De U-20 selectie van Suriname zit momenteel in Honduras om plaatsing voor het WK en de Olympische Spelen te realiseren. Als we eerlijk zijn - en dat moeten we allemaal - zou Suriname niet eens op het toernooi aanwezig moeten zijn. De competitie in deze klasse ligt namelijk sedert maart 2020, stil. In mijn column van juli 2020 heb ik geadviseerd om een streep te halen door groepsafvaardigingen, als de sporters niet trainen en dus niet in vorm zijn. Door het dispora-beleid dat het bestuur van de SVB voert, was er toch een goede gelegenheid voor U-20 Natio om op het toernooi aanwezig te zijn. Er waren volgens de bondscoach van deze selectie, 26 spelers in beeld om opgeroepen te worden.

Wie schetst mijn verbazing als ik de bondscoach hoor zeggen dat hij van de 11 diaspora-spelers die naar Suriname zijn afgereisd, 3 teruggestuurd heeft, omdat die niet voldeden. Ik stond perplex. Op basis waarvan stelt een amateurtrainer in Suriname, dat spelers die in training zijn bij hun club in Nederland, in vergelijking met leeftijdsgenoten hier te lande die al langer dan 2 volle jaren niet trainen en spelen, tekortschieten? De huidige professionele bondscoach bij de senioren mannenselectie heeft zich evenals zijn voorganger, meermaals laten ontvallen dat het niveau van de lokale spelers niet toereikend is. De opvattingen van Menzo en Blackson staan dus haaks op elkaar.

Is de opvatting van de huidige U-20 keuzeheer een rationele of een emotionele? Hoe heeft de selectie van de lokale spelers plaatsgevonden, terwijl de competitie al jaren stilligt? Elke goede trainer wil met zijn sterkst mogelijke selectie aantreden. Arrogantie zou ook een rol gespeeld kunnen hebben. Denkt de bondscoach tegen beter weten in dat de lokale spelers zonder getraind te hebben, beter zijn dan spelers in diaspora die wel trainen? In dit geval kan gevoeglijk worden aangenomen dat er op emotie geselecteerd is. Spelers uit de diaspora zijn bedankt geworden, omdat de coach volgens eigen zeggen een goede samensmelting wilde tussen beide culturen. Uit het besluit van de bondscoach bij deze selectie is gebleken dat hij niet op een lijn staat met de bondscoach van de senioren selectie. Dit is een gevaarlijke ontwikkeling, want hieruit blijkt dat hij het beleid van de keuzeheer bij de senioren, niet ondersteunt of erger nog, misschien zelfs ondermijnt. De U-20 selectie zou moeten dienen als vijver voor de senioren, maar als coaches niet op een lijn zijn, stremt deze ontwikkeling.

Met slechts één overwinning kan Suriname doorstromen naar de volgende ronde. Het was dus wenselijk om een goede strategie te bedenken hoe dit voor mekaar te krijgen. Met welke strategie is de bondscoach de strijd aangegaan? Voor de derde opeenvolgende keer was Suriname aan Mexico gekoppeld. Na de dames en senioren, kreeg ook de U-20 selectie te maken met deze lastige tegenstander. De Surinaamse technische staf had dus kunnen bevroeden dat het geen makkelijke wedstrijd zou worden. Zou het niet beter zijn als er gemikt werd op de op papier zwakste tegenstander om toe te slaan, in plaats van alle kruid te verschieten tegen de sterkere tegenstanders? Spelers vochten duidelijk tegen de bierkaai in de wedstrijd tegen Mexico. Ze probeerden hun huid zo duur mogelijk te verkopen en enkelen vielen geblesseerd uit. Zelfs de doelman had vaker medische assistentie nodig. Hoewel er veel op te merken valt over de selectieprocedure, is de U-20 selectie toch een plek gegund in de volgende ronde. De spelers tonen vechtlust en veerkracht, dus verdienen ze beter.

Naar aanleiding van het bovenstaande heb ik uitvoerig gesproken met trainer Blackson, die zaken anders ziet dan door mij uiteengezet. Ik heb de trainer duidelijk gemaakt dat ik vóór publicatie van het artikel getracht heb contact te krijgen met de verantwoordelijke voor de selectieprocedure, echter was het niet mogelijk om van de perschef een telefoonnummer te krijgen. Hierdoor heb ik gebruik gemaakt van het interview dat Blackson zelf had met een lokaal medium, waarin hij aangaf dat drie spelers niet voldeden. Op deze verklaring heb ik voortgeborduurd. In het gesprek heeft hij zich nader verklaard, waardoor is komen vast te staan dat hij wel op één lijn is met de trainer bij de seniorenselectie en er geen sprake is van arrogantie. Het één en ander is zowel bij de trainer als de spelersgroep verkeerd overgekomen. Het punt dat ik wil maken is niet dat de lokale spelers helemaal geen kwaliteiten hebben, maar dat ze niet afgevaardigd moeten worden als er onvoldoende getraind is. Enkele lokale spelers hebben nu reeds een zeer goede indruk achtergelaten op het toernooi. Ik wens de staf en spelers veel succes in hun laatste groepswedstrijd. 

Mireille Hoepel