Op woensdag 09 juni om half 3 in de middag, verongelukten 2 van de 5 inzittenden van een auto op de weg Paramaribo-Nickerie: een meisje van 12 jaar en een vrouw van 56 jaar oud. T.h.v. de plantage Moy, in het district Coronie, was de wagen van de weg geraakt en omgekeerd in een trens terecht gekomen.

In de vroege ochtend van vrijdag 11 juni reed ik naar Nickerie. Even voorbij km 64 in Saramacca had ik de schrik van mijn leven: ik werd door een pick-up ingehaald op het moment dat in het licht van mijn koplampen plotseling een wegopbreking rechts van mij verscheen. Gelukkig zag de bestuurder van de inhalende wagen het (slecht gesignaleerde!) opengebroken wegdek net op tijd en kon met gierende remmen een ongeluk voorkomen worden. Ik passeerde heelhuids de Coppenamebrug.

Gemoedelijk, vrij en vriendelijk, zoals een reeds verdwenen reclamebord langs de weg dit district ooit propageerde, reed ik rustig Coronie binnen.
Al vrij snel na het passeren van de brug bleek de weg erg slecht. Dat was het de vorige maand (en de maand daarvoor) ook al. Maar nu: echt slecht! Verraderlijk opdoemende kuilen! Zeker als men maar iets te snel zou rijden. Enkele kilometers voor de (oud)plantage Hague verergerde de situatie. Om niet verrast te worden door de plots optredende, gapende gaten bleek het veiliger om zelfs beneden de toegestane snelheidslimiet te gaan rijden.

Op een gegeven moment moest er afgeremd worden voor 2 aaneensluitende kraters langs de as van de weg: een groot gat links en een iets minder groot gat rechts. Enkele tientallen meters verder bleek een muur in de omheining van een erf stuk geramd. Vlak daar achter weerspiegelden zich de bomen in het stille, donkere water van een trens. De weg was leeg. Ik hield ter plekke een moment halt. De vroege vogels vloten en tjilpten en de overvliegende papegaaien kraaiden. Ik vervolgde mijn reis.

Verder op de weg kwam ik, zoals ik reeds vaker meegemaakt had, een kudde sjokkende koeien tegen die de weg tijdelijk met mij deelden. De vorige keer dat ik ze tegenkwam waren er 2 kalfjes bij. De trip verliep vervolgens zonder verdere noemenswaardigheden. (op het bekende 5 km opengebroken stuk t.h.v. Burnside na en de overstromingen t.g.v. de dambreuk in het district Nickerie, uiteraard.)

Die middag op de terugweg had ik in Coronie opnieuw oponthoud; ditmaal nogal verrassend. Ik mocht getuige zijn van herstelwerkzaamheden aan de weg! Een kleine truck reed stapvoets en enkele mannen met scheppen, zowel in de laadbak als op de weg, waren bezig de kraters te vullen met een mengsel van zand, grind en steengruis. Ik passeerde Moy opnieuw: het stille water van de trens, de tragisch gebroken stenen van de geramde muur. Even verderop waren de bewuste 2 kraters gevuld met zand, grind en steengruis. Ook ervoor en erna bleken vele gaten gevuld te zijn. Niet met (relatief duur) bitumen, maar met een creatief mengsel dat levensgevaarlijke gaten in ieder geval kan neutraliseren.

Waarom kon dit niet eerder zijn gebeurd? Er is toch een protocol voor onderhoud van de wegen? Inspectie, rapportage, begroting, aankoop en vervolgens reparatie? Waar en waarom is er sprake geweest van oponthoud met de consequenties van dien? Uiteraard zal het onderzoek zeer waarschijnlijk uitwijzen dat er veel te hard gereden is. Maar verkeersveiligheid blijft, zoals met alles, een gedeelde verantwoordelijkheid. Er is inbreng van het individu middels verantwoord rijgedrag en er is sprake van contributie van de Overheid via deugdelijk, tijdig onderhoud. Dat betreft niet enkel de gaten in de weg. Ook het overzichtelijk en veilig houden van de bermen en aanbrengen van witte stippellijnen op de as van de weg behoren daar o.a. toe. De weg naar Nickerie krijgt wat dat betreft een diepe onvoldoende.

Ook op de terugweg passeerde ik opnieuw de trage kudde koeien. Als het kalf verdronken is dempt men de put, zegt het spreekwoord. Als er slachtoffers gevallen zijn dicht men de gaten. De tijdigheid hiervan heeft zich helaas slechts beperkt tot het vullen van de kuilen voordat de doden begraven zijn. De kalveren van Coronie leven in vrede verder. Mogen de zielen van de slachtoffers in vrede rusten.

J.Pengel,
een bezorgde weggebruiker