Op papier is Suriname een democratisch land. Het volk kiest om de vijf jaar zijn 51 vertegenwoordigers in De Nationale Assemblee. Deze goed betaalde politici hebben als taak om de regering te controleren en wetten te maken. Parlement, regering en rechterlijke macht horen elkaar in evenwicht te houden, door strikte scheiding van taken. Het democratische stelsel van Suriname is gebaseerd op de trias politica, de scheiding der machten. Suriname beantwoordt aan alle voorwaarden die nodig zijn om te behoren tot een democratisch land. Alles staat mooi op papier. 

Het volk kan moeilijk bij elk besluit dat genomen moet worden, gaan stemmen. Daarom worden vertegenwoordigers gekozen om namens de kiezers - het volk - beslissingen te nemen. De race naar de 51 zetels is al begonnen. In deze periode worden zoete praatjes gehouden om stemmen te winnen. Eenmaal gekozen, blijken de meeste Assembleeleden slechts enge belangen te behartigen. De coalitie doet over het algemeen - met hier en daar enkele wijzigingen - wat door de regering wordt verlangd. Tot nu toe worden de wetten - zonder aanpassing van principiële kwesties - aangenomen. De coalitie stelt zich op als verlengstuk van de regering en niet als vertegenwoordiger van het volk die kritisch moet kijken naar het regeringsbeleid. 

In 2002 is, na een ravage met staatsfinanciën tijdens de regering-Wijdenbosch, besloten om het nooit meer toe te staan dat zo een leegroof van de staatskas plaatsvindt. Daarom is de minister van Financiën persoonlijk verantwoordelijk voor het niet naleven van de wet. Er zijn limieten gesteld aan het leenplafond. De minister kan tien jaar in de bak verdwijnen als opzettelijk de wet wordt overtreden. Indien dit niet opzettelijk gebeurt, dan geldt een straf van vijf jaar. Deze zware straffen en geldboetes moeten voorkomen dat het land in een avontuur wordt gestort. Er moet controle plaatsvinden door het parlement om het volk te behoeden. Uiteindelijk moet het volk de rekening betalen en niet toevallige machthebbers die komen en gaan. 

Het overschrijden van het plafond is al enige tijd een heet hangijzer. In de wet staat dat toestemming nodig is van De Nationale Assemblee als de regering méér wil lenen. Niemand kan tegen een lening zijn als deze nodig is om een belangrijk doel te bereiken. De regering dient zich gewoon te houden aan de wet en moet transparant zijn, dan is er niks aan de hand. Als de wet gaatjes vertoont volgens de president, betekent het niet dat rigoureus de strafbepaling wordt weggehaald en de regering een blanco cheque krijgt om te strooien met geld. Dat er geen controle moet plaatsvinden, zoals de democratie dat voorschrijft. 

Democratie houdt niet in dat 30 mensen (coalitie) door alleen de vinger in het voordeel van de regering op te steken, de kwaliteit van de rechtsstaat bepalen. Zelfs wanneer grote delen van de samenleving - zoals in de kwestie Alcoa - tegen iets zijn, worden zaken doorgedrukt door de coalitie, ondanks interne strubbelingen. Democratie is een 'way of living'. Dat betekent dat er rekening gehouden moet worden met wat er leeft binnen de samenleving. Dit moet ook tot uiting worden gebracht in besluiten die er worden genomen. 

Assembleeleden en politieke partijen, die doen wat ze willen met de stemmen van kiezers, worden niet afgerekend op hun gedrag. Er zijn geen tussentijdse mogelijkheden om hen ter verantwoording te roepen. Bij de afgelopen verkiezing zijn gekozenen ervandoor gegaan met zetels. Door overlopen van zelfs politieke partijen, moest V7 worden ontbonden. Overlopen en kapitaalcoups vinden (uitgezonderd in 1987) haast elke verkiezing plaats. Gaan wij op 25 mei 2020 naar de stembus om tot 2025 de macht van onze stem te geven aan 51 personen die slechts partij- en daarmee eigenbelang behartigen? Of zal het volk eindelijk optreden, want anderen gaan het niet doen.

Nita Ramcharan