te weigeren in schril contrast te staan met beginselen van vrijheid, respect en fatsoen. Historisch gezien hadden slaven het recht van weigering niet, omdat het niet in het belang van hun meesters was. We weten allemaal hoe het leven van de slaven eruit zag.

Het introduceren van het recht van weigeren in ons rechtssysteem kan corruptie verzwakken en machtsmisbruik verminderen. Dit zou de overheid dwingen verantwoordelijkheid te nemen voor haar handelen en de balans van macht verschuiven richting een eerlijkere samenleving.

Een cruciale stap in deze richting is het versterken van het besef van eigendomsrechten. Bijvoorbeeld, ondanks u uw huis gebouwd heeft met uw verdiend geld, bent u verplicht onroerendgoedbelasting te betalen. Staat dit in lijn met het fundamentele idee van eigendom? Is het huis echt van u wanneer u de overheid voor het gebruik van uw eigendomsrecht moet betalen? We weten ook dat indien u een van de vormen van belasting niet betaalt, u risico loopt uw eigendommen te verliezen en/of zelfs in de gevangenis kan belanden. Dus… in principe betaalt u de staat voor de toestemming om te mogen genieten van uw eigen verkregen eigendom. U betaalt de staat dus om u met rust te laten. Dat is precies hoe de maffia organisatie in de andere landen opereert.

Technisch gezien is belasting betalen een betaalstroom: de samenleving betaalt de overheid, en de overheid investeert het geld terug in de samenleving. Maar waarom kan deze betaalstroom niet zodanig worden aangepast dat de samenleving direct in zichzelf investeert, zoals al dagelijks gebeurt bij andere zakelijke transacties? Het geld raakt steeds verstopt in de overheidsmachine door corruptie en mismanagement. Hierdoor stroomt bijna niks meer terug naar de samenleving.

Het is tijd om kritisch na te denken over deze aspecten en betere regels voor de samenleving te formuleren. Door het recht van weigeren te erkennen en het bewustzijn van eigendomsrechten te versterken, kunnen we een toekomst tegemoet gaan waarin politici minder speelruimte hebben waarbij het afleggen van hun verantwoording al verankerd ligt in deze rechtsverhouding. Resultaat: sterkere rechtspositie van het individu.