Suriname heeft een bevolking van minder dan een miljoen inwoners. Vergeleken met landen die een miljoenenbevolking hebben, is Suriname gewoon een dorp. En toch merken we dat die landen erin slagen om goede organisaties neer te zetten, waardoor alles goed geregeld is. Van onderwijs, gezondheidszorg tot zelfs sport, is heel goed georganiseerd. Hoe slagen deze landen erin om hun heel grondgebied te ontwikkelen en alle inwoners te voorzien van een menswaardig bestaan, terwijl Suriname met een bevolking van een paar honderdduizenden er niet in kan slagen om efficiënte organisaties neer te zetten? In deze bespreking zal ik me beperken tot sportorganisaties. Suriname is aangesloten bij verschillende overkoepelende sportorganisaties en is vaak vertegenwoordigd op seminars, congressen, workshops, et cetera. Met dien verstande dat er genoeg gelegenheden zijn om te leren van goed georganiseerde regionale en internationale instituten. We hoeven het wiel dus niet opnieuw uit te vinden, want die organisaties hebben het voorwerk reeds gedaan en weten wat de kansen en bedreigingen zijn bij het ontwikkelen van sport.

Met de regelmaat van de klok krijgen we in Suriname initiatieven gepresenteerd door verschillende organisaties die allemaal beweren te willen bijdragen aan de ontwikkeling van de voetbalsport hier te lande. Op zich valt het toe te juichen dat zoveel mensen beseffen dat het niveau van ons voetbal omhoog moet, maar aan de andere kant vraag ik me af waarom de organisaties niet bundelen en daarna gecoördineerde acties uitvoeren om het niveau hogerop te krijgen. Steeds opnieuw beginnen organisaties in Paramaribo met activiteiten die erop gericht zijn om talentvolle voetballers te ontdekken en deze verder te begeleiden. Er worden zelfs verschillende  voetbalscholen uit de grond gestampt om hetzelfde doel te bereiken. Na verloop van tijd hoor je niets meer van deze organisaties en komt er ook geen evaluatie van de activiteiten, waardoor er geen lessen eruit geleerd kunnen worden.

Hoe anders zou het zijn als gelijkgezinde organisaties per district samen zouden werken en dan als entiteit naar buiten traden. De expertise zou dan gebundeld worden en ook de financiële inspanningen, waardoor er meer bereikt zou kunnen worden. Doordat er teveel onderling wantrouwen is, wil men in plaats van zich te laten vertegenwoordigen, zelf betrokken zijn bij de uitvoering. Het gevolg is dat de expertise versplinterd is over verschillende organisaties, waardoor de kwaliteit per organisatie minder is. Dit heeft weer tot gevolg dat de uitkomst op verschillende facetten minder is. Als het sportkader zich zou bundelen en vanuit een federatie programma's ontwikkelde zou het rendement veel hoger liggen dan nu het geval is. Vanuit die sterke organisatie zouden er samenwerkingen kunnen worden aangegaan met regionale en internationale organisaties uit landen die al succesvolle programma's draaien.

Het is misschien leuk voor een organisatie om alleen een samenwerking aan te gaan met een kleine organisatie in het buitenland en dan eens in de zoveel jaren een trainingskamp te organiseren. Dit model is helaas niet voldoende om een tak van sport structureel te ontwikkelen. Als we het hebben over talentontwikkeling, dan is buitenlandse input wenselijk. Er zijn voldoende diaspora sporters en of trainers die structureel willen bijdragen aan de ontwikkeling van de voetbalsport hier te lande, maar dan moet er wel een goede organisatie aanwezig zijn hier, die alles coördineert. Door steeds groepjes te vormen, vindt er versnippering plaats van kennis en middelen, waardoor het gewenste rendement uitblijft. Het is de hoogste tijd dat het sportkader de handen ineen slaat om een sterk sportinstituut van de grond te krijgen, van waaruit de sportontwikkeling ter hand genomen kan worden.