Na het bindend verklaren van de verkiezingen hoorde ik zeggen: “De stem van het volk is gerespecteerd”. Maar is het niet slechts een hese stem die wij hoorden? Neem nu de NPS. Deze partij verwierf 32.394 stemmen. Dat is 12% van de totaal landelijk uitgebrachte 274.714 stemmen. Maar de partij moet echter genoegen nemen met 3 van de 51 DNA-zetels; dat is slechts 6%. Terwijl het aantal stemmers op die partij met meer dan 100% steeg blijft het aantal zetels hetzelfde of daalde zelfs met één.  

Het is toch van de zotte dat je aanzienlijk stijgt qua stemmenaantal maar achteruit gaat in zetelaantal. De vraag is dan ook gerechtvaardigd of de NPS met deze vertekende weergave van de volkswil zitting moet nemen in de aantredende regering? Of moet de NPS die regering gedogen en als prioriteit op tafel leggen een zo spoedig mogelijk wijzigen van het kiesstelsel? Deelname aan de regering zou voor de partij kunnen leiden tot het verliezen van kiezers.

Tijdens een persconferentie op zaterdag 31 mei waarbij 4 partijen een samenwerkingsprotocol ondertekenden, hebben de volgende mededelingen velen met mij de wenkbrauwen doen fronsen. De alom gehoorde vragen waren, moet het aantal ministeries echt worden vergroot, waarom onderministers en is het wijs dat Paul Somohardjo minister wordt?

Waarom moeten wij 19 ministeries hebben, terwijl Nederland met ruim 16 miljoen inwoners het met 12 ministeries doet? De Verenigde Staten van Amerika met haar 300 miljoen inwoners 15 ministeries voldoende vindt.

Trouwens tot vandaag begrijp ik niet waarom in 1987 het parlement van 39 naar 51 leden moest gaan en waarom er toen ruim 800 volksvertegenwoordigers op districts- en ressortniveau bijkwamen. Volksvertegenwoordigers van wie na 33 jaar slechts zij en hun gezin weten dat ze volksvertegenwoordiger zijn. Waarom moest het korps districtscommissarissen recentelijk van 11 naar 17 worden verruimd? Als de stad New York met ruim 8.5 miljoen inwoners slechts één burgemeester heeft, waarom heeft Paramaribo met zo’n 380.000 inwoners twee districtcommissarissen? Als je het bewind voert over een of twee ressorten ben je dan districtscommissaris of ressortcommissaris? Er waren tijden waarbij je ten minste de graad van Meester in de Rechten moest hebben behaald om DC te kunnen worden. 

Moeten we niet terug naar een kleine efficiënte overheid? Terwijl ik zocht naar antwoord op deze vragen maakte Paul Somohardjo, die nota bene afgewezen is door de kiezers – als een kind zo blij – wereldkundig, dat hij de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken zal worden. Wel leuk voor de structuren van zijn partij om dit op deze wijze te moeten vernemen. Terwijl het volk wacht op getalenteerde en goed geschoolde bestuurders om politieke vernieuwing te helpen realiseren, wordt het op een geslepen politicus getrakteerd. Het was vooral de motivatie die de minister in spé gaf om minister te willen worden, die ons furieus maakte. Je wordt toch geen minister van een bepaald departement omdat daar de verraders van jouw partij genesteld zijn. 

Waarom de naam van een minister noemen terwijl er nog geen regeerprogramma is? Je geeft toch eerst aan wat je als verschillende partijen van plan bent te doen. Hoeveel ministeries daarvoor nodig zijn en daarna komt de invulling van die ministeries. Alvorens over te gaan tot benoemingen zouden duidelijke taakstellingen moeten worden geformuleerd. Voor alle overheidsposten in binnen- en buitenland moeten de profielen worden omschreven en de te benoemen personen om een CV worden gevraagd. 

Het Surinaamse volk als opdrachtgever en financierder van de regering heeft er alle recht op om te weten wat de competenties van de regeerders en haar vertegenwoordigers in het buitenland is. Voor haast elke functie in de maatschappij wordt er om een CV  gevraagd, waarom niet van politici?  Het lijkt mij dat journalisten ook hierbij een intermediaire rol zouden kunnen vervullen, terwijl het ook goed past in het kader van Openbaarheid van Bestuur. De nestor onder onze historici, dr. E.A. Gessel heeft ons steeds voorgehouden: “Niets is immoreler dan een vak uitoefenen waarvan men niets afweet”. 

Aan de regering waarvan wij spoedig afscheid zullen nemen, mag veel verweten worden, maar met het instellen van de 'monikarta' heeft minister Cristien Polak getoond niet slechts op de winkel te passen. Hoe vaak werd er niet geklaagd over het onverantwoord sjouwen met trommels vol geld. Politici moeten niet klagen, maar oplossingen aandragen. 

Tot slot nog de vraag waar al die 'onderonsjes' tussen de vertrekkende en de aankomende president goed voor zijn. Is men vergeten hoe zeer het 'zogenaamde' Leonsberg Akkoord in 1987 de frontleiders een regeerperiode lang heeft achtervolgd?