Column: Redder des Vaderlands
25 Nov, 00:59
foto
George Hindori


De verkiezingen die op 19 november 1973 plaatsvonden, werden gekenmerkt door de strijd tussen Nationale Partij Kombinatie (NPK) en het VHP-blok. VHP, dat toen nog stond voor Vatan Hitkari Partij was een stembusafspraak aangegaan met de SRI (Sarikat Rakyat Indonesia) en de PBP (Progressieve Bosneger Partij). De NPK bestond uit de NPS, de PNR, de PSV en de KTPI.

Jopie Pengel, de grote roerganger van de NPS was in 1970 overleden. Zijn opvolger, de jonge dynamische Henck Arron wilde een nieuwe koers varen en ging een verbond aan met de PNR, de partij die niet zo lang daarvoor door de NPS als aartsvijand werd gezien. PNR stond overigens voor Partij van de Nationalistische Republiek. Met het verbond wilde Arron een ereschuld van de NPS aflossen. De partij droeg namelijk al in 1949 - tijdens de campagne voor de eerste verkiezingen op basis van het algemeen kiesrecht - als een van haar slogans: “De NPS blijft strijden voor politieke onafhankelijkheid”.

Aangezien verschillende Nederlandse politici en partijen in de loop der tijd te kennen hadden gegeven Suriname eerder kwijt dan rijk te zijn, was dit des te meer een reden voor Henck Arron met gelijkgestemde partijen de onafhankelijkheid van Suriname te realiseren. Het electoraat bezorgde bij die verkiezingen de Nationale Partij Kombinatie 22 van de 39 parlementszetels. Het VHP-blok moest zich tevreden stellen met de overige 17 zetels.

De onafhankelijkheid werd – wat de Surinaamse zijde betreft - gerealiseerd via een weg met vele hobbels. Als vandaag over dit traject wordt gesproken en alles wat zich daaromheen heeft voltrokken, zal je steeds weer namen horen van Henck Arron, Eddy Bruma, Coen Ooft, Emile Wijntuin, Willy Soemita en hun grote tegenspeler Jagernath Lachmon. De naam van de man die Suriname behoed heeft voor een broederstrijd wordt te weinig genoemd. Ir. George Hindori was de man die onbaatzuchtig zijn politieke carrière terzijde schoof om het nationaal belang te behartigen.

Het was zeer gedurfd van Henck Arron om met een krappe meerderheid in het parlement de realisering van de onafhankelijkheid aan te kondigen. Dat hij niet alle parlementariërs aan zijn zijde had zou spoedig blijken. Het getuigt van moed dat de leiding van de NPS ondanks deze fragiele meerderheid op 14 mei 1975 Salam Somhardo vanwege 'onacceptabel gedrag' uit de NPK zette. Toen de leden Albertina Liesdek-Clarke en Charles Lee Kong Fong de NPK verlieten sloeg de meerderheid van de NPK om in een minderheid van 19 tegen 20 leden.

Het ging hard tegen hard. Ook buiten het parlement lieten personen die zich tegen de naderende onafhankelijkheid verzette - via destructieve acties - van zich horen. Zo werden panden in brand gestoken. Dat deze panden behoorden aan óf de regering óf aan afro Surinamers was voer voor de reeds aanwezige etnisch spanning. De etnische snaar was tot het uiterste gespannen. Er was nog één vonkje nodig...  
Dit was het moment waarop George Hindori zich geroepen voelde om dat te doen wat meerdere parlementariërs zouden moeten doen, het nationale belang te doen prevaleren boven het partij- en nog meer boven het persoonlijk belang.

Op 14 oktober 1975 gaf hij middels een televisietoespraak aan voortaan de coalitie te zullen steunen in het bereiken van de onafhankelijkheid. Hindori begreep dat het proces er naartoe onomkeerbaar was. Hij wilde ervoor zorgen dat de prijs om die te bereiken niet hoger werd en Suriname niet als puinhoop onafhankelijk zou worden.  De prijs die Hindori zelf betaalde was een hoge. Zijn optreden doet mij vaak denken aan de woorden uit de laatste toespraak van Martin Luther King op 3 april 1968, de nacht voor hij werd vermoord: “We ’ve got some difficult days ahead. But it doesn’t matter with me now”.

Hindori werd de kroonprins in de VHP genoemd. Dat heb ik van horen zeggen. Wat ik wel weet is dat op 19 december 1971 Lachmon en Arron in het Nederlands tv-programma Kort Geding de degens kruisten. Er werd gedebatteerd over de stelling of Suriname vóór 1973 onafhankelijk moest zijn. Arron was voor, Lachmon was tegen de stelling. Zij hadden elk 3 personen – getuigen genoemd - die hen bijstonden om deze stelling te verdedigen. Een van de 3 getuigen van Lachmon was Hindori.

Dat Hindori ondanks zijn mening over het tijdstip waarop de onafhankelijkheid gerealiseerd moest worden in 1975 toch de keuze maakte die hij maakte getuigt van grootheid. Laten we praten over de zelfstandig wording van Suriname maar nimmer vergeten de rol die George Hindori – toen als Redder des Vaderlands – heeft gespeeld.

Hans Breeveld
Advertenties