Het zo vredelievende volk, ooit samengebracht uit de verschillende werelddelen op het Zuid-Amerikaanse grondgebied kan het nu echt niet meer snappen. De schijnbare hoop, die de zogeheten nationalisten van de onafhankelijkheid in november 1975 in het perspectief stelden, verdampte al na enkele jaren van de staatkundige soevereiniteit, als sneeuw voor de zon. Met of zonder de steun van Nederland volgde in februari 1980 de gewelddadige militaire staatsgreep, waarna in langer dan 30 jaar het beloofde land diep onder de smurriebeerput werd geduwd. Van dat alles heeft een kleine elite-geboefte zich danig kunnen verrijken. Waar de voormalige kolonielanden zoals India, Indonesië, Mauritius en Fiji na hun onafhankelijkheid zich flink bovenop wisten te werken is het helaas in de Nederlandse ex -kolonie Suriname anno 2021 bar slecht en boos gesteld. De afhankelijkheid van het buitenland is hier groter geworden.

Recentelijk mochten twee bewindslieden na moeizame inspanningen thuis bij het IMF aan tafel schuiven voor weer een leningsoverleg. Het bereikte resultaat van de besprekingen in New York lijkt me nu meer op een lege dop dan een half ei. De bewindslieden keerden terug met de boodschap dat er eventueel financieel hulp mogelijk is, mits Suriname aan de IMF-voorwaarden wil voldoen. En dat is vooral het zorgen voor een goed bestuur 'prior action' binnen twee maanden te realiseren. Eerder in mijn FB-reacties op de IMF-deal, stelde ik de vraag: “welke strategieën kiest de regering Santokhi-Brunswijk om binnen de gestelde tijd van 2 maanden aan de IMF-voorwaarden te kunnen voldoen? Daar reageerden slechts enkelingen op, echter zonder een antwoord op mijn vraag. Maar dat begrijp ik. De materie is te hoog gegrepen getuige de houtfraude zaak waarbij klinkende namen vallen.

Ten eerste: nationaal noch internationaal is iets van het sterk verschroeide vertrouwen in de Surinaamse overheid hersteld. Sterker noch ik constateer zelfs het verregaande ongeloof bij het volk in de huidige regering.

Ten tweede: de groeiende grensoverschrijdende criminaliteit in het land schijnt boven het hoofd van de regering te zijn uitgegroeid en lijkt niet te kunnen worden gestopt. Integendeel heeft de (vorige paarse) regering ervoor gezorgd, dat trouwe criminaliteit bevorderende handlangers en waakhonden in het logge landsbestuur infiltreerden. Voor de huidige regering een immense job om die handlangers te ontmaskeren.

Ten derde: door de ongebreidelde witteboordencriminaliteit loopt de staat maandelijks tientallen miljoenen aan US-dollar mis, waardoor de regering haar plannen niet goed kan uitvoeren.

Ten vierde: de huidige regering van Suriname koos er bewust voor, dat andere prioriteiten werden gelegd dan het kordaat optreden tegen de verdachten die met de staatskas ervan door gingen. Er wordt te makkelijk alles afgeschoven op het vervolgingsapparaat.

Kortom: het is nu vechten tegen de bierkaai. Tegen het licht van de opgebouwde wereldwijde imagoschade hoeft Suriname nog lang niet te rekenen op hulp vanuit het buitenland. Wie wil nou water gieten in een lekkende emmer. Bovendien wijst alles erop dat het jarenlang verziekte systeem, waarin immense sociaaleconomische problemen zijn gecreëerd en genegeerd, niet zomaar worden opgelost. Ooit schreef Albert Einstein heel terecht dat problemen niet met dezelfde ideeën kunnen worden opgelost waardoor ze werden veroorzaakt. Maar er is een troost als wij kijken naar landen elders in de wereld zoals India, Indonesië, Singapore, Mauritius en Fiji eilanden, die na hun onafhankelijkheid langzaam maar gestaag bovenop kwamen. Een land als India is zelfs een wereldmacht geworden na hun onafhankelijkheid in 1947.